SPS-023-21959/11 - Stanowisko MPiPS w sprawie ustawy o rozwiązywaniu sporów zbiorowych.

Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na interpelację pana posła Stanisława Szweda z Klubu Parlamentarnego Prawo i Sprawiedliwość w sprawie ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o rozwiązywaniu sporów zbiorowych (Dz. U. Nr 55, poz. 236, z późn. zm.) uprzejmie informuję, co następuje.

Zgodnie z art. 9 ustawy, jeżeli rokowania bezpośrednie nie doprowadziły do podpisania porozumienia, a związek zawodowy podtrzymuje zgłoszone żądania, zostaje sporządzony protokół rozbieżności ze wskazaniem stanowisk stron. Protokół rozbieżności nie musi stanowić wspólnego dokumentu stron, może on mieć formę oddzielnych stanowisk stron w przedmiocie żądań będących podstawą sporu zbiorowego, niemniej jednak powinien jednoznacznie świadczyć o tym, że strony sporu zbiorowego odbyły i zakończyły etap rokowań bezpośrednich. Podpisanie dokumentów - przez każdą ze stron - uwiarygodnia ich treść, pomimo że ustawa o rozwiązywaniu sporów zbiorowych stanowi jedynie o sporządzeniu protokołu rozbieżności.

Dwudziestoletni okres funkcjonowania systemu rozwiązywania sporów zbiorowych wskazuje na potrzebę nowelizacji przepisów w tym zakresie. Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej dostrzega potrzebę włączenia w proces projektowania zmian w zbiorowym prawie pracy zarówno partnerów społecznych - związków zawodowych i przedstawicieli pracodawców - będących stronami sporów zbiorowych, jak i mediatorów, którzy prowadzą postępowania mediacyjne w sporach zbiorowych pracy. Pytanie o kształt, jaki przybiorą w przyszłości przepisy regulujące rozwiązywanie sporów zbiorowych, nadal pozostaje otwarte. Kierunki zmian powinny wyznaczyć potrzeby partnerów społecznych (stron sporów) oraz państwa, którego harmonijny rozwój zależy od poziomu pokoju społecznego gwarantowanego stosowaniem pokojowych procedur rozwiązywania sporów zbiorowych i konfliktów społecznych.