Czy historie pacjentów z poradni psychologicznej muszą być przechowywane tylko i wyłącznie w tej poradni i dostęp do nich może mieć wyłącznie psycholog, który udzielał świadczeń?

Posiadamy w swej strukturze poradnie psychologiczną.

Czy historie pacjentów z tej poradni muszą być przechowywane tylko i wyłącznie w tej poradni i dostęp do nich może mieć wyłącznie psycholog, który udzielał świadczeń?

Czy mogą być one przechowywane w innym pomieszczeniu, pod zamknięciem, w zamykanych szafkach np. w rejestracji tak jak historie chorób innych poradni, zamknięte w szafce zamykanej na klucz?

Pacjent zarzuca przychodni: "Według przepisów dokumentacja psychologiczna jest objęta tajemnicą zawodową, zgodnie z art. 14 ustawy o zawodzie psychologa i samorządzie zawodowym psychologów. Z tajemnicy zawodowej psychologa zwalnia wyłącznie prokuratura. Dokumentacja psychologiczna poza tym, że niewątpliwie zawiera informacje objęte tajemnicą zawodową podlega również ochronie właściwej dla danych osobowych. Dokumentacja psychologiczna nie jest tożsama z dokumentacją medyczną. Świadczy o tym rozporządzenie Ministra Zdrowia z 21 lipca 2010 r., które co prawda odnosi się do medycyny pracy, ale nie ma żadnych merytorycznych przesłanek by uznać, że w przypadku innych świadczeń zdrowotnych nie trzeba stosować odrębnych zasad dotyczących dokumentacji psychologicznej w odróżnieniu od dokumentacji medycznej. Dokumentacja psychologiczna nie może być udostępniania. Poufna dokumentacja pozostaje pod stał kontrolą psychologa i nikt niepowołany w żadnym przypadku nie może mieć do niej dostępu!! Oznacza to, że nie może być wydawana nikomu. Dokumenty psychologa to materiał poufny".

Czy pacjent ma rację?

Czy sekretarki medyczne, które prowadzą statystykę do NFZ mają prawo przepisywać bezpośrednio z historii choroby wymagane dane: PESEL, imię i nazwisko, datę udzielonego świadczenia, rozpoznanie ICD-10, procedury ICD-9?

W jakim ustawowo terminie mamy obowiązek odpowiedzieć na skargę pacjenta?