Przybysz Piotr, Występowanie do państwa członkowskiego z wnioskiem o podjęcie środków zabezpieczających należności pieniężne, o których mowa w art. 2 pkt 1–6 ustawy o wzajemnej pomocy przy odzyskiwaniu wierzytelności dotyczących podatków, ceł i innych obciążeń

Występowanie do państwa członkowskiego z wnioskiem o podjęcie środków zabezpieczających należności pieniężne, o których mowa w art. 2 pkt 1–6 ustawy o wzajemnej pomocy przy odzyskiwaniu wierzytelności dotyczących podatków, ceł i innych obciążeń

Pomoc udzielana przez państwo członkowskie może polegać na podjęciu środków zabezpieczających należności pieniężne wskazane w art. 2 pkt 1–6 ustawy z dnia 11 października 2013 r. o wzajemnej pomocy przy dochodzeniu podatków, należności celnych i innych należności pieniężnych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1289).

Procedura jest stosowana w zakresie następujących należności pieniężnych:

1) podatków i należności celnych pobieranych przez Rzeczpospolitą Polską, państwo członkowskie lub w ich imieniu, przez ich jednostki podziału terytorialnego lub administracyjnego, w tym organy lokalne, lub w imieniu tych jednostek lub organów, a także w imieniu Unii Europejskiej;

2) refundacji, interwencji i innych środków stanowiących część całkowitego lub częściowego systemu finansowania Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolniczego Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW), w tym kwot należnych w związku z tymi działaniami;

3) opłat i innych należności pieniężnych przewidzianych w ramach wspólnej organizacji rynku Unii Europejskiej dla sektora cukru;

4) kar, grzywien, opłat i dopłat administracyjnych związanych z należnościami pieniężnymi, o których mowa w pkt 1–3, nałożonych przez organy właściwe do pobierania podatków i należności celnych lub właściwe do prowadzenia postępowań administracyjnych dotyczących podatków i należności celnych lub potwierdzonych przez organy administracyjne lub sądowe na wniosek organów właściwych w sprawie podatków i należności celnych;

5) opłat za zaświadczenia i podobne do zaświadczeń dokumenty wydane w postępowaniach administracyjnych w sprawie należności pieniężnych, o których mowa w pkt 1;

6) odsetek i kosztów związanych z należnościami pieniężnymi, o których mowa w pkt 1–5, w związku z którymi możliwe jest zwrócenie się o wzajemną pomoc.

Przepisy obowiązujące w Rzeczypospolitej Polskiej mogą normować wyłącznie sposób postępowania polskich organów administracji publicznej, dlatego zawarta w ustawie regulacja dotycząca rozważanej problematyki nie może określać czynności organów innego państwa. Należy jednak mieć na uwadze, że czynności państwa członkowskiego udzielającego pomocy zostały unormowane przez dyrektywę Rady 2010/24/UE z dnia 16 marca 2010 r. w sprawie wzajemnej pomocy przy odzyskiwaniu wierzytelności dotyczących podatków, ceł i innych obciążeń (Dz.U.UE.L.2010.84.1).

Procedura wystąpienia do państwa członkowskiego o podjęcie środków zabezpieczających należności pieniężne jest inicjowana na wniosek organu egzekucyjnego skierowany do centralnego biura łącznikowego (art. 14 i art. 55 ustawy z dnia 11 października 2013 r. o wzajemnej pomocy przy dochodzeniu podatków, należności celnych i innych należności pieniężnych - Dz. U. z 2013 r. poz. 1289).

Procedura ta jest wykorzystywana w przypadku, gdy organ egzekucyjny uzna za wskazane zabezpieczenie należności pieniężnych dotyczących podmiotu dla zapewnienia odzyskania ich w przypadku, gdy wierzytelność lub tytuł wykonawczy umożliwiający egzekucję w Rzeczypospolitej Polskiej zostały zaskarżone w chwili składania wniosku lub w przypadku, gdy wierzytelność nie jest jeszcze przedmiotem tytułu wykonawczego umożliwiającego egzekucję w Rzeczypospolitej Polskiej, o ile środki zabezpieczające są również możliwe w podobnej sytuacji na mocy przepisów krajowych i praktyk administracyjnych przyjętych w Rzeczypospolitej Polskiej (art. 16 ust. 1 dyrektywy Rady 2010/24/UE z dnia 16 marca 2010 r. w sprawie wzajemnej pomocy przy odzyskiwaniu wierzytelności dotyczących podatków, ceł i innych obciążeń - Dz.U.UE.L.2010.84.1).

Powyższa regulacja unijna została wprowadzona do art. 55 ustawy z dnia 11 października 2013 r. o wzajemnej pomocy przy dochodzeniu podatków, należności celnych i innych należności pieniężnych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1289). Ponadto organ egzekucyjny może wystąpić do państwa członkowskiego o podjęcie środków zabezpieczających należności pieniężne, jeżeli wszczęto procedurę wzajemnego porozumiewania i doszło do zawieszenia lub wstrzymania dochodzenia należności pieniężnych przez państwo członkowskie (art. 43 ustawy z dnia 11 października 2013 r. o wzajemnej pomocy przy dochodzeniu podatków, należności celnych i innych należności pieniężnych - Dz. U. z 2013 r. poz. 1289).

Organ egzekucyjny może również wystąpić do państwa członkowskiego o podjęcie środków zabezpieczających należności pieniężne, jeżeli zostało wszczęte postępowanie w sprawie zarzutów w sprawie jednolitego tytułu wykonawczego (art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 11 października 2013 r. o wzajemnej pomocy przy dochodzeniu podatków, należności celnych i innych należności pieniężnych - Dz. U. z 2013 r. poz. 1289).

Zabezpieczenie może być ustanowione wobec określonego podmiotu. Podmiotem jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, której dotyczy wzajemna pomoc (art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 11 października 2013 r. o wzajemnej pomocy przy dochodzeniu podatków, należności celnych i innych należności pieniężnych - Dz. U. z 2013 r. poz. 1289).

Organ egzekucyjny przed wystawieniem wniosku o podjęcie środków zabezpieczających należności pieniężne powinien sprawdzić, czy w konkretnym przypadku istnieje obowiązek udzielenia pomocy.