Przybysz Piotr, Stosowanie przymusu bezpośredniego w ramach innego środka egzekucji obowiązków niepieniężnych

Stosowanie przymusu bezpośredniego w ramach innego środka egzekucji obowiązków niepieniężnych

Możliwość zastosowania przymusu bezpośredniego pojawia się w różnego rodzaju sytuacjach procesowych, także w przypadku bezskuteczności innych środków egzekucji obowiązków o charakterze niepieniężnym. Ogólny sposób określenia istoty przymusu bezpośredniego sprawia, że jest to wyjątkowo elastyczny i efektywny środek wywierania presji na zobowiązanego.

Przymus bezpośredni jest często utożsamiany z użyciem siły fizycznej. Takie podejście do istoty przymusu bezpośredniego nie jest właściwe, bowiem przymus bezpośredni może polegać zarówno na oddziaływaniu na konkretną osobę przy zastosowaniu bezpośrednio skutecznych środków, jak i na groźbie ich zastosowania. Należy pamiętać, że bardzo ogólne określenie środków, które mogą kryć się pod pojęciem przymusu bezpośredniego, nie oznacza całkowicie swobodnego stosowania wszelkich środków wobec osoby przymuszanej. Na przeszkodzie temu stoją przede wszystkim: nakaz poszanowania godności ludzkiej, zakaz poniżającego lub nieludzkiego traktowania oraz zakaz tortur. Należy także brać pod uwagę zasadę proporcjonalności.

Egzekutor może w toku egzekucji obowiązku o charakterze niepieniężnym stwierdzić bezskuteczność zastosowanego środka egzekucyjnego. Może on równocześnie dojść do wniosku, że wyegzekwowanie obowiązku jest możliwe, jeżeli bezzwłocznie zostanie zastosowany przymus bezpośredni.

Egzekutor jest zobowiązany, przed zastosowaniem przymusu bezpośredniego, do ustnego uprzedzenia zobowiązanego, że w przypadku dalszego uchylania się od wykonania obowiązku zostanie wobec zobowiązanego zastosowany przymus bezpośredni.