Czy istnieje granica, po której przekroczeniu należy uznać wypadek przy pracy jako wypadek ciężki?

Pracownik agencyjny u pracodawcy użytkownika uległ wypadkowi podczas wykonywania czynności roboczych z udziałem kleju (substancji chemicznej). Praca przez pracodawcę użytkownika nie była kwalifikowana jako szczególnie niebezpieczna, także pracownik agencyjny mógł ją wykonywać. Zdarzenie dla poszkodowanego było trywialne (nie czuł bólu, pieczenia) tak, że pracował do końca zmiany roboczej i nie zgłosił wypadku przy pracy. Poszkodowany nawet przyszedł i przepracował cały kolejny dzień roboczy. Brak jest konkretnych danych jak doszło do urazu, natomiast substancja chemiczna przedostała się do oka (odprysk cieczy chemicznej z procesu lub poszkodowany sam przypadkowo wtarł substancję w oko). Poszkodowany zauważył napuchnięte oko dnia kolejnego, co spowodowało brak widzenia, udał się po zaświadczenie o ubezpieczeniu od swojej agencji pracy oraz do lekarza okulisty. Zdarzenie zostało zgłoszone kilka dni później, już po udzieleniu pomocy przez lekarza poszkodowanemu. Mimo informacji od poszkodowanego, że odzyskał wzrok, dział BHP pracodawcy użytkownika zabrał poszkodowanego do specjalistów medycyny pracy i dalej na SOR celem dokładnej analizy skutków urazu i możliwości udzielenia pomocy. Poszkodowany ledwie odczytuje największe litery na tablicy u okulisty (oko opuchnięte, nadwrażliwość na światło), jest zdecydowane pogorszenie jakości widzenia w oku.

Czy zdarzenie powinno być zakwalifikowane jako wypadek ciężki (inne uszkodzenie ciała naruszające podstawowe funkcje organizmu) i zgłoszone do PIP i prokuratury?

Kto zgłasza - pracodawca użytkownik, czy pracodawca - agencja pracy?

Czy działania pracodawcy użytkownika celem udzielenia pomocy medycznej poszkodowanemu i potrzeby uzyskania opinii lekarskiej o skutkach wypadku (niejasna kwalifikacja zdarzenia, pogorszenie wzroku może być kilkudniowe) można traktować jako sprzeczne z natychmiastowym zgłoszeniem zdarzenia do prokuratury i PIP jako wypadku ciężkiego?