Na jakiej podstawie pracownik może otrzymać zwrot kosztów podróży służbowej?

Zgodnie z § 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie należności z tytułu podróży służbowej, pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd samochodem osobowym "niebędącym własnością pracodawcy". Z kolei ustawa o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w art. 85 ust. 1 mówi, że świadkowi przysługuje zwrot kosztów podróży w wysokości rzeczywiście poniesionych "kosztów przejazdu własnym samochodem".

Czy sformułowania użyte w poszczególnych regulacjach rzeczywiście różnicują uprawnienia wymienionych osób?

Czy w związku z tym – w pierwszym przypadku, do podróży może być wykorzystany dowolny samochód niebędący własnością pracodawcy (np. pożyczony przez pracownika od rodziny, znajomych), natomiast w drugim przypadku musi być on własnością podróżującego?

Czy w obu przypadkach istotne jest to, kto prowadził samochód?

Czy podróżujący może być jedynie jego pasażerem, by uzyskać zwrot kosztów przejazdu (sam – nie mając np. prawa jazdy)?

Czy dokumenty potwierdzające przyznanie (przez pracodawcę, czy sędziego) takiej należności, powinny dokładnie identyfikować pojazd (będący zastosowanym w podróży środkiem transportu) oraz wskazywać, kto jest jego właścicielem?