Czy zasadnym jest przyjęcie, iż pojęcie „nowe orzeczenie” w rozumieniu art. 15h ust. 1 pkt 2 ustawy COVID-19 odnosi się „automatycznie” do decyzji ostatecznej w rozumieniu art. 16 § 1 k.p.a. lub do prawomocnej w rozumieniu art. 16 § 3 k.p.a.?

Czy zasadnym jest przyjęcie, iż pojęcie "nowe orzeczenie" w rozumieniu art. 15h ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. "o szczególnych rozwiązaniach" odnosi się "automatycznie" do decyzji ostatecznej w rozumieniu art. 16 § 1 k.p.a. lub do prawomocnej w rozumieniu art. 16 § 3 k.p.a.?

Powyższa ustawa nie zawiera bowiem definicji normatywnej wyrażenia "nowego orzeczenia˝, więc zgodnie z regułami wykładni językowej można mu przypisywać treść, jaką ma w języku potocznym. Termin "nowy" w języku polskim oznacza niedawno zrobiony, nabyty lub właśnie powstały, założony; taki, który zajął miejsce poprzedniego.

Zatem zgodnie z prymatem wykładni językowej, dopuszczającym możliwość sięgania po inne dyrektywy interpretacyjne dopiero wtedy, gdy ta interpretacja zawodzi należy uznać, iż bez znaczenia pozostaje fakt wykonalności takiej decyzji i nabrania przez nią cech "ostateczności."

Należy również zwrócić uwagę, iż racjonalny ustawodawca nie używa różnych pojęć na określenie tego samego desygnatu. Pojęcie "nowego orzeczenia" i "ostatecznego orzeczenia" oraz "prawomocnego orzeczenia" nie są tożsame.

Gdyby ustawodawca chciał utożsamiać termin "nowego orzeczenia" z "orzeczeniem ostatecznym" lub "orzeczeniem prawomocnym" to zapewne dokonałby takiego zabiegu (vide: art. 6ca ust. 1 zdanie drugie ustawy o rehabilitacji, zgodnie z którym - osoba niepełnosprawna, składając wniosek, przedstawia do wglądu prawomocne orzeczenie o niepełnosprawności, o stopniu niepełnosprawności lub o wskazaniach do ulg i uprawnień).