SPS-023-24082/11 - Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów podatku VAT.

Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem z dnia 18 sierpnia 2011 r., znak: SPS-023-24082/11, przy którym przesłana została interpelacja pana posła Michała Jarosa dotycząca kwestii związanych ze stosowaniem pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, uprzejmie wyjaśniam.

Definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zgodnie z art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L 77 z 23.03.2011, str. 1) została wprowadzona do porządku prawnego co do zasady na potrzeby określenia miejsca świadczenia usług. Pod pojęciem stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej należy rozumieć dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu wykonywanie wymienionych w tym przepisie czynności. Zatem definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej z art. 11 ww. rozporządzenia wykonawczego co do zasady nie dotyczy miejsca dokonywania dostaw towarów, może być jedynie stosowana do tych celów pomocniczo.

Należy wskazać, że ww. definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej została sformułowana na podstawie orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który, prezentując wytyczne dotyczące prawidłowego rozumienia pojęcia stałego miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, wskazał na wymóg minimalnej trwałości miejsca poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług. Minimalna trwałość oznacza wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (zob. w szczególności wyrok z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie C- 73/06 Planzer Luxemburg, pkt 54 i przytoczone tam orzecznictwo). Przedstawione przez pana posła pytanie może dotyczyć jednakże konkretnych przypadków podmiotów zagranicznych, którzy dokonują na terytorium kraju dostaw towarów, zatem każdy z tych indywidualnych stanów faktycznych powinien być zbadany odrębnie. Posiłkując się przedstawionymi powyżej definicjami stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w sytuacji wykazania, że podmiot zagraniczny nie posiada na terytorium kraju wystarczającego zaplecza techniczno-personalnego, należy uznać, że nie posiada on na terytorium kraju stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Jak już wskazałem, konkluzję taką można wywieść jednak dopiero po analizie całokształtu okoliczności faktycznych w danej sprawie.

Ponadto uprzejmie informuję, że w sytuacji wątpliwości co do sposobu traktowania danego miejsca prowadzenia działalności na pisemny wniosek zainteresowanego, zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), minister właściwy do spraw finansów publicznych wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Instytucja interpretacji indywidualnych pozwala zatem zainteresowanemu "upewnić się", czy w danym przypadku można mówić o stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej.