Czy prawo do dodatkowej opieki pielęgnacyjnej może być podstawą do domagania się od szpitala sprawowania takiej opieki?

Pytanie dotyczy artykułu 34 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjetnta.

Jak należy postąpić w sytuacji, kiedy rodzina chcąc skorzystać z zapisu o prawie do dodatkowej opiece pielęgnacyjnej zwróci się z żądaniem o zapewnienie takiej opieki, która nie będzie polegała na świadczeniu usług zdrowotnych, a np. na tym że określona osoba będzie obecna przy chorym w celu np pomocy podczas karmienia, utrzymania higieny itp.?

W powołanym artykule brak jest zapisu o tym, że powinna to być jedynie osoba bliska pacjentowi. Brak jest informacji o tym kto zatrudnia taką osobę, jeżeli nie jest to członek rodziny pacjenta. Zapis o ponoszeniu kosztów przez podmiot leczniczy zapewnienia dodatkowej opieki pielęgnacyjnej mówi o tym,że to tak naprawdę zakład leczniczy powinien zatrudnić taka osobę na życzenie np. pacjenta. Czytając literalnie ten zapis można odnieść wrażenie, że realizacja tego zapisu w 100% spoczywa na zakładzie leczniczym, który oczywiście obciąża potem pacjenta wynikłymi kosztami. Nawiązuje to trochę do dyżurów prywatnych, pomimo różnych opinii w tym względzie. Pielęgniarka na dyżurze prywatnym i tak nie realizuje zleceń lekarskich lekarza prowadzącego i innych świadczeń medycznych. Za opiekę medyczną odpowiada jednak personel pracujący na oddziale, a nie pielęgniarka na dyżurze prywatnym, która, pomimo że jest pielęgniarką, to pełni wtedy jakąś funkcję pomocniczą.