Zgoliński Igor, Zatrzymanie przesyłki w postępowaniu karnym skarbowym

Zatrzymanie przesyłki w postępowaniu karnym skarbowym

Przepis art. 129 k.k.s. stanowi lex specialis wobec unormowania z art. 218 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego - dalej k.p.k. Nie wyłącza jednak stosowania tego przepisu w całości, a tylko w części redukującej. Uprawniony do wykorzystania trybu zatrzymania przesyłki z art. 129 k.k.s. jest organ prowadzący postępowanie karne skarbowe. Muszą tu jednak zaistnieć określone przesłanki w postaci:

– wypadku niecierpiącego zwłoki oraz

– podejrzenia, że przesyłka zawiera przedmioty przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego.

Warunki te muszą zaistnieć kumulatywnie. Dopiero w tej sytuacji uprawnione staje się żądanie od urzędów, instytucji i podmiotów prowadzących działalność w dziedzinie poczty lub działalność telekomunikacyjną, urzędów celno-skarbowych oraz instytucji i przedsiębiorstw transportowych zatrzymania przesyłki. Wymaga podkreślenia, że decyzja o zatrzymaniu nie jest tożsama z żądaniem wydania przesyłki. Jej istotą jest jedynie zatrzymanie przesyłki. Na podstawie art. 113 § 1 k.k.s. w zw. z art. 218 § 1 zdanie drugie k.p.k. decyzja w przedmiocie zarządzenia otwarcia pozostaje w gestii prokuratora. Samo zatrzymanie w trybie art. 129 k.k.s. trwa generalnie do chwili uzyskania zatwierdzenia postanowienia o zatrzymaniu przez prokuratora, lecz nie dłużej niż 7 dni. W obliczu braku zatwierdzenia przez prokuratora (czy to na skutek upływu terminu, czy odmowy zatwierdzenia) zatrzymanie przesyłki upada. Przesyłka powinna być wówczas doręczona adresatowi.

Zobacz też Wydanie korespondencji, przesyłek i bilingów.

Momentem inicjującym procedurę jest ustalenie przez organ prowadzący postępowanie karne skarbowe konieczności zatrzymania przesyłki. Organ podejmuje wówczas decyzję także w przedmiocie tego, w ramach jakiej procedury zatrzymanie przesyłki zostanie dokonane - czy z zastosowaniem przepisów kodeksu karnego skarbowego, czy kodeksu postępowania karnego. Procedura określona w kodeksie karnym skarbowym może zostać wdrożona wyłącznie w obliczu zaistnienia przesłanek wymienionych w art. 129 k.k.s., a więc w wypadku niecierpiącym zwłoki oraz podejrzenia, że przesyłka zawiera przedmioty przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego.

Organ prowadzący postępowanie zobligowany jest do wydania postanowienia o zatrzymaniu przesyłki. Postanowienie to nie jest zaskarżalne. Powinno natomiast spełniać ogólne warunki zakreślone treścią art. 94 § 1 k.p.k. (w zw. z art. 113 § 1 k.k.s.) i zawierać:

1) oznaczenie organu oraz osoby lub osób, wydających postanowienie;

2) datę wydania postanowienia;

3) wskazanie sprawy oraz kwestii, której postanowienie dotyczy;

4) rozstrzygnięcie z podaniem podstawy prawnej;

5) uzasadnienie.

W sytuacji gdy chodzi o kilka przesyłek tego samego nadawcy dopuszczalne jest wydanie jednego postanowienia, w którym będą ujęte wszystkie przesyłki podlegające zatrzymaniu.