W jaki sposób należy ustalić, czy instalacja podlega pod standardy ze względu na proces nakładania spoiwa?

W instalacji eksploatowana jest klejarka, w której wykorzystywany jest klej dwuskładnikowy. Połączenie obu komponentów kleju (izocyjanianu i poliolu) inicjuje reakcję chemiczną. Podczas zachodzącej reakcji polimeryzacji większość składników kleju ulega związaniu. Gotowa mieszanka kleju zastyga w przeciągu 2-3 minut od kontaktu z powietrzem wiążąc wszystkie jego składniki. Oznacza to, że emisja zanieczyszczeń z procesu klejenia jest na poziomie minimalnym. Jeden z komponentów kleju – poliol – zawiera w swoim składzie substancję stanowiącą LZO – glikol polipropylenowy. Standardy emisyjne ustala się dla instalacji, w których są wykorzystywane rozpuszczalniki organiczne. W rozporządzeniu w sprawie standardów emisyjnych podana jest następująca definicja rozpuszczalników organicznych: LZO, które są stosowane oddzielnie lub w połączeniu z innymi substancjami i które nie podlegają przemianie chemicznej, w celu rozpuszczania surowców, produktów, materiałów odpadowych lub zanieczyszczeń. Według Załącznika nr 10 do rozporządzenia, Tabela 1, punkt 19, progowe roczne zużycie LZO (wkład LZO w okresie roku) dla procesu nakładania spoiwa to 5 Mg/rok. W przedmiotowej instalacji LZO zawarte w kleju w momencie zainicjowania procesu klejenia ulega przemianie chemicznej i jest w większości trwale wiązane w procesie polimeryzacji.

W jaki sposób należy ustalić, czy instalacja podlega pod standardy ze względu na proces nakładania spoiwa?

Czy należy obliczyć roczne zużycie LZO na podstawie zawartości LZO w preparacie i rocznego zużycia preparatu?

Czy też, wykorzystując definicję rozpuszczalników organicznych, w obliczeniach zużycia rocznego należy uwzględnić tylko tę część LZO, które nie ulega przemianie chemicznej i nie jest na trwałe związana w kleju?