SPS-023-19253/10 - Stanowisko MPiPS w sprawie luk prawnych w przepisach o świadczeniach przysługujących w okresie czasowej niezdolności do pracy

W odpowiedzi na wystąpienie Pana Marszałka z dnia 5 listopada 2010 r., znak: SPS-023-19253/10, w sprawie interpelacji pana posła Zbigniewa Giżyńskiego dotyczącej luk prawnych w przepisach o świadczeniach przysługujących w okresie czasowej niezdolności do pracy pozwolę sobie przedstawić, co następuje.

Wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy określone w art. 92 Kodeksu pracy jest obliczane według takich samych zasad jak zasiłek chorobowy, regulowany ustawą z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2010 r. Nr 77, poz. 512). Zgodnie z tymi przepisami ani wynagrodzenie za czas choroby, ani zasiłek chorobowy nie stanowią odzwierciedlenia zarobków, jakie pracownik osiągnął lub mógłby osiągnąć w miesiącu, w którym wystąpiła niezdolność do pracy.

Podstawę wymiaru wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy (zasiłku chorobowego) oblicza się na podstawie średniego miesięcznego wynagrodzenia, jakie pracownik uzyskał w ciągu 12 miesięcy poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Pracownik otrzymuje więc wynagrodzenie za czas choroby (zasiłek chorobowy) obliczone w oparciu o uśrednione wynagrodzenie z poprzednich miesięcy, a nie takie, jakie otrzymałby w miesiącu, w którym choruje.

Należy podkreślić, że przy ustalaniu zasiłku chorobowego, jak również wynagrodzenia chorobowego otrzymanego średniego wynagrodzenia nie dzieli się przez dni (ani tym bardziej godziny) robocze, lecz przez miesiące, przy czym jeden miesiąc rozumiany jest jako 30 dni. Aby otrzymać zasiłek chorobowy (wynagrodzenie za czas choroby) za jeden dzień średnie miesięczne wynagrodzenie dzieli się przez 30 dni i wypłaca za każdy dzień orzeczony w zwolnieniu lekarskim, nie wyłączając dni wolnych od pracy. Jest to uzasadnione faktem, że ani zasiłek chorobowy, ani wynagrodzenie za czas choroby nie jest wynagrodzeniem za wykonaną pracę, ale pełni funkcję świadczenia gwarancyjnego przysługującego pracownikowi mimo nieświadczenia pracy.

Należy uznać za uzasadnione, aby w okresie nieobecności w pracy spowodowanej chorobą zasady i sposób ustalania wysokości przysługującego pracownikowi świadczenia były takie same - niezależnie od tego, czy świadczenie to jest finansowane przez pracodawcę, czy też przez ZUS.