US DP 423/26/2003 - Usługi factoringu - przychody i koszty uzyskania przychodów.

W odpowiedzi na Wasze pismo z dnia 25 czerwca 2003 r. (...), w sprawie interpretacji przepisów prawa podatkowego Urząd Skarbowy Kraków - Stare Miasto na podstawie art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. -Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 z późn. zm.) wyjaśnia:

Podmiotem świadczącym usługi factoringowe jest najczęściej bank (factor), chociaż może nim być również inny podmiot udzielający w ramach prowadzonej działalności statutowej kredytów czy pożyczek. Do świadczenia usługi factoringu niezbędne jest zawarcie umowy cywilnoprawnej, na podstawie której bank (factor) wykupuje najczęściej krótkoterminowe, nie przedawnione wierzytelności jednostki (factoranta), dokonując potrącenia z każdej wykupionej faktury określonej procentowo w umowie części wierzytelności (dyskonta) oraz należnej mu prowizji za świadczoną usługę.

Istotą usługi factoringu jest przeniesienie na factora wierzytelności, jakie posiada jednostka wobec nabywców jej produktów (usług) w zamian za uzyskane środki pieniężne. Umowa factoringu jest umową nienazwaną, której regulacji w polskim prawie, jak dotychczas, brak. Określenie umowy mianem factoringu nie zmienia faktu, że pozostaje ona umową sprzedaży wierzytelności i tak należy ją traktować.

W następstwie nabycia (cesji) wierzytelności u jej nabywcy nie powstaje z tego tytułu przychód, a tym bardziej przychód należny, o którym mowa w art. 12 ust 3 ustawy. Analogiczne stanowisko prezentowało również Ministerstwo Finansów, które w piśmie z dnia 23 kwietnia 1997 r., Nr PO3-IP-722-218/97 wyjaśniało:

"Jeżeli działalność jednostki gospodarczej polega na obrocie wierzytelnościami, nabycie wierzytelności następuje na podstawie umowy sprzedaży, analogicznej jak przy nabyciu innych towarów".

W takiej sytuacji nominalna kwota nabytej wierzytelności nie jest przychodem należnym w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 3 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 1993 r. Nr 106, poz. 482 z późn. zm.), mimo bowiem, że nabywca staje się wierzycielem, do czasu jednak faktycznej realizacji tej wierzytelności nie uzyskuje przychodu. Ponieważ u nabywcy wierzytelności (do czasu faktycznej realizacji tej wierzytelności) nie występuje przychód, to również - stosownie do przepisu art. 15 wymienionej ustawy - poniesione wydatki, związane z obrotem daną wierzytelnością, nie są kosztem uzyskania przychodów. Wydatki te, do których można zaliczyć zarówno wydatki poniesione na nabycie danej wierzytelności, jak i inne związane ściśle z jej nabyciem (np. z tytułu pośrednictwa) staną się kosztami uzyskania przychodów dopiero z chwilą realizacji wierzytelności, a więc z chwilą uzyskania przychodu."

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 przychodami są otrzymane pieniądze. Jednostka we wniosku stwierdza, "że ponieważ przedmiotem umowy między faktorem i factorantem jest pakiet wierzytelności to również dla celów podatkowych winien on być traktowany jako całość". Jednakże rozliczanie transakcji zakupu wierzytelności pakietem wynikającym z umowy, może spowodować przesunięcie dochodu do podatkowania w czasie.

W związku z powyższym, jeżeli przedstawiony przez Jednostkę stan faktyczny jest zgodny z rzeczywistością, to stanowisko Jednostki jest nieprawidłowe.