WPI/200000/43/804/2016 - Nieuwzględnienie w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne kwoty wydatków z tytułu noclegów pracowników, finansowanych przez Spółkę, niestanowiących dla tych pracowników przychodu z tytułu stosunku pracy.

Na podstawie art. 10 ust. 1 i ust. 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 584 z późn. zm.) w związku z art. 83d ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 963) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie uznaje za prawidłowe stanowisko przedstawione we wniosku złożonym w dniu 19 lipca 2016 r. przez przedsiębiorcę (...) w sprawie nieuwzględnienia w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne kwoty wydatków z tytułu noclegów pracowników, finansowanych przez Spółkę, niestanowiących dla tych pracowników przychodu z tytułu stosunku pracy.

W dniu 19 lipca 2016 r. do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie wpłynął wniosek przedsiębiorcy: (...) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów w trybie art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Powyższy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 3 sierpnia 2016 r. (wpływ do Oddziału w dniu 10 sierpnia 2016 r.).

Wnioskodawca wskazał, że jest spółką z siedzibą (...), która w swojej strukturze organizacyjnej wyodrębnia Oddziały i inne jednostki organizacyjne. Spółka zatrudnia na podstawie umów o pracę osoby, które ze względu na charakter wykonywanej pracy mają w przedmiotowych umowach określone miejsce pracy jako "budowy realizowane przez dany Oddział/daną jednostkę organizacyjną". Jednocześnie, granicami obszaru prowadzenia działalności dla danego Oddziału lub jednostki organizacyjnej są granice województw lub powiatów. Dość często zdarza się, że realizacja zadań służbowych wymaga od tych osób skorzystania z noclegów w miejscowościach innych niż miejscowość ich zamieszkania czy też miejscowość, w której znajduje się siedziba Spółki, ale na terenie określonym jako miejsce pracy tych osób. Koszty noclegu finansuje Spółka. W związku z realizacją obowiązków służbowych pracownicy świadczą prace poza miejscem siedziby firmy oraz poza miejscem zamieszkania, bez możliwości codziennego powrotu do tego miejsca. Na czas realizacji zadań służbowych Wnioskodawca zapewnia tym pracownikom bezpłatne zakwaterowanie (hotele pracownicze, kwatery prywatne, obiekty krótkotrwałego zakwaterowania). Ze względu na fakt, iż wyjazdy tych osób odbywają się w ramach obszaru wskazanego w umowie o pracę jako miejsce wykonywania pracy przez pracownika i są bezpośrednio związane z wykonywaniem obowiązków służbowych wynikających z charakteru i treści zawartej umowy o pracę, Wnioskodawca nie traktuje ich jako podróży służbowych w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. W konsekwencji, Wnioskodawca nie wypłaca tym pracownikom diet ani żadnych innych należności przysługujących z tytułu podróży służbowych, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Jednocześnie Wnioskodawca podkreśla, że zapewnia noclegi pracownikom świadczącym pracę na placach budowy w sytuacjach, gdy jest to konieczne ze względu na charakter wykonywanej pracy. Uzasadnione to jest specyfiką działalności Wnioskodawcy, który może realizować prace budowlane na obszarze całej Polski.

W związku z powyższym Spółka wnosi o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie: Czy kwota wydatków z tytułu noclegów pracowników, o których mowa w stanie faktycznym, finansowanych przez Spółkę, zwiększa po stronie tych pracowników podstawę naliczenia składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne?

Wnioskodawca przedstawił własne stanowisko w sprawie.

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanej w stanie faktycznym sytuacji podstawa naliczania składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne pracowników, o których mowa w stanie faktycznym, nie będzie zwiększana o wartość wydatków z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów noclegów tych pracowników.

Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z art. 18 ust. 1 i art. 4 pkt 9 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn.: z 13 stycznia 2015 r., Dz. U. z 2015 r. poz. 121; dalej jako ustawa o SUS z późn. zm.), podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe pracowników stanowi co do zasady przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako: p.d.o.f.) z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy. Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe oraz ubezpieczenie wypadkowe stanowi podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i ubezpieczenia rentowe (art. 20 ust. 1 ustawy o SUS). W świetle zaś art. 81 ust. 1 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tekst jedn.: z 8 kwietnia 2015 r., Dz. U. z 2015 r. poz. 581 z późn. zm.), do ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne stosuje się generalnie zasady dotyczące ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe.

W świetle powyższego, w opinii Wnioskodawcy, należy stwierdzić, iż jeżeli wartość danego świadczenia nie stanowi dla pracownika przychodu ze stosunku pracy (bo taki stosunek jest w analizowanym przypadku podstawą do objęcia go obowiązkowymi ubezpieczeniami społecznymi) w rozumieniu przepisów o p.d.o.f., wartość ta nie zwiększa także podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne. Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o p.d.o.f. (tekst jedn.: z 17 stycznia 2012 r., Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), przychodami ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężna świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalentów, bez względu na źródło finansowania tych świadczeń, w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za nadgodziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Art. 9 ust. 1 ustawy stanowi zaś, iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Równocześnie Wnioskodawca podnosi, że wobec niezdefiniowania w ustawie o p.d.o.f. pojęcia "nieodpłatnego świadczenia" zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym - generalnie - jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków). W ocenie Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym pracownicy nie uzyskują żadnych przychodów z tytułu sfinansowanego przez Spółkę kosztu noclegu, gdyż nie otrzymują oni od Wnioskodawcy żadnych przysporzeń określonych w art. 12 ust. 1 ustawy o p.d.o.f., w szczególności żadnych nieodpłatnych świadczeń.

Ponadto według Wnioskodawcy ocena danego świadczenia w kontekście zakwalifikowania go jako przychodu pracownika ze stosunku z pracy musi być dokonywana także z uwzględnieniem treści orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13). W ocenie Trybunału, za przychody pracownika, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o p.d.o.f., można uznać tylko takie świadczenia, które spełniają następujące warunki:

- zostały spełnione za zgodą pracownika, co oznacza, że pracownik skorzystał z nich w pełni dobrowolnie,

- zostały spełnione w interesie pracownika, a nie w interesie pracodawcy i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

- korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi.

W związku z powyższym, niespełnienie choćby jednej z powyższych przesłanek wyklucza potraktowanie danego świadczenia jako nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o p.d.o.f. W opinii Spółki świadczenie w postaci sfinansowania kosztów noclegów dla pracowników, którzy nie są w podróży służbowej w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy w sytuacji, gdy nocleg umożliwia prawidłową realizację wyznaczonych tym pracownikom zadań służbowych, nie jest świadczeniem spełnionym w interesie pracownika. Ponadto, nie sposób uznać, że ponoszone przez Pracodawcę wydatki na zapewnienie noclegów przynoszą Pracownikom korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, gdyż Pracownik nie poniósłby samodzielnie tego typu wydatków, gdyby nie konieczność przemieszczania się pomiędzy poszczególnymi budowami, które to zdarzenie odbywa się na polecenie pracodawcy oraz wyłącznie w jego interesie, dlatego też nie sposób mówić o żadnej korzyści Pracownika z tego tytułu.

Zaznaczyć należy, że racjonalnym i uzasadnionym jest bowiem, by wszystkie koszty związane ze świadczeniem pracy przez pracowmika pokrywane były przez pracodawcę. Do takich kosztów należą wydatki związane z zapewnieniem noclegu w miejscu wykonywania pracy (wynikającym z zapisów umowy o pracę) oddalonym od siedziby pracodawcy, a jednocześnie znajdującym się poza miejscem zamieszkania pracownika. Takie działanie bowiem prowadzi do tego, że Wnioskodawca w efekcie ponosi znacznie niższe koszty niż gdyby miał pokrywać koszty dojazdów każdego pracownika odrębnie, a dodatkowym skutkiem umożliwienia pracownikom przenocowania w pobliżu miejsca wykonywania pracy, jest znaczna redukcja czasu potrzebnego na dojazd, który może zostać poświęcony na wykonywanie zadań służbowych. Stanowi to oczywistą korzyść dla pracodawcy, który w sposób racjonalny prowadzi działalność gospodarczą.

Wnioskodawca podnosi, że jak zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 2 października 2014 r. (sygn. II FSK 2387/12), dotyczącym kosztów noclegów przedstawicieli handlowych, "obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Ten obowiązek należy i trzeba odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy. Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w hotelu, aby w określonym czasie wynikającym z kontaktów handlowych pracodawcy i kontrahenta dotrzeć do kontrahenta, to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika, ale właśnie wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy, tak aby była ona wydajna i należytej jakości. Zapewnienie możliwości nocnego wypoczynku odpowiada także obowiązkowi pracodawcy organizowania pracy w sposób zmniejszający uciążliwość pracy (...)."

Zdaniem Spółki, podobne podejście należy przyjąć w stosunku do noclegów finansowanych przez Wnioskodawcę - pracownicy, których miejsce pracy jest określone szerzej niż jedna miejscowość (nie jest stałe, skonkretyzowane miejsce) mogą być zobowiązani do świadczenia pracy na kilku budowach realizowanych w różnych miejscowościach w tym samym czasie. W takiej sytuacji nocleg w hotelu ułatwia im zarówno sprawne przemieszczanie się pomiędzy poszczególnymi budowami. Zapewnienie noclegów wiąże się również z możliwością zapewnienia przez Spółkę czasu wymaganego na odpowiedni wypoczynek, co zapewni większą efektywność w pracy. W opisanej w stanie faktycznym sytuacji pracowników Spółki można uznać za pracowników o zbliżonym charakterze do tzw. pracowników mobilnych - ze względu na sposób określenia ich miejsca pracy przemieszczanie się w obrębie tak ustalonego miejsca pracy nie jest dla nich zdarzeniem incydentalnym, ale normalnym wykonywaniem obowiązków pracowniczych. Zapewnienie tym pracownikom przez pracodawcę noclegu jest realizacją obowiązku zapewnienia prawidłowej organizacji pracy, o jakim mówi NSA w cytowanym wyżej wyroku. W celu umożliwienia pracownikom należytego wykonania obowiązków służbowych i zmniejszenie uciążliwości pracy związanej z jej świadczeniem w znacznej odległości od miejsca zamieszkania, Spółka ponosi koszty noclegów Pracowników w miejscu wykonywania pracy (niebędącym siedziba firmy). Zapewnienie zakwaterowania leży w interesie Wnioskodawcy, nie przynosi jednak żadnej korzyści (przysporzenia majątkowego) pracownikowi. Ewentualna konieczność noclegu w miejscu wskazanym przez pracodawcę jest wynikiem polecenia pracodawcy i wykonywania pracy na jego rzecz.

W świetle powyższego według Wnioskodawcy należy przyjąć, że skoro świadczenie w postaci finansowania kosztów noclegów pracowników, o których mowa w stanie faktycznym nie jest świadczeniem spełnionym w interesie pracownika, wartość tego świadczenia nie stanowi po stronie danego pracownika przychodu dla celów p.d.o.f. Podobne stanowisko zostało zaprezentowane przez Ministra Finansów w interpretacjach zmieniających z urzędu wcześniej wydane interpretacje indywidualne, np. w interpretacji z 25 czerwca 2015 r. (sygn. DD3.8222.2.247.2015.OBQ), w interpretacjach z 13 listopada (sygn. DD3.8222.2.430.2015.KDJ oraz DD3.8222.2.445.2015.MCA).

Skoro więc wartość przedmiotowego świadczenia nie stanowi przychodu w rozumieniu przepisów o p.d.o.f., to zdaniem Wnioskodawcy wartość ta nie zwiększa podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne pracowników, o których mowa w stanie faktycznym.

Pismem z dnia 21 lipca 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział Lublinie, na podstawie art. 64 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 23) celem udzielenia wiążącej odpowiedzi, wezwał Wnioskodawcę o doprecyzowanie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji złożonego w dniu 20 lipca 2016 r. poprzez wskazanie, czy kwota wydatków z tytułu noclegów pracowników, o których mowa w stanie faktycznym, finansowanych przez Spółkę stanowi dla tych pracowników przychód z tytułu stosunku pracy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.). Jednocześnie Zakład wskazał, iż nie jest właściwy do rozstrzygania w zakresie uznania określonego świadczenia jako przychód ze stosunku pracy czy też jako przychód z działalności wykonywanej osobiście w przypadku członków rady nadzorczej w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż powyższe leży w gestii organów podatkowych, a wskazanie ww. kwestii przez Wnioskodawcę jako elementu opisu stanu faktycznego umożliwia wypowiedzenie się przez organ za pośrednictwem pisemnej interpretacji przepisów w zakresie ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników.

W odpowiedzi na ww. wezwanie, pismem z dnia 3 sierpnia 2016 r. Wnioskodawca wskazał, iż kwota wydatków z tytułu noclegów pracowników, o których mowa w stanie faktycznym wniosku o wydanie pisemnej interpretacji przepisów (złożonego w tut. Oddziale 20 lipca 2016 r.) nie stanowi dla tych pracowników przychodu z tytułu stosunku pracy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361). Ponadto Wnioskodawca poinformował, że w celu potwierdzenia powyższego traktowania podatkowego w odniesieniu do zapewnianych noclegów, które są związane wyłącznie z interesem Wnioskodawcy, Spółka złożyła do Dyrektora Izby Skarbowej w (...) odpowiedni wniosek o interpretację w tym zakresie. Do dnia złożenia niniejszych wyjaśnień interpretacja nie została wydana, ale nie zmienia to stanowiska Wnioskodawcy, że kwota wydatków z tytułu noclegów pracowników, o których mowa w stanie faktycznym nie stanowi dla tych pracowników przychodu z tytułu stosunku pracy.

Mając na uwadze treść wniosku oraz obowiązujące przepisy, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu administracji publicznej lub państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej oraz składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie. Stosownie do ustępu 5 powołanego powyżej artykułu w związku z art. 83d ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r., udzielenie interpretacji dotyczącej ustalania podstawy wymiaru składek następuje w drodze decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Zaznaczyć w tym miejscu należy, iż mocą przedmiotowej decyzji Zakład nie przyznaje jakiegokolwiek prawa ani nie stwierdza jakiegokolwiek obowiązku ubezpieczeniowego. Zakład dokonuje jedynie oceny stanowiska wnioskodawcy pod kątem prawidłowości przedstawionej przez niego interpretacji przepisów prawa tj. przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa, z których wynika obowiązek opłacania składek na ubezpieczenia społeczne i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do określonej sprawy indywidualnej przedsiębiorcy, której zakres przedmiotowy wyznacza opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawiony we wniosku o interpretację. Podkreślenia wymaga fakt, że procedując nad wnioskiem o wydanie pisemnej interpretacji Zakład nie prowadzi postępowania wyjaśniającego, ani dowodowego. Powyższe oznacza, iż wiedzę o stanie faktycznym Zakład opiera wyłącznie na treści złożonego przez przedsiębiorcę wniosku, nie posiadając uprawnień do jego weryfikowania w oparciu o posiadane informacje. W rezultacie celem interpretacji jest prawidłowa wykładnia rozumienia treści przepisów prawnych z zakresu przedmiotowego art. 83d ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w odniesieniu do konkretnego stanu faktycznego przedstawionego przez przedsiębiorcę, a tym samym uchronienie w ten sposób przed błędnym zastosowaniem danych przepisów.

Zasady opłacania składek na ubezpieczenia społeczne regulują przepisy ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych - cytowanej powyżej.

Zgodnie z treścią art. 18 ust. 1 i 2 oraz art. 20 ust. 1 w zw. z art. 4 pkt 9 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 963) oraz § 1 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 2236 z późn. zm.), podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne stanowi przychód w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy, z wyłączeniem wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną oraz zasiłków z ubezpieczeń społecznych. Ponadto zgodnie z art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 581 z późn. zm.) do ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne, pracowników stosuje się przepisy określające podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe tych osób.

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uznaje się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty bez względu na źródło finansowania tych wpłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wartość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z wyżej cytowaną treścią art. 18 ust. 1 i 2 oraz art. 20 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy. Jeśli więc określone świadczenie nie stanowi przychodu ze stosunku pracy, to nie istnieje z tego tytułu obowiązek opłacania składek na ubezpieczenia społeczne.

Podkreślenia wymaga tutaj także okoliczność, że rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, które wymienia enumeratywnie świadczenia, jako niepodlegające wliczeniu do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne odnosi się do przychodów ze stosunku pracy.

Pismem z dnia 3 sierpnia 2016 r. Wnioskodawca wskazał, iż kwoty wydatków z tytułu noclegów pracowników, o których stanowi wniosek o wydanie interpretacji złożony w dniu 20 lipca 2016 r., nie stanowią dla tych pracowników przychodu z tytułu stosunku pracy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie stanowisko Przedsiębiorcy w sprawie nieuwzględnienia w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne wartości tychże noclegów - uznał za prawidłowe.

Jednocześnie Oddział podkreśla, iż jednoznaczny sposób ujęcia w art. 83d ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych przez ustawodawcę zakresu przedmiotowego wniosków o wydanie pisemnej interpretacji, uniemożliwia Zakładowi wydanie interpretacji w sprawach dotyczących kwestii podatkowych. Jak stanowi art. 10a ust. 4 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, zasady i tryb udzielania interpretacji przepisów prawa podatkowego reguluje ustawa z. dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613).

Dlatego też, Zakład wydając interpretację w przedmiotowej sprawie poprzestaje na oświadczeniu wnioskodawcy, iż świadczenia, o których stanowi wniosek - nie stanowią przychodu pracownika ze stosunku pracy, traktując takie oświadczenie jako element stanu faktycznego.

Decyzja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu jej wydania.

Wydana decyzja wiąże Zakład Ubezpieczeń Społecznych wyłącznie w sprawie przedsiębiorcy, na którego wniosek została wydana.

Stosownie do art. 10a ust. 2 i ust. 3 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej niniejsza decyzja nie jest wiążąca dla przedsiębiorcy, natomiast jest wiążąca dla Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Od niniejszej decyzji przysługuje, zgodnie z art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w związku z art. 10 ust. 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, odwołanie do Sądu Okręgowego (...).

Odwołanie wnosi się na piśmie za pośrednictwem jednostki organizacyjnej ZUS, która wydała decyzję lub do protokołu sporządzonego przez tę jednostkę, w terminie miesiąca od dnia doręczenia decyzji.