Jak prawidłowo należy ustalić stawkę amortyzacji w ujęciu rachunkowym dla budynku biurowego?

Spółka zastosowała w roku 2022 zerową stawkę amortyzacyjną (w ujęciu rachunkowym) dla budynku biurowego. Jak wynika z art. 32 ust. 2 ustawy o rachunkowości, stawkę amortyzacji ustala się na podstawie przewidywanego na ten moment okresu ekonomicznej użyteczności tego środka pod uwagę trzeba wówczas wziąć m.in.: a) liczbę zmian, na których pracuje środek trwały, b) tempo postępu techniczno-ekonomicznego, c) wydajność środka trwałego, d) prawne lub inne ograniczenia czasu używania środka trwałego, e) przewidywaną przy likwidacji cenę sprzedaży netto istotnej pozostałości środka trwałego. Analizując kolejne litery art. 32 należy wskazać, że: środek trwały jakim jest budowla na działce przy ul. Widok 12 pracuje nieprzerwanie, jest w pełni wynajęty na okres 20 lat. Tempo postępu technicznego i ekonomicznego w budownictwie jest niskie i nie obniża wartości samego budynku, bez towarzyszących urządzeń technicznych. Wydajność środka trwałego wyniosła w 2022 roku 100%, brak ograniczeń natury prawnej dla używania budynku, wartość likwidacyjna budynku wzrosła w roku 2022 (między innymi w związku z wysoką inflacją i wyższą wartością odtworzeniową budynku).

Czy takie podejście spółki jest prawidłowe?