US-PD-I/415/1/56/05 - Czy w przypadku ulepszenia środka trwałego jest możliwość kontynuowania metody amortyzacji stosowanej wcześniej do amortyzacji tego środka?

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) Naczelnik Urzędu Skarbowego w Legnicy stwierdza, że Pana stanowisko, przedstawione we wniosku złożonym w dniu 20 października 2005 r. o udzielenie interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej zasad amortyzacji ulepszonego środka trwałego? jest prawidłowe.

W dniu 20 października 2005 r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Legnicy wpłynął wniosek podatnika o udzielenie interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Pismem z dnia 28 listopada 2005 r. organ podatkowy wezwał do uzupełnienia braków formalnych we wniosku. Braki formalne wniosku zostały uzupełnione w piśmie z dnia 8 grudnia 2005 r. (data wpływu 15 grudnia 2005 r.).

Jak stanowi art. 14a § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które służy zażalenie.

Według przedstawionego w pismach stanu faktycznego, w dniu 18 listopada 1997 r. został zakupiony budynek? trwały obiekt budowlany (używany przez sprzedającego od 1986 r.) o wartości początkowej 65.976,00 zł, od którego odpisy amortyzacyjne naliczane były metodą liniową według indywidualnej stawki amortyzacyjnej jak dla używanych środków trwałych w wysokości 10 % rocznie. W latach 1998 i 2001 dokonano ulepszenia budynku, w wyniku, czego jego wartość wzrosła do 120.908,28 zł. Po uwzględnieniu jednorazowej ulgi inwestycyjnej i zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacja została zakończona w m-cu X 2002 r. W 2005 r. dokonano rozbudowy powyższego budynku, ponosząc wydatki w kwocie 197.560,04 zł, w związku, z czym wzrosła jego wartość użytkowa w stosunku do dnia przyjęcia do używania, mierzona zdolnością wytwórczą i jakością produktów (usług) uzyskiwanych za pomocą ulepszonego środka trwałego. We wniosku podatnik zawarł stanowisko, iż przy amortyzowaniu dobudowanej części budynku może kontynuować metodę liniową, tak jak to miało miejsce przy ustalaniu odpisów amortyzacyjnych części zasadniczej budynku.

Według obowiązującego w 1997 r. stanu prawnego, zgodnie z § 9 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 stycznia 1997 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (Dz. U. Nr 6, poz. 35), zwanego dalej rozporządzeniem, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem ust. 4 oraz § 8 ust. 1-3 i 5, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych. Natomiast w myśl § 9 ust. 4 pkt 3 rozporządzenia podatnicy, z zastrzeżeniem § 8 ust. 1-3 i 5, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji lub wykazu, z tym, że okres amortyzacji dla budynków i budowli nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem budynków wymienionych w poz. 03 wykazu stawek amortyzacyjnych, dla których okres ten nie może być krótszy niż 36 miesięcy. Zgodnie z § 9 ust. 5 rozporządzenia środki trwałe uznaje się za używane? jeżeli podatnik udowodni, że przed ich nabyciem były wykorzystywane, co najmniej przez okres 6 pełnych miesięcy, lub za ulepszone? jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji lub wykazu wydatki poniesione przez podatnika na ich ulepszenie stanowiły, co najmniej 20 % wartości początkowej. Ponadto z treści § 7 ust. 1 pkt 1 oraz § 9 ust. 13 rozporządzenia wynika, iż podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 12 oraz § 8 ust. 3 i 5, ustalają stawki amortyzacyjne dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem dokonywania odpisów amortyzacyjnych na cały okres amortyzacji, tj. począwszy od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek przyjęto do używania, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Z powyższych przepisów wynika, iż w przypadku wprowadzenia, w 1997 r. po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych zakupionego budynku, używanego przed nabyciem, co najmniej przez 6 miesięcy, podatnik miał prawo do ustalenia na minimalny okres 10 lat indywidualnej stawki amortyzacyjnej, wynoszącej maksymalnie 10 % rocznie, przy czym przyjęta stawka ma zastosowanie przez cały okres amortyzacji danego środka trwałego, aż do jego całkowitego zamortyzowania.

Według przedstawionego stanu faktycznego, amortyzację zakupionego w 1997 r. budynku zakończono w 2002 r., natomiast w 2005 r. poniósł Pan dalsze wydatki na ulepszenie tego budynku.

Zgodnie z obowiązującym w 2005 r. przepisem art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania m.in. budynki o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Dokonana w 2005 r. rozbudowa budynku nie spowodowała powstania odrębnego obiektu, lecz ulepszenie istniejącego środka trwałego, stąd brak jest podstaw do dokonania wyboru sposobu amortyzacji nowo wybudowanej części budynku.

Z treści art. 22g ust. 17 ustawy wynika, iż środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym r. podatkowym przekracza 3500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Mając na uwadze przedstawiony powyżej stan faktyczny i prawny, stwierdza się, iż poniesienie nakładów na rozbudowę budynku w kwocie przewyższającej 3500 zł, w wyniku, czego nastąpił wzrost jego wartości użytkowej? czyli ulepszenie środka trwałego? upoważnia do naliczania dalszych odpisów amortyzacyjnych, przy zastosowaniu pierwotnie (w 1997 r.) przyjętej stawki, od wartości początkowej powiększonej o kwotę dokonanego ulepszenia, przy czym suma wszystkich odpisów nie może przekroczyć podwyższonej wartości ulepszonego środka trwałego.

W związku z powyższym, stanowisko w sprawie kontynuacji metody amortyzacji ulepszonego środka trwałego? rozbudowanego budynku, jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu sporządzenia wniosku.

Jak stanowi art. 14b § 1 i § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Stronie przysługuje prawo wniesienia zażalenia na niniejsze postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu Ośrodek Zamiejscowy w Legnicy w terminie 7 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia. Zażalenie wnosi się za pośrednictwem organu podatkowego, który wydał postanowienie. Zażalenie podlega opłacie skarbowej.