Musiał Krzysztof J., Decyzja określająca wysokość straty

Decyzja określająca wysokość straty

Procedura ma na celu przedstawienie przesłanek wydania decyzji określającej stratę.

Decyzja określająca wysokość straty jest rodzajem decyzji deklaratoryjnej określającej wysokość zobowiązania podatkowego - zob. procedury:

– Rodzaje decyzji podatkowych,

– Decyzja określająca wysokość zobowiązania podatkowego.

Jest decyzją, która nie prowadzi do powstania nowego zobowiązania podatkowego. Określa wyłącznie jeden z elementów stosunku prawnopodatkowego, który sam w sobie nie jest zobowiązaniem podatkowym (zob. wyrok NSA z 27.08.2010 r., II FSK 583/09).

Ze względu na obowiązywanie pojęcia straty wyłącznie w art. 7 ust. 2 ustawy z 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm.) oraz art. 9 ust. 2 ustawy z 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.) decyzja będzie dotyczyć tylko podatków dochodowych.

Jeżeli w toku przeprowadzonych czynności sprawdzających (zob. procedury: Czynności sprawdzające - brak złożenia deklaracji w terminie; Czynności sprawdzające - weryfikacja deklaracji) lub kontroli podatkowej (zob. procedura: Kontrola podatkowa) organ stwierdzi nieprawidłowości w kwocie zadeklarowanej straty, a podatnik nie dokona jej korekty zgodnie ze wskazaniami organu, względnie podatnik nie złożył deklaracji lub nie wpłacił podatku pomimo obowiązku, wszczyna się postępowanie podatkowe w celu wydania decyzji określającej wysokość straty w prawidłowej wysokości.

Stwierdzenie przesłanek wydania przedmiotowej decyzji wymaga przeanalizowania przez organ obu elementów konstrukcyjnych podatków dochodowych - przychodów i kosztów ich uzyskania. Postępowanie podatkowe musi obejmować zatem cały stosunek prawnopodatkowy. Wszczynając postępowanie podatkowe organ podatkowy nie ma obowiązku określenia w sposób szczegółowy tego postępowania, tj. czy jest to postępowanie w celu określenia zobowiązania podatkowego, straty, czy też nadpłaty. To, że art. 24 ustawy z 29.08.1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.) - dalej o.p., stanowi samoistną podstawę wydania decyzji podatkowej nie oznacza, że równocześnie jest samoistną podstawą wszczęcia postępowania podatkowego (zob. wyrok NSA z 8.12.2009 r., II FSK 991/08). Reasumując, organ musi wpierw ustalić w toku postępowania podatkowego, że strata wystąpiła, aby mieć podstawę do wydania tej decyzji.

Niewykluczone, że stratę organ może określić w sytuacji, gdy istniało pierwotne zobowiązanie, lecz podatnik nie rozliczył wszystkich kosztów i przedłożył je w toku postępowania, bądź też organ zmienił rozliczenie poprzedniego roku i w jego wyniku podatnik może rozliczyć stratę z zeszłych lat, co będzie skutkowało akurat stratą za rok objęty postępowaniem.

Prawo do wydania takiej decyzji jest ograniczone w czasie, choć decyzja nie dotyczy zobowiązania podatkowego (zob. wyrok NSA z 3.09.2013 r., II FSK 2208/12).

Omawianej tematyki dotyczy procedura Wszczęcie postępowania z urzędu.