Czy możliwe jest zastosowanie postępowania i procedur przewidzianych w art. 237 p.o.ś. bądź art. 362 p.o.ś., skoro istnieje domniemanie, że sortownik ten został postawiony nielegalnie?

Do starosty wpłynęła interwencja na uciążliwości środowiskowe (zapylenie) związane z funkcjonowaniem składu węgla, w ramach którego eksploatowana jest instalacja do sortowania węgla. Z instalacji tej zachodzi emisja niezorganizowana pyłu. Mieszkańcy domagają się podjęcia działań w trybie art. 237 ustawy z 27.04.2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz.U. z 2019 r. poz. 1396) – dalej p.o.ś. W ramach wstępnych czynności wyjaśniających ustalono, że wydane przez wójta decyzje o warunkach zabudowy nie uwzględniały możliwości posadowienia w/w sortownika na węgiel. Co więcej nie są przestrzegane również zapisy zawarte w decyzji o warunkach zabudowy mówiące o konieczności zachowania odpowiedniej powierzchni czynnej biologicznie na tej działce. Ustalono również, że dla analizowanego przedsięwzięcia nie była wydana decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach.

Czy w takiej sytuacji możliwe jest w ogóle zastosowanie postępowania i procedur przewidzianych w art. 237 p.o.ś. bądź art. 362 p.o.ś., skoro istnieje domniemanie, że sortownik ten został postawiony nielegalnie?

Czy pierwszeństwo winno mieć ewentualne postępowanie prowadzone przez wójta w trybie art. 59 ustawy z 27.03.2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2020 r. poz. 293) - dalej u.p.z.p., czy też kwestia ta nie ma żadnego znaczenia w kontekście ewentualnych postępowań prowadzonych przed starostą?

W przypadku podjęcia przez starostę czynności w trybie art. 237 lub 362 p.o.ś., w jaki sposób zmierzyć lub wykazać, że emisja niezorganizowana ze składu węgla lub z samego sortownika przekracza dopuszczalne normy?

Do jakich norm taką emisję należałoby odnieść?