Stawka podatku dla lokali przeznaczonych na apteki.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d) ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 84 ze zm.) budynki lub części zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych podlegają opodatkowaniu niższą, preferencyjną stawką podatku, w stosunku do budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej innego rodzaju. Powyższa ustawa nie definiuje pojęcia "świadczenie zdrowotne". Definicję tego pojęcia zawiera ustawa z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 91, poz. 408 ze zm.).

Art. 2 ww. ustawy stanowi, że świadczeniem zdrowotnym są działania służące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia oraz inne działania medyczne wynikające z procesu leczenia lub przepisów odrębnych regulujących zasady ich wykonywania, w szczególności związane z:

1) badaniem i poradą lekarską,

2) leczeniem,

3) badaniem i terapią psychologiczną,

4) rehabilitacją leczniczą,

5) opieką nad kobietą ciężarną i jej płodem, porodem, połogiem oraz nad noworodkiem,

6) opieką nad zdrowym dzieckiem,

7) badaniem diagnostycznym, w tym z analityką medyczną,

8) pielęgnacją chorych,

9) pielęgnacją niepełnosprawnych i opieką nad nimi,

10) opieką paliatywno-hospicyjną,

11) orzekaniem i opiniowaniem o stanie zdrowia,

12) zapobieganiem powstawaniu urazów i chorób poprzez działania profilaktyczne oraz szczepienia ochronne,

13) czynnościami technicznymi z zakresu protetyki i ortodoncji,

14) czynnościami z zakresu zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne i środki pomocnicze.

Natomiast art. 4 tej ustawy określa, jakie podmioty mogą udzielać świadczeń zdrowotnych. Należą do nich: zakłady opieki zdrowotnej, osoby fizyczne wykonujące zawód medyczny oraz grupowe praktyki lekarskie, grupowe praktyki pielęgniarek i położnych.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U. Nr 126, poz. 1381 ze zm.) ustawa określa:

1) zasady i tryb dopuszczania do obrotu produktów leczniczych, z uwzględnieniem w szczególności wymagań dotyczących jakości, skuteczności i bezpieczeństwa ich stosowania,

2) warunki wytwarzania produktów leczniczych,

3) wymagania dotyczące reklamy produktów leczniczych,

4) warunki obrotu produktami leczniczymi,

5) wymagania dotyczące aptek, hurtowni farmaceutycznych i placówek obrotu pozaaptecznego,

6) zadania Inspekcji Farmaceutycznej i uprawnienia jej organów.

Art. 86 ww. ustawy stanowi, iż apteka jest placówką ochrony zdrowia publicznego, w której osoby uprawnione świadczą w szczególności usługi farmaceutyczne. Należy zauważyć, że określając w ustawie o zakładach opieki zdrowotnej podmioty uprawnione do udzielania świadczeń zdrowotnych, ustawodawca nie użył pojęcia "placówka ochrony zdrowia publicznego", o której mowa w art. 86 ustawy Prawo farmaceutyczne. Porównanie treści przepisów ww. ustaw w omawianym zakresie prowadzi do wniosku, że pojęcie "placówka ochrony zdrowia publicznego" jest pojęciem innym od "zakładu opieki zdrowotnej", a zatem oprócz zakładów opieki zdrowotnej istnieją również placówki ochrony zdrowia publicznego (jak apteki), którym jednak ustawodawca nie przyznał możliwości udzielania świadczeń zdrowotnych.

Ponadto art. 86 ustawy Prawo farmaceutyczne stanowi, że w aptekach uprawnione osoby świadczą usługi farmaceutyczne, które obejmują:

1) wydawanie produktów leczniczych i wyrobów medycznych, określonych w odrębnych przepisach,

2) sporządzanie leków recepturowych w terminie nie dłuższym niż 48 godzin od złożenia recepty przez pacjenta, a w przypadku recepty na lek recepturowy zawierający środki odurzające lub oznaczonej "wydać natychmiast" - w ciągu 4 godzin,

3) sporządzania leków aptecznych,

4) udzielanie informacji o produktach leczniczych i wyrobach medycznych.

Brzmienie wyżej cytowanego przepisu wskazuje, że usługi farmaceutyczne są pojęciem innym aniżeli "świadczenia zdrowotne", o których mowa w ustawie o zakładach opieki zdrowotnej.

Sumując należy uznać, że budynki lub ich części zajęte na prowadzenie aptek nie mogą korzystać z preferencyjnej stawki podatku od nieruchomości, określonej w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d) ustawy o podatkach i opłatach lokalnych ze względu na fakt, że nie są podmiotem uprawnionym na mocy ustawy o zakładach opieki zdrowotnej do udzielania świadczeń zdrowotnych i działalność przez nie świadczona nie stanowi udzielania świadczeń zdrowotnych w rozumieniu ww. ustawy.

Zgodnie z art. 14 § 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) minister właściwy do spraw finansów publicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szczególności jego interpretacji, przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunatu Konstytucyjnego. Interpretacje te, dotyczące problemów prawa podatkowego, są kierowane do organów podatkowych i organów kontroli skarbowej i wiążą jedynie organy podatkowe i organy kontroli skarbowej. W związku z faktem, że organy podatkowe nie zgłaszały wątpliwości interpretacyjnych przy stosowaniu art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d) ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w odniesieniu do budynków lub ich części zajętych na prowadzenie aptek, nie zachodzi konieczność wydania oficjalnej wykładni przepisów prawa podatkowego w tej kwestii.