Czy należy uznać, że miasto Z było centrum życiowym Pani X celem skierowania jej do DPS?

Pani X jest osobą niepełnosprawną. Około 5 lat temu przeprowadziła się do miasta Z, w którym mieszka jej córka. W tym mieście nie była zameldowana, ale zamierzała w nim pozostać. Pan X ostatni meldunek miała na wsi W. Pani X ma orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu znacznym. Z tytułu sprawowanej opieki nad nią, córka pobierała świadczenie pielęgnacyjne.

W mieście Z wypłacano zasiłek pielęgnacyjny i świadczenie pielęgnacyjne. Około 2 tygodnie temu Pani X została wyrzucona z mieszkania przez córkę (wypłatę świadczenia wstrzymano). Pani X nie miała gdzie się podziać, nie miała żadnego lokalu mieszkalnego i tymczasowo wyjechała do siostry (200 km od miasta Z).

Pani X chce ubiegać się o skierowanie jej do domu pomocy społecznej i zmierza złożyć podanie do miasta Z., gdzie mieszkała przez ostatnie kilka lat.

Czy należy uznać, że miasto Z było centrum życiowym Pani X (zamiar stałego pobytu, leczenie w mieście Z)?

Czy należy uznać Panią X jako osobę bezdomną (brak meldunku i brak mieszkania)?