Jak należy interpretować obowiązek diagnozowania i leczenia przez lekarza pacjentów dostępnymi mu metodami i zgodnie z aktualną wiedzą?

Zwracam się o interpretację pojęcia "diagnostyka dostępnymi metodami", ponieważ zgodnie z zapisami prawa lekarz ma obowiązek diagnozować i leczyć dostępnymi mu metodami, zgodnie z aktualną wiedzą. Proszę w szczególności o analizę czterech spotykanych w praktyce klinicznej sytuacji.

Czy można założyć, że metoda diagnostyczna jest niedostępna i lekarz zwolniony jest z obowiązku jej zastosowania, z powodu (dotyczy głównie placówek szpitalnych):

- awarii sprzętu (np. aparatu echo) w danej placówce;

- niewykonywania danej procedury (np. echo) w godzinach popołudniowych w danej placówce z powodu braku specjalisty, przy sprawnym sprzęcie;

- braku możliwości przekazania pacjenta do wyższego ośrodka referencyjnego dysponującego określoną diagnostyką, wskutek udokumentowanej w rozmowie telefonicznej odmownej decyzji lekarza z tego ośrodka (wskutek braku miejsc w ośrodku);

- braku możliwości przekazania pacjenta do innego ośrodka dysponującego diagnostyką w związku z udokumentowaną w rozmowie telefonicznej informacją od koordynatora ratownictwa medycznego, że brak jest miejsc w określonej specjalności medycznej w całym województwie (przy istniejącym prawdopodobieństwie, że miejsca takie są wolne w innych województwach)?

Chciałbym podkreślić, że przed wykonaniem diagnostyki często nie jest możliwe ustalenie czy powyższe sytuacje dotyczą pacjenta z nagłym zagrożeniem zdrowotnym, oraz czy wskazania do określonej diagnostyki są bezwzględne czy względne.

Kiedy metoda diagnostyczna staje się niedostępna i lekarz zwolniony jest z obowiązku jej zastosowania?