ZD/406-58/CIT/06 - Wybudowanie budynku na cudzym gruncie a indywidualna stawka amortyzacji.

W dniu 7 marca 2006 r. wpłynął do tutejszego organu podatkowego wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. Wniosek ten, w związku z wezwaniem organu podatkowego, został uzupełniony w dniu 3 kwietnia 2006 r.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka na dzierżawionym od firmy "R" gruncie wybudowała od podstaw budynek magazynowy. Projekt budowlany został wykonany dla Spółki i przez nią zakupiony. Zgoda na budowę również została wydana dla Wnioskującej.

Wnioskująca jest przedsiębiorstwem prowadzącym działalność handlową, a przedmiotowy budynek jest wykorzystywany dla celów magazynowych.

Wobec powyżej opisanego stanu faktycznego, Spółka prosi o odpowiedź na pytanie, czy jest zobowiązana amortyzować budynek na zasadach ogólnych, tj. według stawki 2,5% rocznie, czy może ustalić stawkę amortyzacji indywidualnie na poziomie 10% rocznie?

W opinii Podatnika, nie poczynił On inwestycji w obcym budynku tylko na obcym gruncie. Jego zdaniem jest to forma inwestycji w obcym środku trwałym. Spółka uważa, że stosowanie stawki 2,5% jest przeznaczone dla amortyzacji budynku na własnym gruncie. Ponieważ przepisy dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych nie informują precyzyjnie jaką stawkę w opisanej sytuacji zastosować, Spółka uważa, że inwestycja polegająca na budowie budynku na obcym gruncie jest analogiczna do nakładów w obcym budynku i należy zastosować stawkę amortyzacji wynoszącą 10%.

Ustosunkowując się do opisanych powyżej kwestii, stwierdza się co następuje:

Ustawodawca w przepisach art. 16a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) przedstawił środki trwałe podlegające amortyzacji. W stosunku do budynków, stanowiących własność podatników, prawodawca odniósł się w art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy i stwierdził w nim, iż amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zarazem, na podstawie art. 16a ust. 2 pkt 1-3, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

Stosownie do przepisu art. 16g ust. 7 ustawy, wartość początkową inwestycji w obcych środkach trwałych oraz budynków i budowli wybudowanych na obcym gruncie ustala się stosując odpowiednio ust. 3-5.

W ust. 3-5 art. 16g stanowi się o wartości początkowej składników majątku ustalanej na podstawie ceny ich nabycia lub kosztu wytworzenia.

Zdaniem tutejszego organu podatkowego, regulacje art. 16a ust. 1 pkt 1 i 2 oraz przepis art. 16g ust. 7 wskazują na to, iż ustawodawca dla celów amortyzacji podatkowej rozróżnia jako odrębne środki trwałe inwestycje w obcych środkach trwałych od budynków i budowli wybudowanych na obcym gruncie. W myśl więc przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, budynek wybudowany na obcym gruncie nie jest inwestycją w obcym środku trwałym, stanowi bowiem odrębny środek trwały.

Dodatkowo, nadmienia się, iż zgodnie z art. 16c pkt 1 ustawy grunty nie podlegają amortyzacji.

Jak stanowi się w art. 16i ust. 1 ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Przepisy art. 16j zezwalają podatnikom na ustalenie indywidualnych stawek amortyzacji dla budynków, jednak tylko w określonych przypadkach. Mianowicie dla własnych budynków podatnika, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, można ustalić indywidualną stawkę amortyzacji, gdy przed nabyciem były one wykorzystywane przez okres co najmniej 60 miesięcy (art. 16j ust. 1 pkt 3 i ust. 3 pkt 1) lub gdy po nabyciu przez podatnika a przed wprowadzeniem ich do ewidencji zostały one przez niego ulepszone, przy czym wydatki poniesione na to ulepszenie winny stanowić co najmniej 30% wartości początkowej (art. 16j ust. 1 pkt 3 i ust. 3 pkt 2).

Na podstawie przepisu art. 16j ust. 4 podatnicy mają możliwość ustalenia indywidualnej stawki amortyzacji również w stosunku do przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych. Stosownie do art. 16j ust. 4 ustawy, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla:

Należy zauważyć, że powyższe uregulowanie nie daje prawa do ustalenia indywidualnej stawki amortyzacji w stosunku do budynków wybudowanych na cudzym gruncie. Prawo takie występuje natomiast w stosunku do inwestycji w obcych budynkach lub budowlach lub w innych środkach trwałych.

Ustawa podatkowa nie definiuje pojęcia "budowla", zdefiniować je można posiłkując się regulacją zawartą w art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn.: Dz. U. z 2003 r. Nr 207, poz. 2016 z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem ilekroć w ustawie jest mowa o budowli - należy przez to rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: lotniska, drogi, linie kolejowe, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Z uwagi na powyższą okoliczność, uznać należy, iż grunt nie jest budowlą, nie można zatem dokonać stwierdzenia, iż Wnioskująca dokonała inwestycji, którą stanowi budynek w obcej budowli w postaci gruntu (art. 16j ust. 4 pkt 1 ustawy).

Podsumowując, organ podatkowy nie zgadza się ze stanowiskiem Podatnika, iż wybudowanie budynku na obcym gruncie jest formą inwestycji w obcym środku trwałym, która uprawnia Go do ustalenia indywidualnej stawki amortyzacji dla tegoż budynku. Nie można zgodzić się również ze stwierdzeniem jakoby stawka amortyzacji w wysokości 2,5% wynikająca z Wykazu stawek amortyzacyjnych była przeznaczona jedynie dla budynków na własnym gruncie podatnika.

Przedmiotowa interpretacja co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskującą i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.