Jak powinien postąpić organ - wezwać do korekty wniosku uznając, że opony jako odpad palny nie są odpadem obojętnym i ustanowić zabezpieczenie, czy zrezygnować z ustanawiania zabezpieczenia roszczeń?

Do organu wpłynął wniosek przedsiębiorcy o wydanie zezwolenia na przetwarzanie odpadów 16 01 03 (opony) oraz 19 12 04 (tworzywa sztuczne i guma) w procesie pirolizy. Wnioskodawca twierdzi, kierując się definicją odpadu obojętnego, że odpady te należy uznać za obojętne, ponieważ "nie ulegają istotnym przemianom fizycznym, chemicznym i biologicznym, biodegradacji, a także nie wchodzą w reakcje fizyczne i chemiczne, nie są rozpuszczalne oraz nie są podatne na wymywanie, nie powodują zanieczyszczenia środowiska, nie stanowią zagrożenia dla zdrowia i życia ludzi, nie wpływają niekorzystnie na materię, z którą się kontaktują. Po rozdrobnieniu są szeroko stosowane jako dodatki do mieszanek bitumicznych, podłoże obiektów sportowych, boisk oraz placów zabaw, do budowy ekranów tłumiących hałas itd." Stosownie więc do art. 48a ust. 2 ustawy z 14.12.2012 r. o odpadach (Dz.U. z 2019 r. poz. 701) – dalej u.o. nie ma obowiązku ustanowienia zabezpieczenia roszczeń. Rozporządzenie Ministra Środowiska z 7.02.2019 r. w sprawie wysokości stawek zabezpieczenia roszczeń (Dz.U. z 2019 r. poz. 256) – dalej r.w.s.z.r. w przypadku opon wskazuje konieczność zastosowania stawki w przypadku opon w wysokości 400 zł (§ 2 ust. 1 pkt 3 lit. d r.w.s.z.r.).

Jak powinien postąpić organ rozpatrując wniosek w tym punkcie - wezwać do korekty wniosku uznając, że opony jako odpad palny nie są odpadem obojętnym i ustanowić zabezpieczenie, czy uznać argumentację wnioskodawcy i zrezygnować z ustanawiania zabezpieczenia roszczeń stosownie do art. 48a ust. 2 u.o.?