Kto winien ponieść koszty związane z przechowywaniem i strzeżeniem tych naczep, skoro uznanie ich jako dowodów rzeczowych wyklucza możliwość ich ewentualnego wydania właścicielowi?

Na wyznaczone w trybie art. 24a ust. 2b ustawy z 14.12.2012 r. o odpadach (Dz.U. z 2019 r. poz. 701) – dalej u.o. miejsce zostały skierowane naczepy z odpadami, rozłączone od ciągników siodłowych, zatrzymane przez Policję i skierowane na to miejsce przez Prokuraturę jako dowód rzeczowy w postępowaniu karnym. W naszej ocenie skierowanie zatrzymanego pojazdu z odpadami na teren wyznaczony w trybie art. 24a ust. 2 u.o. może nastąpić po wykonaniu stosownych czynności określonych w Kodeksie postępowania karnego, a więc nie jest możliwe przechowywanie na tym terenie naczep uznanych za dowody rzeczowe. Przekazanie niekompletnych pojazdów z odpadami, które dodatkowo zostały uznane jako dowody rzeczowe, skutecznie uniemożliwia realizację przez Starostę zadań związanych zarówno z naliczeniem opłat za strzeżenie i przechowywanie, określonych w art. 24a ust. 8 u.o., a także obejmujących nałożenie obowiązku zagospodarowania odpadów, wynikających z art. 24b u.o.

Kto winien ponieść koszty związane z przechowywaniem i strzeżeniem tych naczep, skoro uznanie ich jako dowodów rzeczowych wyklucza możliwość ich ewentualnego wydania właścicielowi?

Czy nasze stanowisko w tej sprawie jest właściwe?