Czy można przyjąć, że dziecko w ramach przedłużenia orzeczenia z urzędu z powodu COVID-19, będzie kwalifikowało się do dodatku z tytułu samotnego wychowania dziecka?

Dziecko urodziło się 12.09.2004 r. Obecnie ma zatem 16 lat. Do 30.09.2020 r. dziecko posiadło orzeczenie o niepełnosprawności. Orzeczenie nie kwalifikowało do świadczenia pielęgnacyjnego, ponieważ punkt 8 orzeczenia był na nie. Obecnie dziecko nie posiada nowego orzeczenia o niepełnosprawności.

Matka natomiast ubiega się o dodatek z tytułu samotnego wychowania dziecka, w ramach ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, w związku z art. 15h ust. 1 ww. ustawy. Co do zasady u dzieci powyżej 16 roku życia orzeka się stopień niepełnosprawności: lekki, umiarkowany lub znaczny.

Jak w opisywanym przypadku postąpić, skoro ustawodawca nie uregulował kwestii kontynuacji orzeczenia dla dzieci powyżej 16 roku życia (w kontekście stopnia niepełnosprawności), gdy orzeczenie wygasło przed 16 rokiem życia?

Czy w takim przypadku można przyjąć, że dziecko w ramach przedłużenia orzeczenia z urzędu, będzie kwalifikowało się do dodatku z tytułu samotnego wychowania dziecka (skoro ustawodawca wymaga, aby dziecko legitymowało się orzeczeniem o znacznym stopniem niepełnosprawności)?