WPI/200000/43/159/2019

Na podstawie art. 34 ust. 1 i ust. 5 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2018 r. poz. 646 z późn. zm.) w związku z art. 83d ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn.: Dz.U. z 2019 r. poz. 300) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie odnosząc się do stanowiska przedstawionego przez spółkę: (...) we wniosku złożonym w dniu 11 lutego 2019 r.:

W dniu 11 lutego 2019 r. do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w trybie art. 34 ustawy - Prawo przedsiębiorców złożony przez spółkę: (...) reprezentowaną przez pełnomocnika (...)

Powyższy wniosek został uzupełniony przez Wnioskodawcę w zakresie formalnym w dniu 19 lutego 2019 r.

Wnioskodawca poinformował, że w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej świadczy m.in. usługi w zakresie (...) (tj. usługi objęte zakresem podklasy według kodu PKD 43.21.Z - wykonywanie instalacji elektrycznych). W ramach wskazanego powyżej przedmiotu działalności Wnioskodawca planuje świadczyć opisane powyżej usługi również na rzecz kontrahentów z poszczególnych Państw Członkowskich UE, w tym, przede wszystkim, na rzecz przedsiębiorstw zagranicznych z siedzibą na terytorium Niemiec. W celu wykonywania poszczególnych umów, których przedmiotem jest realizowanie usług opisanych powyżej i zawartych z kontrahentami zagranicznymi, Wnioskodawca zwiera umowy o pracę oraz umowy zlecenia (umowy cywilnoprawne) z osobami fizycznymi na terenie Polski i czasowo kieruje te osoby do pracy (odpowiednio - skieruje do wykonania zlecenia) na terytorium Republiki Federalnej Niemiec, najczęściej na okresy kilkumiesięczne. Obecnie pracownicy Wnioskodawcy oraz osoby wykonujące na jego rzecz zlecenia (zleceniobiorcy) otrzymują wynagrodzenia za okres pracy świadczonej w okresie delegowania na terytorium innego Państwa Członkowskiego UE w cyklu miesięcznym. Wnioskodawca planuje również prowadzić działalność gospodarczą w zakresie usług związanych z udostępnianiem swoich pracowników oraz prowadzeniem działalności agencji pracy tymczasowej (tj. usługi objęte zakresem podklas 78.30.Z oraz 78.20.Z PKD). W ramach wskazanego powyżej przedmiotu działalności, Wnioskodawca planuje świadczyć usługi użyczania pracowników na rzecz kontrahentów z poszczególnych Państw Członkowskich UE (głównie na terytorium Niemiec), w tym planuje on udostępniać pracowników (m.in. elektryków) do przedsiębiorstw zagranicznych zajmujących się wykonywaniem instalacji elektrycznych i pracami z nimi związanymi. W tym celu Wnioskodawca będzie zawierał umowy o pracę z osobami fizycznymi na terenie Polski i będzie czasowo kierował te osoby do pracy na terytorium Republiki Federalnej Niemiec, najczęściej na okresy kilkutygodniowe lub kilkumiesięczne.

Wnioskodawca wskazał następnie, że zamierza zmienić zasady rozliczania i wypłaty wynagrodzenia wypłacanego pracownikom za świadczoną przez nich pracę w okresie skierowania ich do pracy poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wniosek niniejszy dotyczy zdarzenia przyszłego związanego ze zmienionymi zasadami rozliczania i wypłaty wynagrodzeń pracowników, zarówno w zakresie obecnie wykonywanych umów na świadczenie usług, jak również w zakresie planowanej działalności udostępniania pracowników (m.in. elektryków) do przedsiębiorstw zagranicznych. Zdarzenie przyszłe dotyczy sytuacji, w której pracownicy i zleceniobiorcy Wnioskodawcy będą przez kilka lub kilkanaście kolejnych miesięcy wykonywali zlecenie na terytorium Niemiec w związku z usługą świadczoną przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta niemieckiego lub też będą użyczeni na rzecz kontrahenta niemieckiego na terytorium Niemiec. Zleceniobiorcy i pracownicy Wnioskodawcy wykonywać będą przy tym wskazane powyżej usługi na rzecz Wnioskodawcy poza granicami kraju w ramach oddelegowania (względnie - wykonywać będą zlecenie lub pracę naprzemiennie w Polsce i Niemczech), a nie podróży służbowej.

Wnioskodawca będzie występował do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o poświadczenie dla pracowników (odpowiednio - zleceniobiorców) formularzy Al na podstawie art. 12 ust. 1 lub art. 13 ust. 1 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady nr 883/2004/WE w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego. W zależności od długości i harmonogramu zlecenia usług czy też okresów użyczenia danego pracownika na terenie Niemiec podstawą wydania formularza będzie art. 12 ust. 1 lub art. 13 ust. 1 ww. Rozporządzenia - w każdym przypadku do ustalenia podstawy naliczenia składek będzie miało zastosowanie § 2 ust. 1 pkt 16 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe.

Całość wynagrodzenia pracowników (odpowiednio - zleceniobiorców) Wnioskodawcy stanowić będzie ich przychód w rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nadto, zleceniobiorcom i pracownikom Wnioskodawcy nie będą wypłacane jakiekolwiek odrębne kwoty diet z tytułu podróży służbowej, albowiem w przedstawionym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym nie będą oni znajdowali się w podróży służbowej. Wynagrodzenie wypłacane pracownikom i zleceniobiorcom Wnioskodawcy opisane w zdarzeniu przyszłym będzie każdorazowo stanowiło przychód wyższy niż przeciętne wynagrodzenie, o którym mowa w art. 19 ust. 1 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych.

Wnioskodawca zamierza zleceniobiorcom i pracownikom wypłacać wynagrodzenie z dołu, przy czym może dochodzić do takich sytuacji, że w trakcie jednego miesiąca kalendarzowego nastąpi faktyczna wypłata wynagrodzenia za dwa miesiące pracy, tj. za miesiąc poprzedni (do 10-ego dnia miesiąca bieżącego) oraz za miesiąc bieżący (ostatniego dnia roboczego miesiąca bieżącego). W efekcie, w przedstawionym zdarzeniu pracownicy i zleceniobiorcy będą w danym miesiącu kalendarzowym uzyskiwać wynagrodzenie za okres dłuższy niż jeden miesiąc w kwocie wyższej niż kwota przeciętnego wynagrodzenia.

W związku z opisanym powyżej zdarzeniem przyszłym, Wnioskodawca powziął wątpliwość co do prawidłowości planowanej przez niego metody obliczania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia w poszczególnych miesiącach dla pracowników (odpowiednio - zleceniobiorców) kierowanych na określony czas do pracy (odpowiednio - do wykonywania zlecenia) na terytorium Niemiec. Intencją Wnioskodawcy nie jest uzyskanie potwierdzenia prawidłowości obliczeń dla wskazanych kwot, ale jedynie potwierdzenie samej metody obliczania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne dla zleceniobiorców i pracowników.

Wnioskodawca przedstawiając własne stanowisko w sprawie wskazał, że przy obliczaniu podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne poszczególnych zleceniobiorców i pracowników opierać się będzie na regulacjach zawartych w art. 18 ust. 1 i 3 w zw. z art. 4 pkt 9 i art. 20 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, zgodnie z którymi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników (odpowiednio - zleceniobiorców) stanowi ich przychód z tytułu wykonywanej umowy o pracę (odpowiednio - umowy zlecenia) w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca zauważył, że w niniejszej sprawie zasady obliczania podstawy wymiaru składek dla zleceniobiorców Wnioskodawcy będą podlegały tożsamym zasadom co obliczenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników, albowiem w umowie ze zleceniobiorcami Wnioskodawca przewiduje odpłatność za wykonanie zlecenia w kwotowej stawce godzinowej.

Zgodnie z art. 11 powoływanej powyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Natomiast zgodnie z art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze lub ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wpłat i świadczeń, zaś na podstawie art. 13 pkt 8 lit. a wyżej wymienionej ustawy - za przychody z działalności wykonywanej osobiście przez zleceniobiorców uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej. Tym samym każdorazowo podstawą służącą obliczeniu składek ubezpieczeniowych zleceniobiorców i pracowników będzie łączna suma wynagrodzenia wypłaconego pracownikom (odpowiednio - zleceniobiorcom) w danym miesiącu kalendarzowym. Następnie, Wnioskodawca, obliczając podstawę wymiaru składek każdego z pracowników (odpowiednio - zleceniobiorców), zastosuje się do dyspozycji normy § 2 ust. 1 pkt 16 rozporządzenia w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (w przypadku zleceniobiorców - odpowiednio do § 2 ust. 1 pkt 16 w zw. z § 5 ust. 2 ww. rozporządzenia), zgodnie z którym część wynagrodzenia pracowników (odpowiednio - zleceniobiorców) zatrudnionych za granicą u polskich pracodawców (odpowiednio - zleceniobiorców oddelegowanych przez zleceniodawcę), których przychód jest wyższy od przeciętnego wynagrodzenia, odpowiadająca równowartości diety przysługującej z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju za każdy dzień pobytu, określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, nie stanowi przychodu pracownika (odpowiednio - zleceniobiorcy) podlegającego zaliczeniu do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, z tym zastrzeżeniem, że tak ustalony przychód nie będzie niższy od kwoty przeciętnego wynagrodzenia, ustalanego na podstawie art. 19 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonując ustalenia, czy § 2 ust. 1 pkt 16 rozporządzenia w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe będzie mieć zastosowanie, należy brać pod uwagę łączny przychód uzyskany przez pracownika (odpowiednio - zleceniobiorcę) w danym miesiącu kalendarzowym. Przepis ten będzie miał zastosowanie wyłącznie w sytuacji, gdy przychód pracownika (odpowiednio - zleceniobiorcy) osiągnięty w danym miesiącu jest wyższy niż przeciętne wynagrodzenie za pracę. W sytuacji, gdy przychód nie przekroczy przeciętnego wynagrodzenia, § 2 ust. 1 pkt 16 rozporządzenia w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe nie ma zastosowania, a podstawę wymiaru składek ustala się na zasadach ogólnych.

Wnioskodawca zauważył dalej, że § 2 ust. 1 pkt 16 rozporządzenia w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe wyłącza z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne m.in. część wynagrodzenia pracowników (odpowiednio - zleceniobiorców) zatrudnionych (odpowiednio - wykonujących zlecenie) za granicą, odpowiadającą równowartości diety przysługującej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju. Zdaniem Wnioskodawcy, wyłączenie to przysługuje za łączny okres pobytu pracownika (odpowiednio - zleceniobiorcy) poza granicami kraju, za który wypłacane jest w danym miesiącu wynagrodzenie. W sytuacji, w której w danym miesiącu kalendarzowym pracownik (odpowiednio - zleceniobiorca) uzyska wynagrodzenie za okres dłuższy niż jeden miesiąc w kwocie wyższej niż kwota przeciętnego wynagrodzenia, przychód stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne należy pomniejszyć o równowartość diet za każdy dzień pobytu za okres, za który wypłacane jest wynagrodzenie. Bez znaczenia prawnego w kontekście prawidłowego ustalenia podstawy wymiaru składek jest przy tym okoliczność, czy wynagrodzenie z tytułu świadczonej pracy (odpowiednio - wykonywanego zlecenia) poza granicami kraju w ramach oddelegowania za okres dłuższy niż jeden miesiąc jest wypłacane z dołu lub z góry, lub częściowo z dołu oraz z góry. Istotne jest natomiast to, że kwota uzyskanego przychodu w danym miesiącu jest pomniejszona o równowartość diet za każdy dzień pobytu poza granicami kraju w związku z wykonywaną pracą za dany okres (np. na przestrzeni dwóch miesięcy kalendarzowych).

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy odpowiada powszechnie przyjętemu w orzecznictwie Sądu Najwyższego i Trybunału Konstytucyjnego poglądowi, zgodnie z którym dopuszczalne jest określenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe pracownika zatrudnionego za granicą u polskiego pracodawcy (odpowiednio - zleceniobiorcy wykonującego zlecenie na rzecz zleceniodawcy z siedzibą w Polsce) poniżej kwoty przeciętnego wynagrodzenia, jeżeli faktyczne wypłacone mu wynagrodzenie jest niższe od tej kwoty. Tym samym, kwota przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, o której mowa w § 2 ust. 1 pkt 16 rozporządzenia w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe nie jest progiem, od jakiego podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społecznie nie może być niższa, jeżeli rzeczywisty przychód pracownika (odpowiednio - zleceniobiorcy) jest od tej kwoty niższy. Dlatego też Wnioskodawca uprawniony jest do obliczenia niższej stawki (w tym stawki zerowej) za okres, w którym pracownik (odpowiednio - zleceniobiorca) nie otrzymuje wynagrodzenia (nie uzyskuje przychodu), zaś wymóg obliczenia przychodu stanowiącego podstawę wymiaru składek w wysokości nie mniejszej niż kwota przeciętnego wynagrodzenia ma jedynie wtedy zastosowanie, gdy faktycznie wypłacone wynagrodzenie pracownika (odpowiednio - zleceniobiorcy) byłoby wyższe niż przeciętne wynagrodzenie określone w odpowiednich przepisach, a zastosowanie odliczeń części wynagrodzenia w wysokości równowartości diety przysługującej z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju za każdy dzień pobytu, przewidzianych w § 2 ust. 1 pkt 16 rozporządzenia w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, spowodowałoby obniżenie podstawy wymiaru składki poniżej wskazanego progu (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 października 2013 r., sygn. akt II UK 78/13, LEX nr 1497160, OSNP 2014/8/120, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2013 r., sygn. akt II UK 104/13, LEX nr 1576145, OSNP 2015/1/13, wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 28 października 2015 r. sygn. SK 9/14). W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Mając na uwadze treść wniosku oraz obowiązujące przepisy, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy - Prawo przedsiębiorców, przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu lub właściwej państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie wyjaśnienia, co do zakresu i sposobu stosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej oraz składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie (interpretacja indywidualna). W myśl art. 34 ust. 5 tej ustawy udzielenie interpretacji indywidualnej następuje w drodze decyzji. Jednocześnie stosownie do art. 83d ust. 1 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, Zakład wydaje interpretacje indywidualne w zakresie obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym, zasad obliczania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Solidarnościowy Fundusz Wsparcia Osób Niepełnosprawnych, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz podstawy wymiaru tych składek.

Nadmienić w tym miejscu należy, iż w drodze niniejszej decyzji Zakład dokonuje oceny stanowiska przedsiębiorcy w zakresie przedstawionej przez niego interpretacji przepisów, z których wynika obowiązek opłacania składek. Mocą niniejszej decyzji Zakład nie przyznaje natomiast jakiegokolwiek prawa ani nie stwierdza jakiegokolwiek obowiązku ubezpieczeniowego. Ocena stanowiska przedsiębiorcy (...) dokonywana pod kątem prawidłowości zaprezentowanej przez niego wykładni przepisu prawa, czyniona jest w oparciu o kompletny opis stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego zawartego w treści wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji. Podkreślenia przy tym wymaga, iż granice sprawy wszczętej wniesieniem wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji zakreślają jedynie ramy opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Wydając indywidualną interpretację Zakład przyjmuje więc jako prawdziwe złożone przez Wnioskodawcę oświadczenia, zwracając jednocześnie uwagę na fakt, iż wiążący charakter niniejszej decyzji ograniczony został jedynie do zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu jej wydania.

W treści wniosku z 31 stycznia 2019 r. Wnioskodawca wskazał, iż przedstawiona wątpliwość dotyczy ustalania podstawy wymiaru składek dla dwóch grup ubezpieczonych: pracowników i zleceniobiorców.

Zagadnienia dotyczące obowiązku opłacania i ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne regulowane są za pośrednictwem przepisów ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych oraz rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 1949).

Stosownie do treści art. 18 ust. 1 i ust. 2, art. 20 ust. 1 w związku z art. 4 pkt 9 ww. ustawy oraz § 1 wskazanego rozporządzenia, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe) pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz.U. z 2018 r. poz. 1509 z późn. zm.) z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy, z wyłączeniem wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną oraz zasiłków z ubezpieczeń społecznych.

W myśl natomiast art. 18 ust. 1 i 3 w związku z art. 4 pkt 9 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy (tj. osób wykonujących pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia oraz osób z nimi współpracujących) stanowi uzyskany z tytułu wykonywanej umowy przychód, w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli w umowie agencyjnej lub umowie zlecenia albo w innej umowie o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, określono odpłatność za jej wykonywanie kwotowo, w kwotowej stawce godzinowej lub akordowej albo prowizyjnie. Ponadto zgodnie z art. 20 ust. 1 i 3 tej ustawy, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe oraz ubezpieczenie wypadkowe stanowi podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i ubezpieczenia rentowe, przy czym dla ubezpieczonych podlegających ubezpieczeniu chorobowemu dobrowolnie podstawa wymiaru składek na to ubezpieczenie nie może przekraczać miesięcznie 250% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia.

Zaznaczyć należy przy tym, że w myśl powołanego powyżej art. 83d ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydaje interpretacje indywidualne, wyłącznie w ściśle zakreślonym katalogu spraw. Kwestia kwalifikacji określonego świadczenia jako przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz wskazania źródła takiego przychodu, nie mieści się w powyższym zakresie. W konsekwencji, Zakład dokonał interpretacji przepisów dotyczących ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne opierając się na zawartym we wniosku z 31 stycznia 2019 r. wskazaniu Wnioskodawcy w powyższej kwestii.

Z treści wniosku z 31 stycznia 2019 r. wynika, że pracownicy (odpowiednio zleceniobiorcy) będą wykonywać pracę na terytorium Niemiec w ramach oddelegowania (względnie naprzemiennie na terytorium obu państw), a nie w ramach podróży służbowej. Odpłatność z tytułu umowy zlecenia ustalona zostanie w kwotowej stawce godzinowej. Całość wynagrodzenia pracowników (odpowiednio - zleceniobiorców) stanowić będzie przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, a wypłacane wynagrodzenie będzie każdorazowo stanowiło przychód wyższy niż przeciętne wynagrodzenie, o którym mowa w art. 19 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

Szczegółowe uregulowania dotyczące ustalania podstawy wymiaru składek zostały zawarte w treści rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Powyższe rozporządzenie zawiera w § 2 katalog przychodów podlegających wyłączeniu z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe z tytułu stosunku pracy. Zgodnie natomiast z § 5 ust. 2 ww. rozporządzenia, przepisy § 2-4 stosuje się odpowiednio przy ustalaniu podstawy wymiaru składek m.in. osób wykonujących pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia.

W myśl § 2 ust. 1 pkt 16 rozporządzenia w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, w brzmieniu obowiązującym od 1 października 2016 r., podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe nie stanowi część wynagrodzenia pracowników, których przychód jest wyższy niż przeciętne wynagrodzenie, o którym mowa w art. 19 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, zatrudnionych za granicą u polskich pracodawców, z wyłączeniem osób wymienionych w art. 18 ust. 12 ustawy - w wysokości równowartości diety przysługującej z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju, za każdy dzień pobytu, określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, z tym zastrzeżeniem, że tak ustalony miesięczny przychód tych osób stanowiący podstawę wymiaru składek nie może być niższy od kwoty przeciętnego wynagrodzenia, o którym mowa w art. 19 ust. 1 ustawy. Wskazany przepis ma zastosowanie również do zleceniobiorców.

Przez przychód ubezpieczonego, o którym mowa w § 2 ust. 1 pkt 16 rozporządzenia należy rozumieć przychód ustalony zgodnie z treścią przywołanych przepisów art. 18 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Tym samym należy brać pod uwagę wszystkie składniki wynagrodzenia stanowiące podstawę wymiaru składek, wypłacane lub postawione do dyspozycji ubezpieczonego od pierwszego do ostatniego dnia miesiąca bez względu na okres, za jaki przysługują. W konsekwencji również wypłaty wynagrodzeń za okres dłuższy niż miesiąc powinny być uwzględnione w miesiącu, w którym zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji pracownika.

Cytowany przepis w znowelizowanym brzmieniu ma zastosowanie wyłącznie w sytuacji, gdy przychód pracownika za dany miesiąc jest wyższy niż przeciętne wynagrodzenie za pracę. Możliwość obniżania podstawy wymiaru składek o równowartość diet dotyczy zatem tylko tych osób, które uzyskują przychód wyższy niż przeciętne wynagrodzenie. Ponadto w sytuacji gdy odliczenie od zarobków równowartości diet spowoduje obniżenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracownika poniżej tego poziomu, podstawę wymiaru składek można obniżyć jedynie do wysokości wskazanej kwoty prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej na dany rok kalendarzowy. W sytuacji natomiast, gdy przychód nie przekracza przeciętnego wynagrodzenia § 2 ust. 1 pkt 16 rozporządzenia nie stosuje się, a podstawę wymiaru składek ustala się na zasadach ogólnych wynikających z art. 18 ust. 1 i 3 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych z zastosowaniem pozostałych włączeń określonych w § 2 ust. 1 rozporządzenia.

Wobec powyższego, w sytuacji gdy pracownikowi zostanie w danym miesiącu wypłacone wynagrodzenie za dwa miesiące pracy w Niemczech - sumę kwot wypłaconych w tym miesiącu należy pomniejszyć o kwotę diet za dni pobytu za granicą, za które jest wypłacane wynagrodzenie. Jeżeli tak ustalona podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne będzie wyższa od prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej na dany rok kalendarzowy to podstawą do obliczenia składek będzie ta kwota, natomiast jeżeli ustalona kwota będzie niższa od prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego to podstawą od której należy obliczyć składki na ubezpieczenia społeczne pracownika będzie ww. przeciętne wynagrodzenie.

Natomiast w sytuacji gdy pracownik w danym miesiącu nie otrzyma wynagrodzenia (nie uzyska przychodu) lub będzie ono niższe niż wskazane powyżej przeciętne wynagrodzenie, podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne zostanie dla niego ustalona na zasadach ogólnych, wynikających z ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy w przedmiocie ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne dla pracowników wykonujących pracę na terytorium innego Państwa Członkowskiego Unii Europejskiej (Niemiec) uznać należy za prawidłowe.

Ponadto wobec treści § 5 ust. 2 rozporządzenia w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, analogiczne zasady postępowania należy przyjąć ustalając w opisanym zdarzeniu przyszłym podstawę wymiaru składek dla zleceniobiorców wykonujących w opisanym zdarzeniu przyszłym umowę zlecenia na terytorium Niemiec.

Wobec powyższego, również stanowisko Wnioskodawcy w sprawie ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne dla zleceniobiorców wykonujących umowy zlecenia na terytorium innego Państwa Członkowskiego Unii Europejskiej (Niemiec) uznać należy za prawidłowe.

Decyzja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu jej wydania.

Wydana decyzja wiąże Zakład Ubezpieczeń Społecznych wyłącznie w sprawie przedsiębiorcy, na którego wniosek została wydana. Stosownie do art. 35 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców niniejsza decyzja nie jest wiążąca dla przedsiębiorcy, natomiast jest wiążąca dla Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Od niniejszej decyzji przysługuje, zgodnie z art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w związku z art. 34 ust. 5 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców, odwołanie do Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w (...) Odwołanie wnosi się na piśmie za pośrednictwem jednostki organizacyjnej ZUS, która wydała decyzję lub do protokołu sporządzonego przez tę jednostkę, w terminie miesiąca od dnia doręczenia decyzji.