SPS-023-11926/12 - Możliwość zaliczenia wydatków na aplikację prawniczą do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z generalną zasadą dotyczącą kosztów uzyskania przychodów, określoną w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą PIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Powyższy przepis wskazuje, że przede wszystkim musi istnieć źródło przychodów.

Ponadto pomiędzy wydatkami i przychodem musi istnieć związek przyczynowy, czyli wydatek musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu z tego konkretnego źródła przychodów albo jego zachowania lub zabezpieczenia. Tak więc dany wydatek musi być powiązany z konkretnym źródłem przychodu, a nie jakimikolwiek przychodami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z konkretnym źródłem przychodów, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Dla potrzeb podatkowych ważne jest, aby wydatek był poniesiony w określonym celu.

W związku z powyższym, by wydatki związane z odbywaną aplikacją prawniczą mogły być uznane za koszty uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, muszą być ponoszone w celu osiągnięcia przychodów z tego właśnie źródła przychodów.

Stwierdzenie, że określone wydatki poniesione przez podatnika spełniają wszystkie wskazane przez ustawodawcę warunki podatkowego uznania ich za koszt uzyskania przychodów, stanowi niezbędną przesłankę odliczenia ich przez podatnika od osiągniętego przychodu.

Równie ważne dla poprawności dokonania odliczenia jest ustalenie, w którym okresie rozliczeniowym możliwe jest dokonanie potrącenia kosztów podatkowych.

W podatku dochodowym od osób fizycznych generalną zasadą jest, że koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione. Oznacza to, że podatnicy powinni uwzględniać koszt w tym roku, w którym został poniesiony. Zasadę tę ustanawia przepis art. 22 ust. 4 ustawy PIT.

Na odmiennych zasadach potrącane są koszty w przypadku podatników, którzy prowadzą księgi rachunkowe (art. 22 ust. 5-5c ustawy PIT).

W przypadku tych podatników ustawa rozróżnia koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami oraz koszty, które nie charakteryzują się takim związkiem (tzw. koszty pośrednie).

Koszty bezpośrednie są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, natomiast koszty pośrednie są potrącalne w dacie ich poniesienia.

Koszty bezpośrednie obejmują wydatki, które są ściśle (bezpośrednio) związane z danymi przychodami podmiotu gospodarczego, np. wydatki na nabycie towarów handlowych. Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach (gdy nie można wskazać konkretnego przychodu, do którego odnoszą się te koszty), np. koszty ogólnoadministracyjne.

Do kosztów pośrednich należy zaliczyć także wydatki na podnoszenie kwalifikacji zawodowych podatnika, jeżeli mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Reasumując, u podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów wydatki, które w myśl art. 22 ust. 1 ustawy PIT stanowią koszt podatkowy, muszą być zaewidencjonowane w księdze w roku podatkowym, w którym zostały poniesione, nawet jeśli dotyczą przychodów przyszłych lat.

Natomiast u podatników prowadzących księgi rachunkowe moment zaliczenia do kosztów podatkowych określonego wydatku zależy od tego, czy jest to koszt bezpośredni czy pośredni.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że do Ministerstwa Finansów nie napływały sygnały o rozbieżnościach interpretacyjnych w zakresie wskazanym w wystąpieniu, w związku z czym nie są prowadzone prace nad wydaniem interpretacji ogólnej.