W jaki sposób rozliczać faktury, których pierwotnie nie uznano?

Spółka otrzymała fakturę zakupu od kontrahenta w 2018 r. Spółka nie przyjęła faktury i odesłała ją do kontrahenta bez księgowania, gdyż ten wystawił fakturę niezgodnie z umową tj. przed wykonaniem usługi (zgodnie z umową faktura miała zostać wystawiona po zakończeniu usługi z terminem płatności 30 dni od otrzymania faktury). W elektronicznym systemie obiegu faktur spółki jest ślad po tej fakturze wraz z pismami informującymi o nieprzyjęciu i odesłaniu faktury. Była to usługa budowlana, prace fizyczne zostały wykonane w 2018 r., ale zgodnie z umową usługa obejmowała również dostarczenie dokumentacji, którą kontrahent dostarczył w 2019 r., a więc w całości usługa została zakończona w 2019 r. Mimo wezwań do wystawienia faktury kontrahent nie wystawił jej ponownie. Spółka wymagała korekty do zera faktury pierwotnej (lub jej anulacji) i wystawienie nowej w 2019 r. na tę samą kwotę. Usługa ta stanowiła dla spółki koszt bezpośredni, do którego przychód spółka rozpoznała w 2019 r. Obecnie w 2022 r. spółka oraz kontrahent podpisali ugodę, w której ustalono, iż spółka zapłaci za powyższą fakturę wystawioną w 2018 r. w wysokości 80%, natomiast kontrahent nie będzie dochodził zapłaty pozostałych 20% (w ugodzie jest zapis, iż zapłata 80% z faktury z 2018 r. wyczerpuje roszczenia kontrahenta). Spółka poprosiła również o kontrahenta o ponowne przesłanie tej faktury z 2018 r. lub jej duplikatu.

Czy spółka prawidłowo uważa, iż fakturę z 2018 r., jako koszt bezpośredni w całości (100% wartości faktury), powinna zaliczyć do kosztów 2019 r. i tym samym skorygować CIT za 2019 r., natomiast niezapłacone zobowiązanie tj. 20% faktury, którego kontrahent nie będzie wymagał zaliczy do przychodów podatkowych w dacie podpisania ugody?