Piaskowska Olga Maria, Postępowanie o wydanie postanowienia o uznaniu zaginionego za zmarłego

Postępowanie o wydanie postanowienia o uznaniu zaginionego za zmarłego

Zaginionym jest osoba, w przypadku której nie wiadomo, czy żyje, czy też zmarła. Nie jest zatem wystarczający brak wiadomości co do aktualnego miejsca pobytu danej osoby, ale brak wiadomości co do tego, czy żyje.

Zaginiony może być uznany za zmarłego, jeżeli upłynęło lat dziesięć od końca roku kalendarzowego, w którym według istniejących wiadomości jeszcze żył; jednakże gdyby w chwili uznania za zmarłego zaginiony ukończył lat siedemdziesiąt, wystarcza upływ lat pięciu (art. 29 § 1 k.c.).

Wniosek jest pismem procesowym wszczynającym postępowanie nieprocesowe.

Do zgłoszenia wniosku o uznanie za zmarłego uprawniony jest każdy zainteresowany (art. 527 k.p.c.).

Wnioskodawca powinien we wniosku wskazać osoby bliskie zaginionego, jeżeli tego nie zrobi, sąd z urzędu wezwie je do wzięcia udziału w sprawie (art. 510 § 2 k.p.c.). Uczestnikami postępowania o uznanie za zmarłego będą zatem osoby bliskie zmarłego, do których zalicza się małżonka, rodzeństwo, wstępnych, zstępnych, krewnych, powinowatych w tym samym stopniu i linii, osobę przysposobioną, a także osoby, których bliskość może wynikać np. z więzi narzeczeństwa, czy konkubinatu. Są to bowiem osoby, co do których należy domniemywać, iż posiadają one wiedzę o ewentualnym zaginięciu osoby, której wniosek dotyczy.

Na ten temat patrz przebieg procedury oraz komentarze zamieszczone w schemacie:

Wszczęcie postępowania w sprawach o uznanie za zmarłego.

Patrz także: Złożenie pozwu.