Jeśli budynek posiada jeden lokal mieszkalny i jeden lokal użytkowy o powierzchni całkowitej przekraczającej 30% powierzchni całkowitej budynku, to czy należy go uznać za budynek mieszkalny wielorodzinny?

Zgodnie z art. 3 pkt 2a ustawy z 7.07.1994 r. Prawo budowlane – dalej pr. bud. przez budynek mieszkalny jednorodzinny rozumieć należy budynek wolno stojący albo budynek w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych albo jednego lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30% powierzchni całkowitej budynku. Z kolei zgodnie z § 3 ust. 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12.04.2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie – dalej r.w.t. przez budynek mieszkalny należy rozumieć albo budynek mieszkalny wielorodzinny, albo budynek mieszkalny jednorodzinny.

Jeśli zatem budynek nie spełnia ww. warunków w ten sposób, że posiada jeden lokal mieszkalny i jeden lokal użytkowy o powierzchni całkowitej przekraczającej 30% powierzchni całkowitej budynku, to czy należy taki budynek uznać za budynek mieszkalny wielorodzinny?

W ocenie autora pytania opisany powyżej budynek nie traci charakteru budynku mieszkalnego (powierzchnia mieszkalna jest dominująca), staje się ona natomiast budynkiem mieszkalnym wielorodzinnym, bowiem zgodnie z § 3 ust. 4 r.w.t. budynek mieszkalny został podzielony na dwie kategorie: jednorodzinny i wielorodzinny.