WPI/2000000/43/349/2016 - Możliwość nieuwzględnienia w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych wartości, niestanowiącego przychodu z tytułu stosunku pracy, transportu zapewnianego nieodpłatnie pracownikom delegowanym w związku z wykonywaniem pracy poza granicami kraju.

Na podstawie art. 10 ust, 1 i ust. 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 584 ze zm.) w związku z art. 83d ustawy z dnia 13 października 1998 r., o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 121 z późn. zm.) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie uznaje za prawidłowe stanowisko przedstawione we wniosku złożonym w dniu 24 marca 2016 r. przez przedsiębiorcę: (...) w sprawie nieuwzględnienia w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych wartości, niestanowiącego przychodu z tytułu stosunku pracy, transportu zapewnianego nieodpłatnie pracownikom delegowanym w związku z wykonywaniem pracy poza granicami kraju.

W dniu 24 marca 2016 r. do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie wpłynął wniosek przedsiębiorcy (...) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów w trybie art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Wnioskodawca poinformował, że prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz za granicą. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka świadczy m.in. usługi związane z montażem, remontem oraz konserwacją (...).

Oferowane przez Spółkę usługi są wykonywane w różnych lokalizacjach geograficznych na całym świecie, poza terenem Rzeczypospolitej Polskiej a na terenie Państw Członkowskich Unii Europejskiej. Miejsce wykonywania usług jest różne (zmienne) w zależności od zleceń otrzymywanych na podstawie kontraktów zawieranych przez Spółkę z jej zleceniodawcami.

Następnie Wnioskodawca wskazał, że zatrudnia pracowników. Stałym miejscem pracy tych pracowników jest siedziba Spółki. Pracownicy świadczący pracę przy zleceniach realizowanych za granicą wykonują pracę w formie przeniesienia służbowego tj. czasowej zmiany miejsca wykonywania pracy dokonanej za zgodą pracownika (inaczej zwanego oddelegowaniem). Ta forma oddelegowania nie stanowi podróży służbowej w rozumieniu przepisów prawa pracy, wskutek czego Spółka nie wypłaca pracownikom oddelegowanym za granicę diet i innych należności przysługujących z tytułu podróży służbowej. Oddelegowanie pracowników do pracy za granicę, poza stałe miejsce jej wykonywania - poza siedzibę pracodawcy, a jednocześnie poza miejsce zamieszkania pracowników - odbywa się w oparciu o stosowne aneksy do umów o pracę, czasowo zmieniające miejsce wykonywania pracy (wskazywane jako określona miejscowość, region lub obszar całego kraju do którego następuje oddelegowanie). Oddelegowanie następuje w celu realizowania obowiązków pracowniczych na rzecz Spółki, a związanych z wykonywaniem przez Spółkę zakontraktowanych usług za granicą. Oddelegowanie następuje zwykle na okres nieprzekraczający kilku miesięcy.

Podróż odbywa się spod siedziby Spółki, będącym stałym miejscem pracy tych pracowników w Polsce, bezpośrednio do miejsca ich oddelegowania za granicą. Na miejsce oddelegowania za granicę pracownicy ci do zasady udają się wspólnie służbowymi samochodami osobowymi bądź osobowo dostawczymi stanowiącymi własność Spółki. Wraz z pracownikami, samochodem tym na miejsce oddelegowania przewożone są narzędzia służące do wykonywania pracy. Samochód ten nie może być wykorzystywany przez pracowników na cele prywatne. Zdarza się również, że podróż pracowników spod siedziby Spółki do miejsca oddelegowania za granicą odbywa się za pomocą środków transportu powszechnej komunikacji międzynarodowej, jak autobus, pociąg, samolot. Pracownicy nie mają wpływu na wybór sposobu oraz środka transportu za pomocną którego udają się na miejsce oddelegowania. To Spółka, jako pracodawca, ustala, którzy pracownicy jakim środkiem transportu mają się udać do miejsca oddelegowania. To również Spółka, jako pracodawca, w całości ponosi koszty związane z transportem pracowników spod siedziby do miejsca oddelegowania. Zdarza się, że w okresie oddelegowania pracownika do jednego miejsca pracy, w którym Spółka wykonuje zakontraktowaną usługę, pojawia się konieczność oddelegowania tego pracownika do pracy do innego miejsca (w tym samym bądź innym państwie), w którym Spółka realizuje zakontraktowane usługi. Wówczas pracownik po raz kolejny zawiera ze Spółką aneks zmieniający miejsce pracy na okres oddelegowania do tego nowego miejsca, zaś Spółka ponownie organizuje i w całości pokrywa koszty transportu tego pracownika na nowe miejsce oddelegowania. Transport na nowe miejsce oddelegowania odbywa się samochodem osobowym lub osobowo - dostawczym stanowiącym własność Spółki bądź też za pomocą środków transportu powszechnej komunikacji międzynarodowej (autobus, pociąg lub samolot). Po zakończeniu okresu oddelegowania, Spółka jako pracodawca, ponownie organizuje i w całości pokrywa koszty transportu powrotnego pracowników z miejsca oddelegowania do siedziby Spółki, będącej stałym miejscem pracy tych pracowników. Transport powrotny, podobnie jak w przypadku przemieszczania się na miejsce oddelegowania oraz pomiędzy poszczególnymi miejscami oddelegowania odbywa się samochodem osobowym lub osobowo - dostawczym stanowiącym własność Spółki bądź też za pomocą środków transportu powszechnej komunikacji międzynarodowej (autobus, pociąg lub samolot).

Organizowanie oraz ponoszenie przez Spółkę w całości kosztów transportu jej pracowników spod siedziby Spółki na miejsce oddelegowania zagranicą leży w interesie Spółki, jako ich pracodawcy, gdyż w ten sposób daje jej możliwość zrealizowania prac kontraktowych przy wykorzystaniu dobranych przez siebie pracowników w wybranym przez siebie miejscu i czasie. Wnioskodawca podkreśla, że Spółka nie zapewnia i nie pokrywa pracownikom kosztów związanych z ich dojazdem z miejsca zamieszkania do siedziby Spółki. Pracownicy we własnym zakresie, własnymi staraniami i na własny koszt zobligowani są dotrzeć do siedziby Spółki. Podobnie rozwiązywana jest kwestia ich powrotu do miejsca zamieszkania po zakończonym okresie oddelegowania za granicę. Spółka nie zapewnia oraz nie pokrywa pracownikom kosztów związanych z dojazdem powrotnym spod siedziby Spółki do miejsca ich zamieszkania.

Dalej Wnioskodawca wskazał, że w dniu listopada 2015 r. przedstawiając ww. stan faktyczny złożył do Ministra Finansów - Dyrektora Izby Skarbowej w (...) wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu finansowania przez pracodawcę pracownikom kosztów przejazdu w związku z ich oddelegowaniem do wykonania pracy za granicą. W odpowiedzi na powyższy wniosek Minister Finansów - Dyrektor Izby Skarbowej w (...) w dniu (...) stycznia 2016 r. wydał interpretację indywidualną (znak: (...)), w której uznał za prawidłowe stanowisko Spółki, iż korzystanie przez pracownika z nieodpłatnie udostępnionego mu przez pracodawcę środka transportu bądź korzystanie przez pracownika ze środka transportu, którego koszty transportu w całości pokrył pracodawca, celem przetransportowania się do miejsca oddelegowania za granicą oraz z powrotem z miejsca oddelegowania do siedziby tego pracodawcy nie powoduje powstania po stronie tego pracownika przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w postaci nieodpłatnego świadczenia.

W związku z przedstawionym stanem faktycznym Wnioskodawca zwrócił się z zapytaniem czy wartość pokrytych przez Spółkę, jako pracodawcę, kosztów nieodpłatnie udostępnionego pracownikom delegowanym transportu do miejsca oddelegowania za granicą spod siedziby Spółki, pomiędzy poszczególnymi miejscami oddelegowania za granicą oraz z miejsca oddelegowania do siedziby Spółki stanowi podstawę wymiaru składek tych pracowników na ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, wypadkowe i chorobowe), ubezpieczenie zdrowotne oraz Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.

W ocenie Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym, wartość pokrytych przez Spółkę, jako pracodawcę, kosztów nieodpłatnie udostępnionego pracownikom delegowanym transportu do miejsca oddelegowania za granicą spod siedziby Spółki, pomiędzy poszczególnymi miejscami oddelegowania za granica oraz z miejsca oddelegowania do siedziby Spółki nie stanowi podstawy wymiaru składek tych pracowników na ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, wypadkowe i chorobowe), ubezpieczenie zdrowotne oraz Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.

Przedstawiając własne stanowisko Spółka wyjaśniła na wstępie, iż wartość pokrytych przez Spółkę kosztów transportu pracowników delegowanych w opisanym stanie faktycznym nie stanowi dla tych pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), co potwierdził Minister Finansów - Dyrektor Izby Skarbowej w (...) w pisemnej interpretacji indywidualnej wydanej na wniosek Spółki.

Dalej Wnioskodawca wskazał, że składki na ubezpieczenia społeczne odprowadza się po ustaleniu takiego obowiązku, w sytuacji istnienia tytułu podlegania tym ubezpieczeniom od podstawy wymiaru składek. W przypadku osób będących pracownikami, w myśl art. 18 ust. 1 i 2 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne tych osób stanowi przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy, z wyłączeniem przychodów wymienionych w § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, jak również wynagrodzeń za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną oraz zasiłków z ubezpieczeń społecznych.

Dokonując wykładni ww. przepisów należy stwierdzić, że dla rozstrzygnięcia czy dane świadczenie stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, a w konsekwencji czy powstaje obowiązek opłacania składek przez Spółkę jako pracodawcę, z tytułu nieodpłatnego świadczenia na rzecz pracowników, decydujące znaczenie ma czy dla celów podatkowych świadczenie to zostanie zakwalifikowane jako przychód pracownika z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy. W związku z tym, skoro w przywołanej powyżej i wydanej na wniosek Spółki interpretacji indywidualnej Minister Finansów uznał, iż wartość pokrytych przez Spółkę kosztów nieodpłatnie udostępnionego pracownikom delegowanym transportu nie stanowi ich przychodu z tytułu stosunku pracy, to tym samym nie mogą one stanowić podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne tychże pracowników.

Powyższe ma również zastosowanie w odniesieniu do składek na ubezpieczenie zdrowotne. Zgodnie bowiem z art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, w zakresie ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne m.in. pracowników zastosowanie znajdują przepisy określające podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe tych osób. Zgodnie zaś z art. 104 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz art. 29 ustawy z dnia 13 sierpnia 206 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, analogicznie ustala się podstawę wymiaru składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.

Niezależnie od powyższego, na poparcie zasadności swojego stanowiska Spółka wskazuje, że mimo bardzo szerokiego ujęcia przychodów ze stosunku pracy (por. pkt 3.2.5 uzasadnienia wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., K 7/13) - nie każde jednak świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem stanowiącym przychód takiego pracownika, od którego należy odprowadzać składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne. W wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. Trybunał orzekł, że art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powinny być rozumiane w taki sposób, że "inne nieodpłatne świadczenie" oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości. Ponadto, w uzasadnieniu wyroku Trybunał stwierdził, że świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, niezależnie od tego czy są one dokonywane w formie pieniężnej czy w formie świadczenia rzeczowego lub usługi, aby podlegały opodatkowaniu muszą prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ - jak wskazano w pkt 3.2.4 uzasadnienia - znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku, o ile jednak w wypadku świadczenia pieniężnego przysporzenie jest niewątpliwe i bezwarunkowe (zawsze oznacza zwiększenie aktywów), o tyle "inne nieodpłatne świadczenia" na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko pod warunkiem, że rzeczywiście pozwoliły mu uniknąć wydatków. Trybunał Konstytucyjny stwierdził ponadto, że za przychód pracownika z tytułu otrzymania "innych nieodpłatnych świadczeń", o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą być uznane świadczenia, które spełniają wszystkie poniższe warunki: po pierwsze zostały spełnione za zgodą pracownika (pracownik skorzystał z nich w pełni dobrowolnie), po drugie zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść i po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich pracowników).

W konsekwencji, jak wynika z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. niezbędnym, choć nie jedynym warunkiem powstania przychodu z tytułu otrzymania innych nieodpłatnych świadczeń jest spełnienie tego świadczenia w interesie pracownika, a nie pracodawcy, oraz osiągnięcie przez pracownika z tego tytułu korzyści majątkowej w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które pracownik musiałby ponieść.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy uznać, że ponoszone przez Spółkę koszty zapewnienia pracownikowi transportu do miejsca oddelegowania za granicą, pomiędzy poszczególnymi miejscami oddelegowania za granicą oraz z miejsca oddelegowania do siedziby tego pracodawcy nie stanowią świadczeń spełnionych w interesie pracownika, przynoszących mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść.

W konsekwencji, uwzględniając uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. oraz rozstrzygniecie organów podatkowych i sądów administracyjnych, powołując się na powyższy wyrok, wartość finansowanych przez Spółkę kosztów transportu pracownika delegowanego za granicę nie może zostać uznana za przychód pracownika z tytułu otrzymania "innych nieodpłatnych świadczeń", o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wyżej wskazane świadczenia spełniane są w interesie Spółki jako pracodawcy, a nie w interesie pracownika oddelegowanego. Są one podyktowane koniecznością przestrzegania podstawowych zasad prawa pracy oraz zapewnieniem efektywności organizacji procesu świadczenia pracy. Powyższe potwierdzają następujące tezy pochodzące z orzecznictwa w sprawach prawa pracy oraz przepisy prawa pracy.

Zgodnie z art. 94 pkt 2 i 2a Kodeksu pracy, Wnioskodawca jako pracodawca, obowiązany jest w szczególności organizować pracę w sposób zapewniający pełne wykorzystanie czasu pracy, jak również osiąganie przez pracowników, przy wykorzystaniu ich uzdolnień i kwalifikacji, wysokiej wydajności i należytej jakości pracy, organizować pracę w sposób zapewniający zmniejszenie uciążliwości pracy. W ramach omawianego obowiązku pracodawca powinien też zapewnić pracownikowi odpowiednie materiały i narzędzia pracy. W konsekwencji, to pracodawca a nie pracownik, zobowiązany jest do ponoszenia wydatków związanych z procesem organizacji pracy. Obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem narzędzi pracy, biurka, pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego. Obowiązek ten należy analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i związanych z tym oczekiwań pracodawcy co do efektów i jakości pracy. Jednym z takich wydatków są koszty transportu do miejsca oddelegowania. W przypadku niezapewnienia pracownikom transportu do miejsca wykonywania pracy za granicą, pracownicy ci nie mieliby możliwości świadczenia pracy w miejscach, do których są oddelegowani.

Zapewnienie przez Spółkę przedmiotowych świadczeń jako stanowiących realizację ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy, nie prowadzi do uzyskania korzyści przez pracownika oddelegowanego rozumianej jako powiększenie aktywów pracownika lub uniknięcie wydatku przez pracowników. Ponadto nie sposób racjonalnie zakładać, że gdyby nie konieczność wykonywania pracy poza miejscem zamieszkania pracownika lub poza siedzibą pracodawcy, pracownik wydałby pieniądze na podróż do miejsc, do których jest oddelegowany. Nie sposób również przyjąć, że zapewnienie nieodpłatnego transportu dla pracownika delegowanego za granicę do miejsca oddelegowania, pomiędzy poszczególnymi miejscami oddelegowania oraz powrotu z miejsca oddelegowania do siedziby pracodawcy (będącej stałym miejscem pracy tych pracowników) realizuje osobiste cele pracownika. Przeciwnie, okoliczność korzystania z transportu zapewnionego przez pracodawcę wymuszona jest koniecznością realizacji obowiązków służbowych w danym miejscu. Zapewnienie pracownikom nieodpłatnego transportu do miejsca oddelegowania za granicą, pomiędzy poszczególnymi miejscami oddelegowania oraz powrotu z miejsca oddelegowania do siedziby pracodawcy (będącej stałym miejscem pracy tych pracowników) leży wyłącznie w interesie pracodawcy, a nie pracowników, którzy swoje potrzeby podróżowania po świecie zaspokajają w innym czasie i w inny sposób, oraz którzy - gdyby nie konieczność wywiązania się z obowiązków wynikających z umowy o pracę - nie mieliby powodu do ponoszenia kosztów transportu.

Na potwierdzenie swego stanowiska Wnioskodawca przywołuje interpretacje indywidualne wydane przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych na wniosek innych podmiotów, obejmujące tożsamy stan faktyczny i w sytuacji posiadania przez te podmioty indywidualnej interpretacji podatkowej: decyzja ZUS z dnia 30 listopada 2015 r. znak: DI/100000/43/1213/2015, z dnia 16 grudnia 2015 r. znak: DI/100000/43/1405/2015 oraz z dnia 13 stycznia 2016 r. znak: DI/100000/43/1345/2015.

Mając na uwadze treść wniosku oraz obowiązujące przepisy, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu administracji publicznej lub państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej oraz składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie. W myśl ustępu 5 powołanego powyżej artykułu udzielenie interpretacji następuje w drodze decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Ponadto stosownie do art. 83d ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, Zakład wydaje interpretacje indywidualne, wyłącznie w zakresie obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym, zasad obliczania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz podstawy wymiaru tych składek.

Zagadnienia dotyczące ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne są regulowane za pośrednictwem przepisów ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych i stosownych aktów wykonawczych, w tym rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 2236).

Stosownie do treści art. 18 ust. 1 i ust. 2, art. 20 ust. 1 w związku z art. 4 pkt 9 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz § 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy, z wyłączeniem wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną oraz zasiłków z ubezpieczeń społecznych. Ponadto zgodnie z art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 581 z późn. zm.) do ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne pracowników stosuje się przepisy określające podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe tych osób. Jednocześnie w myśl art. 104 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 149 z późn. zm.) oraz art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 272 z późn. zm.) obowiązkowe składki na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, w przypadku zaistnienia obowiązku ich opłacania, ustala się od wypłat stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe bez stosowania ograniczenia, o którym mowa w art. 19 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

Z treści powyższego wynika, jak słusznie zauważył Wnioskodawca, że przepisy ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych ściśle uzależniają włączenie danego świadczenia do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników od zakwalifikowania go jako przychód ze stosunku pracy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zakład zaznacza jednocześnie, że w myśl powołanego powyżej art. 83d ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, wydaje interpretacje indywidualne wyłącznie w ściśle zakreślonym katalogu spraw. Kwestia kwalifikacji określonego świadczenia jako przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz wskazania źródła takiego przychodu, nie mieści się w ustawowym zakresie, natomiast sprawy te należą do wyłącznej kompetencji organów podatkowych, gdyż zgodnie z art. 10a ust. 4 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej zasady i tryb udzielania interpretacji przepisów prawa podatkowego reguluje ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.). Powyższe ograniczenie w tematyce, w której Zakład jest zobowiązany wypowiedzieć się za pośrednictwem pisemnej interpretacji przepisów w trybie art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, uniemożliwia potwierdzenie w tym trybie przez Organ dokonanej przez Wnioskodawcę w treści wniosku interpretacji prawa podatkowego. Biorąc jednakże pod uwagę fakt załączenia do wniosku z dnia 18 marca 2016 r. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w opisanej sprawie dokonanej przez Dyrektora Izby Skarbowej na wniosek Spółki, Zakład przyjął, iż wątpliwość Wnioskodawcy nie dotyczy kwestii kwalifikacji przychodu w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a jedynie wynikających z niej obowiązków w zakresie ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji, w niniejszej decyzji Zakład nie odnosi się do dokonanej przez Wnioskodawcę wykładni prawa podatkowego, a wyłącznie interpretuje przepisy sfery ubezpieczeń społecznych, opierając się na potwierdzonej za pośrednictwem indywidualnej interpretacji podatkowej informacji, iż opisane świadczenie nie stanowa przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu przepisów o podatku dochodowymi od osób fizycznych.

Zgodnie z opisem stanu faktycznego zawartym we wniosku z dnia 18 marca 2016 r. Wnioskodawca zapewnia pracownikom delegowanym do pracy poza granicami Polski nieodpłatnie transport do miejsca oddelegowania za granicą spod siedziby Spółki, pomiędzy poszczególnymi miejscami oddelegowania oraz z miejsca oddelegowania do siedziby Spółki. Transport odbywa się samochodem osobowym lub osobowo - dostawczym stanowiącym własność Wnioskodawcy lub za pomocą środków transportu powszechnej komunikacji międzynarodowej. Wartość opisanych we wniosku nieodpłatnych świadczeń w naturze w postaci zapewnionego transportu pracowników nie stanowi przychodu z tytułu stosunku pracy, na potwierdzenie czego Wnioskodawca przedłożył interpretację indywidualną właściwego organu podatkowego.

Biorąc powyższe pod uwagę, Zakład Ubezpieczeń Społecznych stwierdza, iż wartość zapewnianego oddelegowanym pracownikom nieodpłatnie transportu do miejsca oddelegowania za granicą spod siedziby Spółki, pomiędzy poszczególnymi miejscami oddelegowania oraz z miejsca oddelegowania do siedziby Spółki, jako niestanowiąca przychodu z tytułu stosunku pracy, nie stanowi również podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe), gdyż stosownie do powołanych powyżej przepisów ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, osiągany z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy. W konsekwencji, opisane we wniosku świadczenia nie stanowią także podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych z tytułu stosunku pracy.

Uwzględniając powyższe, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie uznał za prawidłowe stanowisko Przedsiębiorcy przedstawione we wniosku złożonym 24 marca 2016 r. w sprawie nieuwzględnienia w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych wartości, niestanowiącego przychodu z tytułu stosunku pracy, transportu zapewnianego nieodpłatnie pracownikom delegowanym w związku z wykonywaniem pracy poza granicami kraju.

Decyzja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie jego zaistnienia.

Wydana decyzja wiąże Zakład Ubezpieczeń Społecznych wyłącznie w sprawie przedsiębiorcy, na którego wniosek została wydana. Stosownie do art. 10a ust. 2 i ust. 3 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej niniejsza decyzja nie jest wiążąca dla przedsiębiorcy, natomiast jest wiążąca dla Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Od niniejszej decyzji przysługuje, zgodnie z art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w związku z art. 10 ust. 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, odwołanie do Sądu Okręgowego w (...) Odwołanie wnosi się na piśmie za pośrednictwem jednostki organizacyjnej ZUS, która wydała decyzję lub do protokołu sporządzonego przez tę jednostkę, w terminie miesiąca od dnia doręczenia decyzji.