WPI/200000/43/817/2018 - Możliwość nieuwzględnienia w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne odszkodowania oraz zadośćuczynienia z tytułu wypadku przy pracy na rzecz pracownika tymczasowego, która ma być wypłacona na podstawie ugody sądowej z ww. pracownikiem.

Na podstawie art. 34 ust. 1 i ust. 5 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2018 r. poz. 646) w związku z art. 83d ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 1778 z późn. zm.), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie w odpowiedzi na wniosek złożony w dniu 6 lipca 2018 r., uzupełniony w dniu 31 lipca 2018 r. przez przedsiębiorcę (...)

W dniu 6 lipca 2018 r. do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej złożony przez przedsiębiorcę: (...)

Powyższy wniosek został przez Wnioskodawcę uzupełniony w dniu 31 lipca 2018 r. pismem z dnia 24 lipca 2018 r.

Opis zdarzenia przyszłego:

Wnioskodawca jest pracodawcą, który zatrudnia pracowników w oparciu o umowę o pracę-w trybie przewidzianym w kodeksie pracy, jak również jest pracodawcą użytkownikiem w rozumieniu ustawy z dnia 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych (Dz.U). z 2003 nr 166 poz. 1608).

Jedna z osób-pracowników tymczasowych, w stosunku do której Wnioskodawca jest pracodawcą użytkownikiem-podczas wykonywania swoich obowiązków na terenie zakładu pracy Wnioskodawcy, uległa wypadkowi przy pracy. W następstwie wypadku, pracownik tymczasowy poniósł szkodę, którą pracodawca użytkownik ma zamiar naprawić poprzez wypłatę odszkodowania.

Jako że sprawa prawdopodobnie trafi do sądu, Wnioskodawca ma zamiar dążyć do zawarcia ugody sądowej z poszkodowanym pracownikiem tymczasowym, polegającej na wypłacie odszkodowania i zadośćuczynienia. W toku postępowania Wnioskodawca dążył będzie do tego, by na podstawie ugody nie ustalano obowiązku płatności renty na przyszłość na rzecz poszkodowanego lub by ewentualnie ustalono płatność jednorazową -skapitalizowanej renty. Ugoda sądowa może zostać zawarta po przeprowadzeniu postępowania pojednawczego, to jest po złożeniu przez poszkodowanego wniosku o zawezwanie do próby ugodowej, lub też w trakcie postępowania prowadzonego na zasadach ogólnych -po wniesieniu pozwu przez poszkodowanego.

Wnioskodawca ma wątpliwość co do tego, czy kwota stanowiąca równowartość wypłaconego odszkodowania i zadośćuczynienia stanowi podstawę wymiaru składek ubezpieczeniowych i zdrowotnych.

W rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, w § 2, wskazano, jakie przychody nie stanowią podstawy wymiaru składek. W przepisie tym nie wskazano wprost, że odszkodowanie i zadośćuczynienie z tytułu wypadku przy pracy na mocy ugody sądowej lub wyroku takiej podstawy nie stanowi.

Jak jednak wskazano w interpretacji z dnia 5 lutego 2014 r. Centrali Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (WPI/200000/43/23/2014), "wypłacone byłemu pracownikowi zadośćuczynienie nie będzie stanowiło przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (u.p.d.o.f). W konsekwencji, należy uznać, że jeżeli określone świadczenie w rozumieniu u.p.d.o.f nie stanowi przychodu z tytułu umowy o pracę, to w rezultacie nie stanowi również podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne pracownika."" Wnioskodawca w tym przypadku twierdził, że,-jako podstawową okoliczność charakter roszczenia byłego pracownika - roszczenie to jest roszczeniem czysto cywilnoprawnym znajdującym podstawę w art. 415 k.c." a uzupełnionym w oparciu o 444 k.c. oraz 445 k.c., subsydiarnym w stosunku do odpowiedzialności instytucji ubezpieczeniowej (ZUS), zatem stwierdził, iż kwota pieniężna wypłacona na podstawie zawartej ugody sądowej tytułem zadośćuczynienia (w oparciu o art. 415 i 445 k.c.) w związku z wypadkiem przy pracy nie stanowi podstawy wymiaru składek na powszechne ubezpieczenie społeczne oraz ubezpieczenie zdrowotne. Stanowisko wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

W interpretacji ZUS z dnia 21 listopada 2013 r. (WPI/200000/451/1496/2013) wskazano podobnie, a mianowicie, że "brak jest obowiązku odprowadzania składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne od kwoty zasądzonego przez sąd na rzecz byłego pracownika zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za doznaną krzywdę na mocy art. 444 i 445 k.c." Z kolei w interpretacji z dnia 27 lutego 2013 r. (WPI/200000/451/159/2013) wskazano, iż "od kwoty wypłaconego przez pracodawcę byłemu pracownikowi zadośćuczynienia otrzymanego z tytułu wypadku przy pracy, a zasądzonemu przez sąd wyrokiem, należy odprowadzić składki na ubezpieczenia społeczne, gdyż podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych osiągany z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy".

Wobec powyższych rozbieżności, wnoszę o wydanie interpretacji indywidualnej, w poniżej określonym zakresie:

Własne stanowisko Wnioskodawcy w sprawie:

W ocenie Wnioskodawcy:

Ad.l.: Wypłacone przez Wnioskodawcę-pracodawcę użytkownika-na podstawie ugody sądowej po zawezwaniu do próby ugodowej lub wniesieniu pozwu odszkodowanie oraz zadośćuczynienie z tytułu wypadku przy pracy nie stanowią przychodu ze stosunku pracy i jednocześnie nie stanowią podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne pracownika tymczasowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, odszkodowanie oraz zadośćuczynienie wypłacone pracownikowi tymczasowemu nie stanowi podstawy wymiaru składek na powszechne ubezpieczenia społeczne oraz ubezpieczenie zdrowotne, ponieważ nie stanowi przychodu ze stosunku pracy. Stosunek pracy w takich przypadkach wiąże agencję pracy tymczasowej z pracownikiem tymczasowym.

Niezależnie od tego, w związku z tym, że do wypadku doszło do na terenie zakładu pracodawcy użytkownika, pracownik tymczasowy dochodzi od pracodawcy użytkownika roszczeń w związku z powstałą szkodą oraz krzywdą, jakie powstały w związku z ww. zdarzeniem. Roszczeń tych, w ocenie Wnioskodawcy, pracownik może dochodzić opierając się na przepisach prawa cywilnego, a nie przepisach kodeksu pracy.

W związku z powyższym, zadośćuczynienie i odszkodowanie z tytułu wypadku wypłacone przez pracodawcę użytkownika na rzecz pracownika tymczasowego nie stanowi przychodu ze stosunku pracy, zatem nie stanowi podstawy do wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne ani zdrowotne.

Ad. 2.: Dla ustalenia czy wyplata odszkodowania oraz zadośćuczynienia stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne i ubezpieczenie zdrowotne nie ma znaczenia, czy ugoda sądowa zostanie zawarta po złożeniu przez pracownika tymczasowego wniosku o zawezwanie do próby ugodowej czy po wytoczeniu powództwa i można uznać, że skutki ugód zawartych w tych trybach są tożsame dla określenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne.

Zarówno ugoda zawarta po złożeniu przez poszkodowanego wniosku o zawezwanie do próby ugodowej jak i po wytoczeniu powództwa jest ugodą sądową, w związku z czym nie powinno mieć znaczenia to, w jakim trybie została zawarta.

Pismem z dnia 10 lipca 2018 r. Oddział wezwał Wnioskodawcę o uzupełnienie braków formalnych złożonego w dniu 6 czerwca 2018 r. wniosku poprzez:

* wskazanie, czy kwota stanowiąca równowartość odszkodowania i zadośćuczynienia na rzecz pracownika tymczasowego, która będzie wypłacona na postawie ugody sądowej z ww. pracownikiem stanowi przychód pracownika z tytułu stosunku pracy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 200 z późn. zm.)

W odpowiedzi na powyższe pismem z dnia 24 lipca 2018 r., doręczonym w dniu 31 maja 2018 r. Wnioskodawca wskazał, że w jego ocenie kwota stanowiąca równowartość odszkodowania i zadośćuczynienia na rzecz pracownika tymczasowego, która będzie wypłacona na podstawie ugody sądowej z ww. pracownikiem nie stanowi przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy w rozumieniu przepisów ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 200 z późn. zm.) i jako taka jest zwolniona z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zadaniem wnioskodawcy co do zasady bowiem odszkodowanie lub zadośćuczynienie otrzymywane przez pracownika od pracodawcy (w tym od pracodawcy użytkownika) z tytułu wypadku przy pracy ma charakter uzupełniający i jest oparte na przepisach prawa cywilnego, nie będąc tym samym związane ze stosunkiem pracy. Wnioskodawca wskazał, że w ten sposób kwestia ta jest interpretowana w orzecznictwie, przykładowo wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 lipca 2005 r. (I PK 293/04), w którym wskazano, że "dopuszczalne jest dochodzenie przez pracownika od pracodawcy roszczeń uzupełniających z tytułu wypadku przy pracy, opartych na przepisach prawa cywilnego (art. 415, art. 44 i art. 445 k.c.)". Powyższe stanowisko zostało potwierdzone m.in. w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2015 r. (I PK 148/14).

Jednocześnie Wnioskodawca wskazał, że kwota stanowiąca równowartość odszkodowania i zadośćuczynienia na rzecz pracownika tymczasowego, która będzie wypłacona na podstawie ugody sądowej nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie bowiem z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą lub dotyczącą korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Mając na uwadze treść wniosku oraz obowiązujące przepisy, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy - Prawo przedsiębiorców, przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu lub właściwej państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie wyjaśnienia, co do zakresu i sposobu stosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej oraz składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie (interpretacja indywidualna). W myśl ustępu 5 powołanego powyżej artykułu udzielenie interpretacji indywidualnej następuje w drodze decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Jednocześnie stosownie do art. 83d ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, Zakład wydaje interpretacje indywidualne, wyłącznie w zakresie obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym, zasad obliczania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz podstawy wymiaru tych składek.

Jednocześnie Oddział podkreśla, iż jednoznaczny sposób ujęcia w art. 83d ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych przez ustawodawcę zakresu przedmiotowego wniosków o wydanie indywidualnej interpretacji, uniemożliwia Zakładowi w tym trybie dokonania kwalifikacji przychodu w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zasady i tryb udzielania interpretacji przepisów prawa podatkowego reguluje ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 201 z późn. zm.). Dlatego też, Zakład wydając interpretację w przedmiotowej sprawie poprzestaje na oświadczeniu wnioskodawcy, iż świadczenia, o których stanowi wniosek - nie stanowią przychodu pracownika ze stosunku pracy.

Zasady ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe dla m.in. pracowników, regulują przepisy ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych.

Należy podkreślić, ze zgodnie z przepisami ustawy z dnia 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 594) mamy do czynienia z trzema podmiotami: pracownikiem tymczasowym, agencją pracy tymczasowej, pracodawcą użytkownikiem. Pracowników tymczasowych zatrudnia agencja pracy tymczasowej na podstawie umowy o pracę. Pracodawcą użytkownikiem jest zaś zakład pracy nawiązujący współpracę z agencją. Powyższe oznacza, że stosunek pracy tymczasowej nawiązuje się jedynie pomiędzy dwoma podmiotami tj. pracownikiem tymczasowym a agencją. Tym samym pomiędzy pracodawcą-użytkownikiem a pracownikiem tymczasowym nie dochodzi do nawiązania żadnego stosunku pracy.

Co do zasady zgodnie z treścią art. 18 ust.l i 2 oraz art. 20 ust. 1 w zw. z art. 4 pkt 9 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 1778 z późn. zm.) oraz § 1 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 1949), podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne stanowi przychód w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r., poz. 200 z późn. zm.) z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy, z wyłączeniem wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną oraz zasiłków z ubezpieczeń społecznych.

Zgodnie natomiast z art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 1938 z późn. zm.) do ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne pracowników stosuje się przepisy określające podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe tych osób. Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uznaje się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną Świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty bez względu na źródło finansowania tych wpłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wartość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych nie kształtuje samodzielnie pojęcia przychodu, lecz każdorazowo w tym zakresie odsyła do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przywołany przepis art. 18 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, w którym pojawia się pojęcie przychodu, jest odczytywany łącznie z art. 4 pkt 9 ustawy, który to właśnie stanowi, iż użyte w ustawie określenie przychód oznacza przychody w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podkreślenia wymaga tutaj także okoliczność, że rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, które w § 2 wymienia enumeratywnie świadczenia, jako niepodlegające wliczeniu do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne odnosi się do przychodów ze stosunku pracy. Zatem dla rozstrzygnięcia, czy dany przychód stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, a w konsekwencji czy powstaje obowiązek opłacania składek m.in. na te ubezpieczenia, decydujące znaczenie ma, czy dla celów podatkowych zostanie on zakwalifikowany jako przychód z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy. Jeśli więc określone świadczenie, należność nie stanowi przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to nie powstaje z tego tytułu obowiązek opłacania składek na ubezpieczenia społeczne.

Uzupełniając złożony w dniu 6 lipca 2018 r. wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji, pismem z dnia 24 lipca 2018 r. Wnioskodawca wskazał, iż "kwota stanowiąca równowartość odszkodowania i zadośćuczynienia na rzecz pracownika tymczasowego, która będzie wypłacona na podstawie ugody sądowej z ww. pracownikiem nie stanowi przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy w rozumieniu przepisów ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 200 z późn. zm.) i jako taka jest zwolniona z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji opierając się na treści powyżej przytoczonych przepisów należy uznać, że jeżeli określone świadczenie w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie stanowi przychodu z tytułu umowy o pracę, to w rezultacie nie stanowi również podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne pracownika.

Mając powyższe na uwadze, w świetle obowiązujących przepisów prawa i przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie uznał za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy w sprawie nieuwzględnienia w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne kwoty stanowiącej równowartość odszkodowania i zadośćuczynienia na rzecz pracownika tymczasowego, która będzie wypłacona na podstawie ugody sądowej z ww. pracownikiem. Ponadto Zakład wskazuje, iż wiążące interpretacje indywidualne w formie decyzji mogą zostać wydane tylko w odniesieniu do spraw wskazanych w treści art. 83d ust. 1 - powyżej przywołanego. W przypadku, gdy wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji zostanie złożony w sprawie nie odnoszącej się do zakresu i sposobu zastosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez Przedsiębiorcę w jego indywidualnej sprawie daniny publicznej oraz składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne, to Zakład obowiązany jest odmówić wydania takiej interpretacji. Zakład podkreśla jednoznacznie, iż wydając indywidualną interpretację przepisów w formie decyzji dokonuje oceny przedstawionego we wniosku stanowiska w sprawie w świetle opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i obowiązujących przepisów prawa, a w konsekwencji istotna jest treść własnego stanowiska.

W swoim stanowisku wyrażonym we wniosku złożonym w dniu 6 lipca 2018 r. wnioskodawca domaga się potwierdzenia w tym trybie, iż dla rozstrzygnięcia czy odszkodowanie oraz zadośćuczynienie stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i w konsekwencji na ubezpieczenia zdrowotne nie ma znaczenia czy ugoda sądowa będąca podstawa ich wypłaty zostanie zawarta po złożeniu przez pracownika tymczasowego wniosku o zawezwanie do próby ugodowej czy po wytoczeniu powództwa.

Zakład podkreśla, iż w tym zakresie nie może wydać indywidualnej interpretacji bowiem tryb zawierania ugód sądowych i ich skutków nie mieści się w zakresie przedmiotowym art. 83d ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Zakład ma obowiązek wypowiedzieć się za pośrednictwem indywidualnej interpretacji wyłącznie w zakresie spraw wymienionych w art. 83d ust. 1 tj. w tym przypadku ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne. Natomiast kwestia trybu zawarcia ugody sądowej i jej wpływu na ustalenie podstawy wymiaru składek nie mieści się we wskazanym zakresie przedmiotowy.

W związku z powyższym brak jest podstaw prawnych do wydania indywidualnej interpretacji na wniosek przedsiębiorcy (...) złożony w dniu 6 lipca 2018 r. w zakresie drugiej kwestii poruszonej w stanowisku mianowicie wpływu trybu zawarcia ugody sądowej i wypłaty na jej podstawie odszkodowania oraz zadośćuczynienia dla pracownika tymczasowego w kontekście ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne. W tym zakresie Zakład odmówił wydania indywidualnej interpretacji.

Decyzja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania decyzji.

Wydana decyzja wiąże Zakład Ubezpieczeń Społecznych wyłącznie w sprawie przedsiębiorcy, na którego wniosek została wydana. Stosownie do art. 35 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców niniejsza decyzja nie jest wiążąca dla przedsiębiorcy, natomiast jest wiążąca dla Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Od niniejszej decyzji przysługuje, zgodnie z art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w związku z art. 34 ust. 5 ustawy z dnia z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców, odwołanie do Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w (...). Odwołanie wnosi się na piśmie za pośrednictwem jednostki organizacyjnej ZUS, która wydała decyzję lub do protokołu sporządzonego przez tę jednostkę, w terminie miesiąca od dnia doręczenia decyzji.