Czy wspólne prowadzenie gospodarstwa domowego i przyjęcie do zakwaterowania są okolicznościami wykluczającymi przyznanie świadczenia?

Czy należy się przedłużenie świadczenia na kobietę w ciąży w opisanej sytuacji?

Kobieta przyjechała z Ukrainy do Polski 1 marca 2022 roku wraz z dwójką swoich małoletnich dzieci. W okresie od 1.03.2022 do 28.06.2022 obywatel Polski zapewnił im zakwaterowanie i wyżywienie na własny koszt i z tego tytułu pobierał świadczenie do 120 dni. Po roku przerwy ponownie został złożony wniosek na ww. kobietę i jej dzieci (przedłużony okres wypłaty świadczenia). Wniosek złożył mąż kobiety, wskazując ciążę żony jako uzasadnienie do przedłużenia przyznania świadczenia. Organ rozpatrując wniosek ustalił, że wnioskodawca (mąż kobiety) przyjechał w celach zarobkowych do Polski przed wojną. Wynajął mieszkanie, w którym zamieszkał z żoną i dziećmi, po upływie 120 dni od dnia przekroczenia granicy przez żonę i dzieci. Wnioskodawca prowadzi z kobietą (żoną) wspólne gospodarstwo domowe, wychowują wspólne dzieci, a zatem wspólnie zaspokajają potrzeby życiowe, dzielą się obowiązkami związanymi z prowadzeniem domu, w tym załatwianiem codziennych spraw. Tworzą rodzinę zamieszkującą pod tym samym adresem.

Czy w opisanej sytuacji organ powinien przedłużyć przyznanie świadczenia? Czy wspólne prowadzenie gospodarstwa domowego i przyjęcie do zakwaterowania są okolicznościami wykluczającymi? Czy w opisanej sytuacji możemy mówić o przedłużeniu przyznania świadczenia, skoro przez ponad rok świadczenie nie było wypłacane?