Czy orzeczenia o niezdolności do samodzielnej egzystencji oraz o niezdolności do pracy są traktowane na równi z orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności?

W związku z przystąpieniem do programu Asystent osobisty osoby niepełnosprawnej - edycja 2022, w imieniu Ośrodka Pomocy Społecznej zwracam się do Państwa z prośbą o interpretację zagadnienia dotyczącego stopnia niepełnosprawności adresatów programu.

W rozdziale III "Cele i adresaci Programu" jest napisane: "Głównym celem Programu jest wprowadzenie usług asystenta jako formy ogólnodostępnego wsparcia w wykonywaniu codziennych czynności oraz funkcjonowaniu w życiu społecznym, której adresatami są:

1) dzieci do 16. roku życia z orzeczeniem o niepełnosprawności łącznie ze wskazaniami: konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji oraz konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji oraz

2) osoby niepełnosprawne posiadające orzeczenie o niepełnosprawności:

a) o stopniu znacznym lub

b) o stopniu umiarkowanym albo

c) traktowane na równi do wymienionych w lit. a i b." Nasze wątpliwości dotyczą punktu 2 podpunktu "c". Mamy kilka przypadków, gdzie podopieczni legitymują się orzeczeniem ZUS lub KRUS stwierdzającym, że są niezdolne do samodzielnej egzystencji lub trwale niezdolne do pracy.

Wnioskujemy z tego, że orzeczenia te na podstawie podpunktu "c" możemy traktować na równi z orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności, ze względu na fakt, że osoby niezdolne do samodzielnej egzystencji i niezdolne do pracy nie są w stanie samodzielnie funkcjonować i wymagają opieki i wsparcia osób trzecich na stałe.

Czy nasz tok rozumowania jest prawidłowy i należy przyjąć, że orzeczenia o niezdolności do samodzielnej egzystencji oraz o niezdolności do pracy są traktowane na równi z orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności?