Czy sam fakt stwierdzenia przez organ, iż nieruchomość jest wykorzystywana rekreacyjnie, jest wystarczającym dowodem, aby organ wydał decyzję naliczającą opłatę?

Gmina systemem gospodarki odpadami komunalnymi obejmuje na podstawie art. 6c ust. 2 i 3 ustawy z 13.09.1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz.U. z 2021 r. poz. 888) – dalej u.u.c.p.g., nieruchomości niezamieszkałe, ale tylko część tych nieruchomości, tj. tylko domki letniskowe i inne nieruchomości wykorzystywane na cele rekreacyjne. W urzędzie toczy się postępowanie na podstawie art. 6o u.u.c.p.g. W toku postępowania organ ustalił, iż nieruchomość jest wykorzystywana rekreacyjnie, przyznał to sam właściciel nieruchomości. Ustalono także i na nieruchomości jest pobierana woda. Z tym że, ten sam właściciel nieruchomości określił, że nie wytwarza na niej odpadów komunalnych i konsekwentnie utrzymuje swoje stanowisko zeznając to podczas przesłuchania strony. Sąsiedzi nie potwierdzili faktu wytwarzania odpadów.

Czy sam fakt stwierdzenia przez organ, iż nieruchomość jest wykorzystywana rekreacyjnie jest wystarczającym dowodem, aby organ wydał decyzję naliczającą opłatę?

Zgodnie z art. 6c ust. 2 u.u.c.p.g. wydaje się, że koniecznie jest udowodnienie, iż na nieruchomości powstają odpady.

Jakie dowody powinien zebrać organ, które dawałyby podstawę na naliczenie opłaty w drodze decyzji?

Czy w takim wypadku pozostają już tylko całodzienne oględziny w terenie i obserwowanie, czy aby na pewno odpady komunalne nie są wytwarzane na nieruchomości?