US.I/415/19/KS/07 - Czy opłaty bankowe związane z prowadzeniem rachunku bankowego dla ZFŚS podatnik ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów?

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 26 czerwca 2007 r. (data wpływu do tut. organu podatkowego 27 czerwca 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Naczelnik Urzędu Skarbowego

"ponoszone opłaty bankowe, prowizje i opłaty związane z administrowaniem prowadzonego rachunku bankowego dla Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych są kosztem uzyskania przychodów."

Dnia 27 czerwca 2007 r. do tutejszego organu podatkowego wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu zastosowania przepisów prawa podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny sprawy: w ramach prowadzonej działalności gospodarczej strona jest zobowiązana do prowadzenia rachunku dla Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 z późn. zm.).

W związku z powyższym Wnioskodawca zwrócił się do tut. organu podatkowego z pytaniem - czy opłaty bankowe związane z prowadzeniem rachunku bankowego dla Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych oraz opłaty związane z administrowaniem ZFŚS podatnik ma prawo zaliczyć od roku podatkowego 2001 do kosztów uzyskania przychodu?

Zdaniem pytającego: z uwagi na fakt, iż na stronie spoczywa ustawowy obowiązek posiadania rachunku bankowego dla Zakładowego Funduszu Socjalnego wszelkie prowizje oraz opłaty bankowe związane z jego prowadzeniem zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o p.d.o.f. stanowią od roku podatkowego 2001 koszt uzyskania przychodu.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Sokółce mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony przez Wnioskodawcę oraz fakt, iż w przedmiotowej sprawie nie toczy się postępowanie lub kontrola albo postępowanie przed sądem administracyjnym, postanawia udzielić następującej interpretacji, co do zakresu stosowania przepisów prawa podatkowego.

Zgodnie z treścią przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obowiązujących do końca 2006 r., kosztami uzyskania przychodów z poszczególnych źródeł były wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Począwszy od 1 stycznia 2007 r. za art. 22 ust 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) "kosztami uzyskania są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ...".

Obecnie więc przy kwalifikowaniu wydatku jako kosztu podatkowego trzeba stwierdzić, że spełnione są dwa warunki a mianowicie: wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów oraz nie może to być wydatek wymieniony w zamkniętym katalogu negatywnym (art. 23 ww. ustawy).

W tym negatywnym katalogu nie wymienia się ponoszonych opłat bankowych i prowizji związanych z prowadzeniem rachunku bankowego dla Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych ale nie oznacza to, że dany wydatek staje się automatycznie kosztem uzyskania przychodu. Muszą być zachowane dalsze istotne cechy, takie jak bezpośredni związek kosztu z prowadzoną działalnością, a jego poniesienie miało lub mogło mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu dla danego rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej. Albo w sposób oczywisty służyło zabezpieczeniu źródła przychodu czy zachowaniu źródła przychodu.

Ponoszona opłata bankowa i prowizja związana z prowadzeniem rachunku bankowego dla Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych w ocenie tutejszego organu podatkowego zabezpiecza źródło przychodu i zachowuje źródło przychodu bowiem są to koszty niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania zakładu.

Także dotychczasowe brzmienie definicji kosztów uzyskania przychodów pozwalało uznać za taki koszt ww. opłaty i prowizje. Bowiem w prawie podatkowym zawsze była i jest grupa kosztów, które trudno jest powiązać bezpośrednio z przychodem ale ich poniesienie jest niezbędne dla prawidłowego działania zakładu by ten mógł osiągać przychody.

Obowiązek tworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych wynika z przepisów prawa. Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 z późn. zm.) fundusz tworzą pracodawcy zatrudniający wg stanu na dzień 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty.

Z Pana wniosku wynika, ze przesłanka ta w stosunku do Pana jako pracodawcy została spełniona już w 2001 r. i to przepisy prawa nałożyły wobec Pana obowiązek założenia rachunku bankowego na którym gromadzone są odpisy na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, środki funduszu są gromadzone na odrębnym rachunku bankowym. Skoro istnieje prawny obowiązek założenia takiego rachunku to koszty związane z jego administrowaniem (prowizje, opłaty bankowe) winny stanowić koszt uzyskania przychodu.

Mając na uwadze opisany stan faktyczny oraz powołane przepisy stwierdzić należy, że ponoszone opłaty bankowe związane z prowadzeniem rachunku Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych oraz opłaty z jego administrowaniem są kosztem uzyskania przychodu.

Zatem Naczelnik Urzędu Skarbowego w Sokółce stwierdza, iż stanowisko podatnika zawarte we wniosku jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, interpretacja niniejsza nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, jest natomiast wiążąca dla organów podatkowych oraz organów kontroli skarbowej do czasu zmiany lub uchylenia.

Interpretacja co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego jest wiążąca do czasu zmiany przepisów prawa, które były przedmiotem interpretacji.

Na postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Białymstoku za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Sokółce w terminie 7 dni od dnia doręczenia (art. 14a § 4 oraz art. 236 § 2 pkt 1 ustawy - Ordynacja podatkowa).