Jak zakłady produkcyjne w praktyce realizują tzw. zasadę bliskości, która mówi, że "Odpady, z uwzględnieniem hierarchii sposobów postępowania z odpadami, w pierwszej kolejności poddaje się przetwarzaniu w miejscu ich powstania"?

Jak zakłady produkcyjne w praktyce realizują tzw. zasadę bliskości sformułowaną w ustawie z 14.12.2012 r. o odpadach (Dz.U. z 2020 r. poz. 797) – dalej u.o., która mówi, że "Odpady, z uwzględnieniem hierarchii sposobów postępowania z odpadami, w pierwszej kolejności poddaje się przetwarzaniu w miejscu ich powstania"?

Czy powyższe oznacza, że wytwórca odpadów winien w jak największym stopniu dążyć do ponownego wykorzystania wytwarzanych odpadów w realizowanych procesach produkcyjnych?

Przykładowo: W trakcie procesu produkcyjnego powstają odpady z tworzyw sztucznych - np. braki produkcyjne, elementy produktów, które zostały uszkodzone w trakcie magazynowania itd. Dotychczas materiał ten był przekazywany jako odpad uprawnionemu odbiorcy. Aktualnie firma bierze pod uwagę ponowne wykorzystanie tych odpadów w procesie, ale by tak się stało, materiał musi być odpowiednio rozdrobniony/zmielony (w odpowiednim urządzeniu). Tym samym odpad przestałby być odpadem.

Czy jest to praktyczna realizacji zasady, o której mowa na wstępie pytania (jest w niej mowa o przetwarzaniu odpadów, a w proponowanym działaniu materiał nie zostaje uznany za odpad, bo jest skutecznie zawracany do procesu produkcyjnego)?

Czy na takie działania należy uzyskać zezwolenie na przetwarzanie odpadów?