Czy można uznać, iż zgodna z planem byłaby budowa budynku mieszkalno-usługowego, w którym usługi stanowią 49% powierzchni całkowitej?

Podstawowe przeznaczenie terenu to zabudowa zagrodowa i zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna. [Zgodnie z ustawą z 7.07.1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2020 r. poz. 1333) – dalej pr. bud. budynek mieszkalny jednorodzinny to budynek wolno stojący albo budynek w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych albo jednego lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30% powierzchni całkowitej budynku]. Przeznaczenie uzupełniające terenu to usługi nieuciążliwe wbudowane, a z definicji planu wynika, że przeznaczenie uzupełniające to przeznaczenie dopuszczalne na powierzchni nie większej niż 30% terenu, które uzupełnia lub wzbogaca przeznaczenie podstawowe.

W takim stanie prawnym, czy można uznać, iż zgodna z planem byłaby budowa budynku mieszkalno-usługowego, w którym usługi stanowią 49% powierzchni całkowitej, czyli budynku nie spełniającego wymagań dla budynku mieszkalnego jednorodzinnego?

Interpretację ustaleń planu utrudnia jeden z zapisów szczegółowych planu, który wskazuje maksymalną wysokość nowych budynków "mieszkaniowych, mieszkaniowo-usługowych".