WPI/200000/43/1418/2015 - Wyłączenia z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne świadczenia polegającego na udostępnianiu pracownikowi, czasowo przeniesionemu lub oddelegowanemu, lokalu na czas wykonywania pracy w danej miejscowości.

Na podstawie art. 10 ust. 1 i ust. 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 584 ze. zm.) w związku z art. 83d ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 121 z późn. zm.) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie uznaje za prawidłowe stanowisko przedstawione we wniosku złożonym w dniu 11 grudnia 2015 r., uzupełnionym w dniu 31 grudnia 2015 r., przez przedsiębiorcę w (...) przedmiocie wyłączenia z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne świadczenia polegającego na udostępnianiu pracownikowi czasowo przeniesionemu lub oddelegowanemu lokalu na czas wykonywania pracy w danej miejscowości w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne.

W dniu 11 grudnia 2015 r. do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie wpłynął wniosek przedsiębiorcy (...) o wydanie pisemnej interpretacji w trybie art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

W dniu 17.12,2015 r. Zakład wezwał wnioskodawcę o uzupełnienie wniosku o wydanie interpretacji złożonego w dniu 11 grudnia 2015 r. poprzez wskazanie, czy intencją wnioskodawcy jest uzyskanie potwierdzenia w kwestii, iż opisane świadczenie polegające na udostępnieniu pracownikowi czasowo przeniesionemu lub oddelegowanemu lokalu na czas wykonywania pracy (hotelu lub innej formy zamieszkania) nie stanowi przychodu ze stosunku pracy, czy też w sprawie braku obowiązku uwzględnienia ww. świadczenia na rzecz pracownika w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne. Zakład, w sytuacji gdyby intencją wnioskodawcy, było uzyskanie interpretacji przepisów dotyczących ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, wezwał również wnioskodawcę, o wskazanie, czy opisane świadczenie polegające na udostępnieniu pracownikowi czasowo przeniesionemu lub oddelegowanemu lokalu na czas wykonywania pracy (hotelu lub innej formy zamieszkania) stanowi przychód z tytułu stosunku pracy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.).

W dniu 31 grudnia 2015 r. wnioskodawca złożył odpowiedź na wezwanie, w której wskazał, że wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji dotyczy braku obowiązku uwzględnienia świadczenia polegającego na udostępnieniu pracownikowi czasowo przeniesionemu lub oddelegowanemu lokalu na czas wykonywania pracy w danej miejscowości w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne. Wnioskodawca w odpowiedzi na wezwanie stwierdził, że w jego ocenie świadczenie polegające na udostępnieniu pracownikowi czasowo przeniesionemu lub oddelegowanemu lokalu na czas wykonywania pracy w danej miejscowości nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawca podkreślił, że nie może złożyć oświadczenia czy świadczenie stanowi przychód ze stosunku pracy, a składa oświadczenie, że nie zamierza ujmować świadczenia w postaci udostępnienia lokalu jako przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca przedstawił opis stanu faktycznego:

Wnioskodawca jest generalnym wykonawcą w zakresie robót budowlanych. W związku z tym czasowo przenosi pracowników na budowy realizowane poza miejscowością będącą siedzibą spółki. W zależności od odległości pracownicy dojeżdżają do miejsca wykonywania robót budowlanych lub zamieszkują w pobliżu miejsca wykonywania robót. Pracownicy przeniesieni posiadają stałe miejsce zamieszkania, inne niż miejscowość wykonywania pracy w trakcie czasowego przeniesienia. Stałe miejsce zamieszkania zaspokaja ich potrzeby mieszkaniowe, a pracownik w trakcie przeniesienia ponosi koszty stałego miejsca zamieszkania, niezależnie od kosztów czasowego przeniesienia.

Wnioskodawca w celu wykonywania działalności zmuszony jest w realiach rynku prywatnego i zamówień publicznych realizować znaczną cześć swojej działalności poza miejscowością będącą siedzibą zakładu, a także poza miejscowościami sąsiednimi oraz konkurować na tym rynku z lokalnymi przedsiębiorstwami. W związku z tym zakład powinien przynajmniej oferować pracownikom warunki do wykonywania pracy porównywalne do konkurencji. Do takich warunków należy zapewnienie poniesienia kosztów utrzymywania (wyżywienia i noclegu) w zakresie w jakim one są zwiększone przez wykonywanie pracy poza miejscowością będąca siedzibą zakładu. Takie koszty są w interesie pracodawcy i są niezbędne dla jego przetrwaniana rynku, a więc także do zachowania miejsc pracy na rynku lokalnym w miejscowości siedziby, co ma znaczące skutki społeczne.

Spółka zamierza ze związkami zawodowymi renegocjować układ zbiorowy. W związku z tym spółka zamierza zaproponować pracownikom przyznanie w układzie zbiorowym prawa do pokrywania koszów zamieszkania w miejscu czasowego przeniesienia poprzez świadczenia polegające na udostępnianiu lokalu do zamieszkania wspólnie z innymi pracownikami zakładu na czas wykonywania pracy w innej miejscowości.

Wnioskodawca przedstawił własne stanowisko w sprawie.

Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 18 ust. 1 Ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych wymienionych w art. 6 ust. 1 pkt 1-3 i pkt 18a stanowi przychód, o którym mowa w art. 4 pkt 9 i 10, z zastrzeżeniem ust. 1a i 2, ust. 4 pkt 5 i ust. 12.

Wnioskodawca wskazał na art. 4 pkt 9 ustawy o sus, zgodnie z którym za przychód uznaje się - przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy, pracy nakładczej, służby, wykonywania mandatu posła lub senatora, wykonywania pracy w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania, pobierania zasiłku dla bezrobotnych, świadczenia integracyjnego i stypendium wypłaconych bezrobotnym oraz stypendium sportowego, a także z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności oraz umowy agencyjnej lub umowy zlecenia, jak również z tytułu współpracy przy wykonywaniu umowy oraz przychody z działalności wykonywanej osobiście przez osoby należące do składu rad nadzorczych, niezależnie od sposobu ich powoływania;

Wnioskodawca stwierdził, że definicja przychodu jest tożsama z przychodem podlegającym opodatkowaniu.

Wnioskodawca powołał art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wnioskodawca wywodzi, że jednocześnie stosownie do ogólnej definicji przychodu określonej w art. 11 ust. 1 ustawy o p.d.o.f., w przypadku świadczeń w naturze oraz innych nieodpłatnych świadczeń, warunkiem koniecznym do rozpoznania przychodu jest faktyczne otrzymanie takiego świadczenia przez podatnika (tekst jedn.: uzyskanie przez daną osobę realnej korzyści majątkowej).

Wnioskodawca stwierdził, że zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. w sprawie K 7/13 za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

- spełniono za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie).

- spełniono w interesie zatrudnionego (a nie w interesie pracodawcy) i przynosi mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, a korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna ogólnie dla wszystkich).

Wnioskodawca jest zdania, że zastosowanie powyższej definicji do noclegów pracowników czasowo przeniesionych, delegowanych do wykonywania pracy na budowie prowadzi do wniosku, ze wartość noclegów w ogóle nie jest przychodem.

W ocenie wnioskodawcy murarz, betoniarz, czy kierownik budowy nie jedzie bowiem dobrowolnie w podróż, tylko wysyła go w nią pracodawca. Ponadto w tym przypadku ponosi wydatki nie w swoim, ale w pracodawcy interesie.

Wnioskodawca wskazuje, że czasowe przeniesienie jest formą delegowania pracownika, która z uwagi na długość delegowań nie wypełnia przewidzianej przez przepisy pracy definicji podróży służbowej.

Wnioskodawca wskazał, że przychodem jest korzyść zatrudnionego, czyli występujące u niego przysporzenie majątkowe - po uzyskaniu przychodu pracownik po prostu powinien być bogatszy. Przy noclegach opłaconych przez zakład pracy w sytuacji czasowego przeniesienia trudno jednak dostrzec, o co etatowiec miałby być bogatszy. Wnioskodawca jest zdania, ze można nawet wykazać stratę - pracownik ma bowiem swoje mieszkanie, za które ptaci także wtedy, gdy z niego nie korzysta, bo zakład pracy wysłał go do wykonywania pracy poza miejscowość swojej siedziby.

Wartość noclegu nie stanowi, w ocenie wnioskodawcy, przychodu pracowników-jest to po prostu koszt wykonania usługi lub dostawy towarów. Zdaniem wnioskodawcy niewątpliwie jest to, wydatek na pracownika", ale nie "świadczenie dla pracownika"

Wyłączenie wartości noclegów z przychodów wywołuje, jak twierdzi wnioskodawca istotne skutki w zakresie składek ZUS. Przychód zdaniem wnioskodawcy jest bowiem podstawą wymiaru zarówno podatku, jak i składek ZUS (zob. art. 18 ust. 1 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 121 z późn. zm., dalej ustawa o sus).

Wnioskodawca poinformował, że Trybunat wyrokiem z dnia 8 lipca 2014 r. zdefiniował przychody. W efekcie nie sposób obecnie określić, co jest przychodem bez tego wyroku. Skoro zaś przy ustalaniu przychodów ustawa o sus odsyła do przepisów podatkowych, a te zostały sprecyzowane w wyroku, poglądy TK wpływają także na podstawę wymiaru składek,

Wnioskodawca wskazał, że stanowisko Trybunału znalazło także odzwierciedlenie w wyrokach Sądów i interpretacjach organów podatkowych:

"zapłata przez pracodawcę kosztu noclegu pracownika wykonującego swe obowiązki w miejscu określonym w umowie o pracę (poza siedzibą firmy oraz miejsca zamieszkania pracownika) stanowi racjonalny wydatek firmy związany z realizacją określonych celów gospodarczych. Wydatek ten ponoszony w interesie pracodawcy, stanowiący koszt działalności gospodarczej poniesiony w celu osiągnięcia przychodów firmy nie może być uznawany za element przychodu pracownika. Przyjęcie odmiennego stanowiska prowadziłoby do paradoksalnego wniosku, iż wartość związanych z obowiązkami pracownika wydatków pracodawcy w postaci m.in. materiałów biurowych, zużytego prądu, wydatków związanych z eksploatacją samochodu służbowego itp. Powinna być proporcjonalnie przypisywana do przychodów pracowników z tytułu stosunku pracy - jako nieodpłatne świadczenie otrzymane przez pracowników" (wyrok z 18 czerwca 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 2629/11).

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 19 września 2014 r. sygn. akt II FSK 2280/12 wyraził pogląd, że jakkolwiek skorzystanie ze świadczenia w postaci noclegu wykupionego przez pracodawcę niewątpliwie za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie jest spełnione w jego interesie, ale w interesie pracodawcy obowiązującego do właściwego zorganizowania pracy. Z kolei w wyroku z 2 października 2014 r. sygn. akt II FSK 2387/12, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego, czy kosztu zużytej energii elektrycznej,

W ocenie wnioskodawcy ten obowiązek należy i trzeba odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy. Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w hotelu lub innym miejscu, aby w określonym czasie wynikającym z kontraktów handlowych pracodawcy i kontrahenta wykonać zobowiązania umowne pracodawcy, to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika, ale wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy, tak aby była ona wydajna i należytej jakości. Zapewnienie możliwości nocnego wypoczynku odpowiada także obowiązkowi pracodawcy organizowania pracy w sposób zmniejszający uciążliwość pracy.

Wnioskodawca wyraził pogląd, ze również organy podatkowe w swoich wyjaśnieniach wskazują na taką interpretację.

Wnioskodawca podał dla przykładu, że w interpretacji indywidualnej z dnia 16 czerwca 2015 r., nr DD3. 8222.2.249.2015.MCA, Minister Finansów stwierdził, iż:

" (...) w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. oraz orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego uznać należy, ze wynikające z konieczności wykonywania czynności służbowych sfinansowanie przez Wnioskodawcę kosztów: noclegów (...) związanych z wykonywaniem przez pracowników pracy w miejscu i w czasie wskazanym przez pracodawcę (niebędącym podróżą służbową), nie generuje po stronie pracowników przychodu do opodatkowania. Wydatki ponoszone są bowiem w interesie pracodawcy, a co za tym idzie pracownicy nie otrzymują od wnioskodawcy jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego. (...)"

Wnioskodawca wskazał, że analogiczne stanowisko zaprezentował m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 18 czerwca 2015 r., nr IPPB2/4511-353/15-2/MK1, a Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacjach indywidualnych z 1 lipca 2015 r., nr IBPB-2-1/4511-7/15/BD oraz z 13 sierpnia 2015 r., nr 1BPB-2-1/4511-201/15/AD.

Wnioskodawca poinformował, że w ostatniej z powołanych interpretacji organ podatkowy (po rozpatrzeniu wniosku pracodawcy, który prowadzi prace budowlane na terenie kraju oraz za granicą, i w związku z tym zapewnia pracownikom bezpłatne zakwaterowanie w miejscu wykonywania robót) wskazał, że w takiej sytuacji:,.{...) Udostępnienie miejsc noclegowych pracownikom leży w interesie pracodawcy, a nie pracowników, którzy swoje potrzeby mieszkaniowe zaspokajają w innym miejscu i w inny sposób oraz którzy - gdyby nie konieczność wywiązania się z obowiązków wynikających z umowy o pracę - nie mieliby powodu do ponoszenia kosztu takich noclegów. (...) uznać więc należy, iż udostępnienie przez wnioskodawcę bezpłatnych noclegów dla pracowników leży w interesie wnioskodawcy jako pracodawcy i nie będzie generować po strome pracowników powstania przychodu, o którym mowa w art. 12 ustawy o p.d.o.f. Tym samym na spółce jako pracodawcy nie będą ciążyły z tego tytułu obowiązki płatnika (...)"

W ocenie wnioskodawcy w świetle aktualnej linii orzecznictwa oraz wyjaśnień organów podatkowych uznać należy, że w takiej sytuacji zapewnienie pracownikowi budowlanemu bezpłatnego zakwaterowania leży w interesie pracodawcy i nie powoduje powstania u tego pracownika przychodu ze stosunku pracy.

Wnioskodawca stwierdził, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i składki na ubezpieczenie zdrowotne pracownika stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, osiągany przez tę osobę z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy. Wnioskodawca podkreślił, że wynika to z przepisów art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 121 z późn. zm.) oraz z art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach i opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 581 z późn. zm.).

Wnioskodawca wywodzi, że skoro zatem zgodnie z obecną wykładnią przepisów ustawy o p.d.o.f. - wydatki poniesione przez pracodawcę na zakwaterowanie pracownika oddelegowanego do pracy na budowie (w innej miejscowości niż siedziba pracodawcy i miejsce zamieszkania pracownika) nie generują przychodu ze stosunku pracy, to tym samym wartość tego świadczenia nie stanowi również podstawy wymiaru składek ZUS pracownika.

Wnioskodawca zauważa, że wskazane orzecznictwo i wyrok Trybunału wyrównuje dotychczasowe nierówne traktowanie pracowników mobilnych od pracowników w podróży służbowej czy kierowców zawodowych w zakresie pokrywania kosztów noclegu będące w interesie pracodawcy przez pracodawcę.

Wnioskodawca podsumował, należy jego zdaniem uznać, że świadczenie na udostępnieniu pracownikowi przeniesionemu lub oddelegowanemu lokalu na czas wykonywania pracy (hotelu lub innej formy zamieszkania) nie stanowi przychodu w rozumieniu art. 4 pkt 9 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych a nie stanowi podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne.

Mając na uwadze treść wniosku oraz obowiązujące przepisy, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu administracji publicznej lub państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej oraz składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie.

Zgodnie natomiast z art. 83d ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2013 r. Zakład wydaje interpretacje indywidualne, o których mowa w art. 10 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 poz. 584 z późn. zm.), w zakresie obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym, zasad obliczania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz podstawy wymiaru tych składek.

W trybie wydawania pisemnych interpretacji Zakład dokonuje jedynie oceny stanowiska przedsiębiorcy w zakresie przedstawionej przez niego interpretacji przepisów, z których wynika obowiązek opłacania składek na ubezpieczenia społeczne. Na podstawie decyzji interpretacyjnych Zakład nie przyznaje jakiegokolwiek prawa ani nie stwierdza obowiązku ubezpieczeniowego. Ocena stanowiska przedsiębiorcy dokonywana pod kątem prawidłowości zaprezentowanej przez przedsiębiorcę wykładni przepisu prawa dokonywana jest w oparciu o kompletny opis stanu faktycznego w treści wniosku o wydanie pisemnej interpretacji. W tym trybie Zakład nie prowadzi postępowania wyjaśniającego ani dowodowego, a granice sprawy wszczętej wniesieniem wniosku o interpretację zakreślają jedynie ramy zaprezentowanego opisu stanu faktycznego wniosku. W przypadku podania w stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym informacji niezgodnych z prawdą, konsekwencją jest brak związania wydaną interpretacją organu wydającego.

Zasady opłacania składek na ubezpieczenia społeczne regulują przepisy ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych - cytowanej powyżej. W przypadku osób będących pracownikami, w myśl art. 18 ust. l i 2 oraz art. 20 ust. 1 w zw. z art. 4 pkt 9 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 121 z późn. zm.) oraz § 1 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. Nr 161, poz.) 106 z późn. zm.), podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne stanowi przychód w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy, z wyłączeniem wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną oraz zasiłków z ubezpieczeń społecznych jak również przychodów wymienionych w § 2 wskazanego powyżej rozporządzenia MPiPS z dnia 18 grudnia 1998 r.

Zakład w trybie wydawania pisemnych interpretacji nie dokonuje rozstrzygnięcia w zakresie kwalifikacji przychodu tj. czy dane świadczenie, składnik wynagrodzenia stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy. Powyższe kwestie należą zgodnie z art. 10a ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. do wyłącznej kompetencji organów podatkowych. Kwestia właściwej kwalifikacji przychodu stanowi zawsze zagadnienie podstawowe, które poprzedza ustalenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne. Rozstrzygnięcie o przychodzie, kwalifikacja danego świadczenia jako przychodu z tytułu stosunku pracy lub braku takiej cechy musi znaleźć swoje odniesienie w opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego wniosku o pisemną interpretację. Stwierdzenie przedsiębiorcy dotyczące tej materii wiąże Zakład i brak jest możliwości zakwestionowania danej kwalifikacji podatkowej w trybie wydawania pisemnych interpretacji na podstawie art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej w związku z art. 83d ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. To obowiązkiem wnioskodawcy jest wskazanie Zakładowi, czy dane świadczenie stanowi lub też nie stanowi przychód z tytułu stosunku pracy, w konsekwencji powyższego organ ma obowiązek wypowiedzenia się w zakresie prawidłowego ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne.

W związku ze stwierdzeniem przedsiębiorcy, zawartym w piśmie z dnia 28 grudnia 2015 r., iż opisane we wniosku świadczenie polegające na udostępnieniu pracownikowi czasowo przeniesionemu lub oddelegowanemu lokalu na czas wykonywania pracy w danej miejscowości, nie stanowi przychodu z tytułu stosunku pracy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.). Oddział stwierdza, iż w takiej sytuacji brak będzie również obowiązki! odprowadzania od wartości tego świadczenia składek na ubezpieczenia społeczne. Jak bowiem podkreślono powyżej, podstawę wymiaru składek na te ubezpieczenia stanowi zawsze przychód osiągany przez pracowników u pracodawcy z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy. Wnioskodawca w piśmie z dnia 28 grudnia 2015 r. podkreśla, że wniosek złożony przez niego dotyczy stanu przyszłego, dlatego też nic może on złożyć jednoznacznego oświadczenia, czy takie świadczenie stanowi przychód ze stosunku pracy, lecz stwierdził, iż nie będzie ujmować świadczenia w postaci udostępnienia lokalu jako przychodu ze stosunku pracy w jako przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego, uwzględniając przedstawiony przez Wnioskodawcę zdarzenie przyszłe oraz obowiązujący stan prawny Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie uznał za prawidłowe stanowisko przedsiębiorcy wyrażone we wniosku złożonym w dniu 11 grudnia 2015 r., w przedmiocie braku obowiązku odprowadzania składek na ubezpieczenia społeczne od świadczenia polegającego na udostępnieniu pracownikowi czasowo przeniesionemu lub oddelegowanemu lokalu na czas wykonywania pracy w danej miejscowości.

Decyzja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu jej wydania.

Wydana decyzja wiąże Zakład Ubezpieczeń Społecznych wyłącznie w sprawie przedsiębiorcy, na którego wniosek została wydana. Stosownie do art. 10a ust. 2 i ust. 3 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej niniejsza decyzja nie jest wiążąca dla przedsiębiorcy, natomiast jest wiążąca dla Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Od niniejszej decyzji przysługuje, zgodnie z art, 83 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w związku z art. 10 ust. 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r., o swobodzie działalności gospodarczej, odwołanie do właściwego Sądu Okręgowego w (...). Odwołanie wnosi się na piśmie za pośrednictwem jednostki organizacyjnej ZUS, która wydała decyzję lub do protokołu sporządzonego przez tę jednostkę, w terminie miesiąca od dnia doręczenia decyzji.