WPI/200000/43/1027/2015 - Podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne a wartość noclegu pracowników finansowanych przez pracodawcę.

Na podstawie art. 10 ust. 1 i ust. 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn.: Dz.U. z 2016 r. poz. 1829 z późn. zm.) w związku z art. 83d ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn.: Dz.U. z 2016 r. poz. 963 z późn. zm.), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie uznaje za nieprawidłowe stanowisko przedstawione we wniosku o wydanie pisemnej interpretacji złożonym przez spółkę: (...) w kwestii nieuwzględnienia w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne wartości noclegu pracowników finansowanych przez pracodawcę.

W dniu 25 sierpnia 2017 r. do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie wpłynęło postanowienie Sądu Apelacyjnego (...) Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia sierpnia 2017 r. (sygn. (...) o oddaleniu wniosku Zakładu o wstrzymanie wykonania wyroku Sądu Apelacyjnego w z dnia kwietnia 2017 r. Wskazanym orzeczeniem Sąd Apelacyjny oddalił apelację Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie od wyroku Sądu Okręgowego w (...) Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z lutego 2016 r. (sygn.) zmieniającego zaskarżoną decyzję w ten sposób, że zobowiązuje organ rentowy do wydanie pisemnej interpretacji w sprawie z wniosku Spółki z dnia 20 sierpnia 2015 r. w kwestii wliczania do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne wartości noclegu pracowników finansowanych przez pracodawcę.

We wniosku złożonym w dniu 8 września 2015 r. Spółka: (...), za pośrednictwem (...), zwróciła się o wydanie pisemnej interpretacji przepisów w trybie art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Wnioskodawca poinformował, iż wykonuje kontrakty na roboty budowlane w różnych miejscach w kraju i za granicą. W ramach wykonywania kontraktów Spółka finansuje pracownikom noclegi w miejscowościach, w których wykonywane są roboty budowlane. Miejscowości te stanowią miejsce wykonywania pracy przez pracowników, zgodnie z umowami o pracę. Wnioskodawca wybiera hotel lub kwaterę prywatną i finansuje nocleg. Pracownicy nie mają możliwości wyboru innego miejsca noclegu. Prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w danym hotelu, aby w określonym czasie mógł świadczyć pracę, zgodnie z postanowieniami umowy o pracę.

Dalej Wnioskodawca wskazał, że Spółka jako pracodawca osób zatrudnionych, zgodnie z treścią art. 4 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych jest płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne, co czyni ją podmiotem zobowiązanym do obliczenia, przekazania i współfinansowania składek na ubezpieczenia społeczne. Spółka do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne wlicza przychód w rozumieniu przepisów prawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w tym wydatek dokonany na pokrycie kosztów pobytu pracownika w hotelu.

W związku z powyższym, Wnioskodawca zwrócił się z zapytaniem czy do obliczenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne płatnik zobowiązany jest i był wliczać wartość noclegu pracowników finansowaną przez pracodawcę, a jeżeli odpowiedź na powyższe pytanie jest negatywna, to czy po stronie płatnika powstała nadpłata.

Przedstawiając własne stanowisko w sprawie Wnioskodawca wskazał, że nieodpłatne świadczenie stanowi element wynagrodzenia, zaś w przedmiotowej sytuacji zapewnienie hotelu pracownikom stanowi środek do uzyskania wynagrodzenia, pracownik nie otrzymuje zakwaterowania w zamian za świadczoną pracę, lecz po to aby mógł ją świadczyć i w konsekwencji uzyskać wynagrodzenie. Ponadto, możliwość opodatkowania świadczeń pracodawcy na rzecz pracownika pojawia się dopiero w sytuacji, gdy otrzymana korzyść majątkowa prowadzi do zaoszczędzenia wydatków lub do zwiększenia aktywów po stronie pracownika. Wnioskodawca nawiązał również do treści art. 94 Kodeksu pracy, z którego wynika, że pracodawca zobowiązany jest w szczególności do organizacji pracy w sposób zapewniający pełne wykorzystanie czasu pracy, jak również osiąganie przez pracowników, przy wykorzystaniu ich uzdolnień i kwalifikacji, wysokiej wydajności i należytej jakości pracy oraz organizować pracę w sposób zapewniający zmniejszenie uciążliwości pracy, zwłaszcza przy monotonnej i w ustalonym z góry tempie pracy.

Zatem, w ocenie Wnioskodawcy, obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Ten obowiązek, jak słusznie zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 2 października 2014 r. (sygn. II FSK 7387/12), należy odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy. Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w hotelu, aby mógł w określonym czasie świadczyć pracę, zgodnie z postanowieniami umowy o pracę, to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika ale właśnie wypełnianiem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy tak aby była ona wydajna i należytej jakości. Zapewnienie możliwości nocnego wypoczynku odpowiada także obowiązkowi pracodawcy organizowania pracy w sposób zmniejszający uciążliwość pracy.

Wnioskodawca podkreślił, że skorzystanie ze świadczenia noclegowego warunkuje możliwość wywiązania się przez pracownika z obowiązków pracowniczych. Powyższe potwierdza również Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. "art. 12 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w zw. z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są zgodne z art. 2 w zw. z art. 217 Konstytucji RP, jeżeli są rozumiane w ten sposób, że "inne nieodpłatne świadczenie" oznacza wyłącznie otrzymane przez pracownika przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości. (...) za przychód pracownika mogą być uznaje jedynie takie świadczenia, które zostały spełnione za zgodą i w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, a korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi." Ponadto Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że kryterium stanowiące podstawę wyróżnienia nieodpłatnych świadczeń stanowiących przychód pracownika stanowi obiektywna ocena, czy świadczenie było wykonane w interesie pracownika, a dzieje się tak wówczas, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść). Jednocześnie w ocenie Trybunału Konstytucyjnego, aby nieodpłatne świadczenie mogło stanowić przychód po stronie pracownika, pracodawca musi dysponować jego uprzednią zgodą na spełnienie świadczenia. Podkreślić należy, że treścią stosunku pracy jest obowiązek wykonywania pracy pod kierownictwem pracodawcy oraz w miejscu i czasie wskazanym przez pracodawcę. W konsekwencji powyższego, nie jest możliwe przyjęcie, że do spełnienia świadczenia dochodzi za zgodą pracownika. Pracownik jest zobowiązany do świadczenia pracy w miejscu wskazanym przez pracodawcę, zatem jeżeli pracodawca kieruje pracownika do wykonywania pracy poza siedzibą pracodawcy lub miejscem zamieszkania pracownika oraz w związku z tym faktem zapewnia pracownikowi nocleg, to wówczas pracownik nie ma realnej możliwości odmowy przyjęcia świadczenia.

Mając na uwadze powyższe, Trybunał Konstytucyjny określił istotne cechy innych nieodpłatnych świadczeń, których otrzymanie powoduje powstanie obowiązku podatkowego po stronie pracownika. Za przychód pracownika do opodatkowania mogą być uznane świadczenia, które: zostały spełnione za zgodą pracownika, czyli pracownik skorzystał z nich dobrowolnie, zostały spełnione w interesie pracownika czyli ich głównym celem nie był interes pracodawcy oraz przyniosły pracownikowi korzyść, a otrzymana przez pracownika korzyść jest ewidentnie wymierna oraz może być mu indywidualnie przypisana - nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich pracowników. Aby uznać świadczenie za podlegające opodatkowaniu, wszystkie wymienione warunki muszą zostać spełnione łącznie.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym pokrywanie kosztów noclegu pracowników przez pracodawcę nie stanowi przychodu pracownika. Oddelegowani pracownicy mają zapewniony nocleg z uwagi na spoczywający na pracodawcy obowiązek zapewnienia wysokiej wydajności i należytej jakości pracy. Ponadto oddelegowani pracownicy nie mają możliwości rezygnacji z zapewnionego noclegu. Jednocześnie obowiązek świadczenia pracy przez pracowników poza siedzibą pracodawcy lub poza ich miejscem zamieszkania wynika z charakteru prowadzonej przez pracodawcę działalności gospodarczej, co prowadzi do wniosku, że zapewnienie pracownikom noclegu w celu umożliwienia im świadczenia pracy jest czynione w wyłącznym interesie pracodawcy.

Dalej, Wnioskodawca wskazał na wyrok Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 czerwca 2012 r. (sygn. III SA/Wa 2629/11): "Przyjęcie odmiennego stanowiska prowadziłoby do paradoksalnego wniosku, iż wartość związanych z obowiązkami pracownika wydatków pracodawcy w postaci m.in. materiałów biurowych, zużytego prądu, wydatków związanych z eksploatacją samochodu służbowego itp. powinna być proporcjonalnie przypisywana do przychodów pracowników z tytułu stosunku pracy - jako nieodpłatne świadczenie otrzymane przez pracowników." Podobnie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w wyroku z dnia 23 października 2014 r. (sygn. I SA/Ke 463/14) odniósł się do definicji pojęcia "przysparzać", podkreślając, że przysporzeniem majątkowym jest działanie zwiększające wartość majątku pracownika, jednakże nie istnieją podstawy do uznania, że w sytuacji gdy pracodawca zapewnia oddelegowanym pracownikom bezpłatne noclegi dochodzi do zwiększenia wartości majątku pracownika. Przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Wszystkie koszty związane ze świadczeniem pracy przez pracownika są pokrywane przez pracodawcę. Do takich kosztów z całą pewnością należą wydatki związane z zapewnieniem noclegu w miejscu wykonywania pracy, zgodnie z zapisami umowy o pracę. Wartość tak poniesionych wydatków, związanych z zapewnieniem pracownikowi noclegu, w ramach określonych warunków umowy o pracę i przy uwzględnieniu, że pracownik działa w interesie pracodawcy - nie mogą zostać uznane za część przychodów pracowników z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Ponadto, Wnioskodawca wskazał, że również Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 30 września 2014 r. (sygn. II FSK 2353/12) potwierdził, że rozważając kwestię przychodu pracownika z tytułu nieodpłatnych świadczeń, koniecznym jest uwzględnianie wyroku Trybunału Konstytucyjnego, w którym istotnym kryterium kwalifikującym dane świadczenie nieodpłatne na rzecz pracownika, podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest ustalenie, czy świadczenie leżało w interesie pracownika. Wszystkie przedstawione powyżej stanowiska jednoznacznie wskazują, że skorzystanie przez pracowników ze świadczenia w postaci noclegu wykupionego przez pracodawcę niewątpliwie następuje za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie jest spełnione w jego interesie, ale w interesie pracodawcy oraz nie przynosi pracownikowi korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść. W konsekwencji, tego rodzaju świadczenie nie będzie, w ocenie Wnioskodawcy, generowało przychodu po stronie pracowników.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca uznał, iż zapewnienie pracownikom noclegu podczas delegacji nie stanowi realnie otrzymanej przez nich korzyści w zamian za świadczoną pracę, w konsekwencji powyższego, nie stanowi elementu składowego podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne.

Dalej Wnioskodawca wskazał, iż z ostrożności oraz zgodnie z dotychczas dominującym poglądem uiszczał składki na ubezpieczenia społeczne z uwzględnieniem wartości noclegu pracowników jako nieodpłatne świadczenie ze stosunku pracy. Jednakże w oparciu o nową linię orzeczniczą kształtowaną zarówno wyrokiem Naczelnego Sadu Administracyjnego, jak i Trybunału Konstytucyjnego oraz wojewódzkich sądów administracyjnych, Płatnik uznał, iż niesłusznie dokonywał zaliczeń wartości noclegów na poczet wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, w konsekwencji powyższego po stronie płatnika powstała nadpłata na poczet składek na ubezpieczenia społeczne.

Mając na uwadze treść wniosku oraz obowiązujące przepisy, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie decyzją z dnia 15 września 2015 r. odmówił wydania interpretacji w sprawie potwierdzenia, że wartość noclegów udostępnianych nieodpłatnie pracownikom przez pracodawcę nie stanowi przychodu ze stosunku pracy, a w konsekwencji również podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne oraz w sprawie uznania potencjalnej nadpłaty składek na ubezpieczenia społeczne. Organ uzasadnił powyższe wskazując na treść art. 83d ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, konstytuującą zakres przedmiotowy pisemnych interpretacji przepisów, oraz podkreślając ścisłe uzależnienie włączenia danego świadczenia do podstawy wymiaru składek od zakwalifikowania go jako przychód w rozumieniu przepisów podatkowych i brak możliwości dokonywania w powyższym trybie interpretacji przepisów ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pismem z dnia 12 października 2015 r. Wnioskodawca wniósł do Sądu Okręgowego w (...) odwołanie od przedmiotowej decyzji występując o zmianę zaskarżonej decyzji i wydanie interpretacji w sprawie. Wyrokiem z dnia (...) lutego 2016 r. Sąd Okręgowy w (...) Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że zobowiązał organ rentowy do wydania pisemnej interpretacji w sprawie z wniosku Spółki złożonego dnia 8 września 2015 r. w kwestii wliczania do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne wartości noclegu pracowników finansowanych przez pracodawcę oraz oddalił odwołanie Wnioskodawcy w pozostałej części (dotyczącej powstania ewentualnej nadpłaty składek na ubezpieczenia społeczne). Zakład wniósł apelację od ww. wyroku Sądu Okręgowego, która jednak wyrokiem Sądu Apelacyjnego w z kwietnia 2017 r. (została oddalona.

Wobec powyższego, mając na uwadze treść wniosku oraz obowiązujące przepisy, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu administracji publicznej lub państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej oraz składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie. W myśl ustępu 5 powołanego powyżej artykułu udzielenie interpretacji następuje w drodze decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Jednocześnie stosownie do art. 83d ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, Zakład wydaje interpretacje indywidualne, wyłącznie w zakresie obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym, zasad obliczania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz podstawy wymiaru tych składek.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych podkreśla, iż ocena stanowiska Wnioskodawcy w trybie niniejszej decyzji, dokonywana pod kątem prawidłowości zaprezentowanej przez Przedsiębiorcę wykładni przepisu prawa, czyniona jest w oparciu o kompletny opis stanu faktycznego zawarty w treści wniosku o wydanie pisemnej interpretacji. Podkreślenia przy tym wymaga fakt, iż rozpoznając wniosek o wydanie pisemnej interpretacji Zakład nie prowadzi postępowania wyjaśniającego, w szczególności nie przeprowadza postępowania dowodowego. Granice sprawy rozpatrywanej na podstawie złożonego wniosku o wydanie pisemnej interpretacji, jak zauważono wyżej, zakreślają jedynie ramy zaprezentowanego opisu stanu faktycznego.

Zagadnienia dotyczące ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne regulowane są za pośrednictwem przepisów ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych oraz rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 2236 z późn. zm.).

Stosownie do treści art. 18 ust. 1 i ust. 2, art. 20 ust. 1 w związku z art. 4 pkt 9 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz § 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 z późn. zm.) osiągany przez pracowników u pracodawcy z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy, z wyłączeniem wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną oraz zasiłków z ubezpieczeń społecznych.

Przychodami na gruncie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych są w myśl art. 4 pkt 9 - przychody w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu: zatrudnienia w ramach stosunku pracy, pracy nakładczej, służby, wykonywania mandatu posła lub senatora, wykonywania pracy w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania, pobierania zasiłku dla bezrobotnych, świadczenia integracyjnego i stypendium wypłacanych bezrobotnym oraz stypendium sportowego, a także z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności oraz umowy agencyjnej lub umowy zlecenia, jak również z tytułu współpracy przy tej działalności lub współpracy przy wykonywaniu umowy oraz przychody z działalności wykonywanej osobiście przez osoby należące do składu rad nadzorczych, niezależnie od sposobu ich powoływania.

Natomiast, w świetle art. 12 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W świetle powyższego, jeżeli określone świadczenie przysługujące pracownikom stanowi dla nich przychód z tytułu stosunku pracy, stanowi ono również podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, przy założeniu, że nie podlega wyłączeniu z tej podstawy wymiaru na mocy przepisów szczególnych (tj. rozporządzenia w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe).

Z treści wniosku o wydanie pisemnej interpretacji wynika, iż Wnioskodawca finansuje pracownikom realizującym kontrakty noclegi w miejscowościach, w których wykonywane są roboty budowlane. Zauważyć należy, że zapewnienie przez pracodawcę pracownikom nieodpłatnego zakwaterowania stanowi świadczenie przysługujące tym pracownikom w związku z wykonywanym stosunkiem pracy. Jednocześnie, świadczenie realizowane w naturze (takie jak m.in. zakwaterowanie) jest dodatkowym składnikiem wynagrodzenia, przekazywanym pracownikowi w formie innej niż pieniężna.

W świetle powyższego, wartość świadczenia w postaci zapewnienia pracownikom nieodpłatnych noclegów przez pracodawcę stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, stosownie do art. 18 ust. 1 w związku z art. 4 pkt 9 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Jednocześnie Zakład podnosi, że świadczenie w postaci zapewnienia pracownikom nieodpłatnych noclegów nie zostało wskazane w katalogu zawartym w § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, co uniemożliwia jego wyłączenie z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne na zasadach określonych w tym przepisie. W konsekwencji, wartość noclegów zapewnionych nieodpłatnie pracownikom, na podstawie powyżej wskazanych przepisów, stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z tytułu stosunku pracy.

Natomiast, przytoczone przez Wnioskodawcę orzecznictwo sądów administracyjnych nie dotyczy w istocie kwestii istnienia lub braku obowiązków związanych z opłacaniem składek na ubezpieczenia społeczne, lecz obowiązków w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Mając powyższe na uwadze, wykonując wyrok Sądu Okręgowego w (...) oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w stanowisko wyrażone przez (...) Wnioskodawcę we wniosku z dnia 20 sierpnia 2015 r. w kwestii wyłączenia z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne wartości noclegu pracowników finansowanych przez pracodawcę Zakład Ubezpieczeń Społecznych uznał za nieprawidłowe.

Decyzja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie jego zaistnienia.

Wydana decyzja wiąże Zakład Ubezpieczeń Społecznych wyłącznie w sprawie przedsiębiorcy, na którego wniosek została wydana. Stosownie do art. 10a ust. 2 i ust. 3 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej niniejsza decyzja nie jest wiążąca dla przedsiębiorcy, natomiast jest wiążąca dla Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Od niniejszej decyzji przysługuje, zgodnie z art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w związku z art. 10 ust. 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, odwołanie do Sądu Okręgowego w (...). Odwołanie wnosi się na piśmie za pośrednictwem jednostki organizacyjnej ZUS, która wydała decyzję lub do protokołu sporządzonego przez tę jednostkę, w terminie miesiąca od dnia doręczenia decyzji.