US 72/ROP1-196/ID/04 - Stosowanie do depozytu nieprawidłowego przepisów CIT dotyczących pożyczki.

Dnia 3 września 2004 r. wpłynęło do tut. Urzędu Skarbowego zapytanie w trybie art. 14a Ordynacji podatkowej, złożone przez XXX Sp. z o.o., dotyczące następującej kwestii:

Czy umowa depozytu nieprawidłowego nie stanowi zaliczki, w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, lecz umowę pożyczki rozliczaną według zasad określonych pomiędzy stronami zawierającymi umowę.

Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego zważył, co następuje:

Uregulowana w art. 845 kodeksu cywilnego umowa depozytu nieprawidłowego polega na tym, że przedmiotem przechowania, w odróżnieniu od przechowania prawidłowego są nie rzeczy oznaczone co do tożsamości, ale rzeczy oznaczone co do gatunku między innymi pieniądze którymi, przechowawca jako ich właściciel od chwili zawarcia umowy, może rozporządzać i używać według własnego uznania.

W konsekwencji obowiązek zwrotu dotyczy rzeczy nie tych samych, lecz takich samych w tej samej ilości i jakości.

Podobne stanowisko zajął SN w wyroku z 20 listopada 1969 r. (I CR 345/69, OSNCP 1970 r. Nr 12, poz. 223).

Depozyt nieprawidłowy upodabnia się do umowy pożyczki, lecz na gruncie prawa cywilnego różni się celem gospodarczym, właściwym umowie przechowania, a także uprawnieniem składającego do żądania zwrotu rzeczy w każdym czasie, nawet jeśli depozyt nieprawidłowy złożono na czas oznaczony.

Przepisy o pożyczce stosuje się do depozytu nieprawidłowego odpowiednio.

Należy stwierdzić, że na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ww. różnice między umową pożyczki, a depozytu nieprawidłowego nie mają znaczenia i należy stosować odpowiednio przepisy dotycząc pożyczki.

Zgodnie z powyższym umowa depozytu nieprawidłowego nie stanowi zaliczki, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr. 54, poz. 654 z późn. zm.), lecz umowę pożyczki rozliczaną według zasad określonych pomiędzy stronami zawierającymi umowę.