Barczak Anna, Wydanie zezwolenia na spalanie odpadów poza instalacjami lub urządzeniami

Wydanie zezwolenia na spalanie odpadów poza instalacjami lub urządzeniami

Przedmiotem procedury jest wydanie zezwolenia na spalanie odpadów poza instalacjami lub urządzeniami. Z wnioskiem występuje posiadacz odpadów. Zezwolenie wydaje marszałek województwa właściwy ze względu na miejsce spalania odpadów albo regionalny dyrektor ochrony środowiska dla terenów zamkniętych.

Możliwość spalania odpadów poza instalacjami lub urządzeniami występuje, jeżeli spalanie odpadów w instalacjach lub urządzeniach przeznaczonych do tego celu jest niemożliwe ze względów bezpieczeństwa. Jest to wyjątek od zasady, w myśl której odpady mogą być spalane tylko w urządzeniach przeznaczonych do tego celu.

Ustawodawca nie definiuje pojęcia „poza instalacjami lub urządzeniami”. Definicje ustawowe natomiast mają pojęcia „instalacja” (art. 3 pkt 6 p.o.ś) oraz „urządzenie” (art. 3 pkt 32 p.o.ś.). Według WSA w Bydgoszczy „Cechą (czynnikiem) rozgraniczającym używane pojęcia "instalacji" i "urządzenia" jest ich stacjonarność lub jej brak. Różnica między "instalacją" oraz "urządzeniem" sprowadza się bowiem w istocie do tego, że będąc "urządzeniami technicznymi" te pierwsze mają charakter stacjonarny, drugie - niestacjonarny. Brak jest w p.o.ś. legalnej definicji pojęcia "stacjonarne". Instalacja w postaci "stacjonarnego urządzenia technicznego", to co do zasady statyczne, unieruchomione urządzenie w określonym miejscu. Niemniej cecha instalacji, jaką jest stacjonarność nie wyklucza możliwości przemieszczenia urządzenia. Przymiot stacjonarności wynika nie tyle z faktu trwałego połączenia urządzenia z podłożem, lecz przeznaczenia go do użytkowania w dłuższym czasie w określonym miejscu, a nie tylko jednorazowo. Nawet urządzenie przewoźne, które ze względu na swój charakter przeznaczone jest do użycia w określonym miejscu przez dłuższy czas, np. kilka lat, jest stacjonarnym urządzeniem technicznym (por. wyrok WSA w Bydgoszczy z 1.12.2021 r., II SA/Bd 249/21, LEX nr 3286363).

Z powyższego wynika, że wyrażenie „poza instalacjami lub urządzeniami” będzie obejmowało wszystkie miejsca, które nie mają charakteru instalacji/urządzenia w rozumieniu powyższych przepisów.

Ważne!

Wykładnię pojęcia instalacja, zawartą w ustawie p.o.ś., należy przede wyprowadzić z wykładni systemowej i funkcjonalnej. W każdej sprawie ustalenie części, składowej instalacji powinno być rozpatrywane indywidualnie, z uwzględnieniem stanu faktycznego, wyłącznie w przypadku dysponowania dokładaną wiedzą na temat urządzeń znajdujących się na terenie obiektu, w tym emisji przez nie powodowanych oraz przeanalizowania tej wiedzy w oparciu o definicję instalacji. W przypadku zaś budowli należy co do zasady brać pod uwagę ich cechy takie jak np. ich użytkowanie, przeznaczenie (zob. wyrok WSA w Warszawie z 30.05.2017 r., IV SA/Wa 2832/16, LEX nr 2396026).

Posiadacz odpadów występuje do odpowiedniego organu z wnioskiem o wydanie zezwolenia na spalanie odpadów poza instalacjami lub urządzeniami.

Definicja posiadacza odpadów wynika z art. 3 ust. 1 pkt 19 u.o. Pojęcie to jest bardzo szerokie, niebudzące większych problemów praktycznych. Według M. Górskiego, posiadaczy odpadów można podzielić na dwie grupy: posiadaczy legalnych i posiadaczy nielegalnych. Posiadacz legalny to posiadacz działający na podstawie uzyskanej zgody na gospodarowanie odpadami albo wyraźnie z takiego obowiązku zwolniony. Posiadacz nielegalny to posiadacz takiej zgody nieposiadający oraz niepodlegający zwolnieniom z jej uzyskania. Profesor M. Górski zauważa, że „rozróżnienie to wiąże się przede wszystkim z określeniem możliwości i warunków przekazywania odpadów pomiędzy posiadaczami i ustaleniem zasad przekazywania odpowiedzialności za gospodarowanie odpadami” (M. Górski, Gospodarowanie odpadami w świetle wymagań prawa wspólnotowego i polskiego prawa wewnętrznego, Poznań 2005, s. 46).

Obligatoryjne elementy wniosku o wydanie zezwolenia na spalanie odpadów poza instalacjami lub urządzeniami wynikają z art. 31 ust. 4 u.o.