SKO/KE/1229/06 - Podstawa opodatkowania budowli.

Na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), art. 1a ust. 1 pkt 3, art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 84 ze zm.), art. 16g ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) po rozpatrzeniu zażalenia Spółki z o.o. na postanowienie Prezydenta Miasta Szczecina z dnia 20 lutego 2006 r. o interpretacji prawa podatkowego - art. 4 ust. 1 pkt 3 i ust. 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Wnioskiem z dnia 30 grudnia 2005 r. Spółka z o.o będąca użytkownikiem wieczystym nieruchomości położonej w S. wystąpiła do Prezydenta Miasta Szczecina o udzielenie pisemnej informacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego - art. 4 ust. 1 pkt 3 oraz ust. 5

W treści wniosku Spółka wystąpiła z zapytaniem, czy wartości rynkowe budowli do opodatkowania, określone przez uprawnionego rzeczoznawcę, będą mogły być uznane za wiążące na potrzeby wymiaru podatku od nieruchomości.

Postanowieniem z dnia 20 lutego 2006 r. Prezydent Miasta uznał za podstawę opodatkowania dla budowli lub ich części wartość, o której mowa w przepisach dotyczących podatku dochodowego, ustaloną na dzień 1 stycznia roku podatkowego, stanowiącą podstawę obliczania amortyzacji w tym roku, niepomniejszoną o odpisy amortyzacyjne, a w przypadku budowli całkowicie zamortyzowanych - ich wartość z dnia 1 stycznia roku, w którym dokonano ostatniego odpisu amortyzacyjnego, oraz stwierdził brak podstaw prawnych do opodatkowania podatkiem od nieruchomości budowli lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, od wartości rynkowej określonej przez rzeczoznawcę.

W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia organ pierwszej instancji wskazał, iż Spółka powinna opodatkować budowlę lub jej część zgodnie z regułą wynikającą z art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, tj. według wartości, o której mowa w przepisach dotyczących podatku dochodowego, ustalonej na dzień 1 stycznia roku podatkowego, stanowiącej podstawę obliczania amortyzacji w tym roku, niepomniejszonej o odpisy amortyzacyjne, a w przypadku budowli całkowicie zamortyzowanych - ich wartość z dnia 1 stycznia roku, w którym dokonano odpisu amortyzacyjnego.

W zażaleniu z dnia 2 marca 2006 r. Podatnik - Spółka z o.o. wnosi o uchylenie postanowienia Prezydenta Miasta Szczecina w całości i orzeczenie co do istoty, polegające na stwierdzeniu, iż w stanie faktycznym sprawy Spółka uprawniona jest do podania wartości rynkowej należących do niej budowli jako podstawy ich opodatkowania podatkiem od nieruchomości oraz ewentualnie o uchylenie postanowienia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia, a nadto o zmianę zaskarżonego postanowienia przez organ pierwszej instancji w trybie art. 239 w związku z art. 226 § 1 Ordynacji podatkowej.

Przedmiotowemu postanowieniu Spółka zarzuca naruszenie przepisów postępowania - art. 122 i art. 187 Ordynacji podatkowej poprzez niewyjaśnienie dokładnie stanu faktycznego w zakresie braku możliwości ustalenia prawidłowej podstawy opodatkowania podatkiem od nieruchomości poszczególnych budowli należących do Spółki w oparciu o jej zapisy księgowe.

W ocenie Spółki, dla rozstrzygnięcia sprawy zasadnicze znaczenie ma okoliczność, iż zapisy księgowe dotyczące wartości budowli ze względu na mały stopień ich szczegółowości nie odzwierciedlają stanu rzeczywistego i dlatego też nie mogą być podstawą do ustalenia podstawy opodatkowania podatkiem od nieruchomości. W przedmiotowej sytuacji Spółka nie dysponuje bowiem możliwością wskazania odpowiadającej obowiązującemu prawu i stanowi faktycznemu wartości początkowej od amortyzacji odrębnych i odmiennych w rzeczywistości budowli.

Nadto Spółka wskazuje, iż pozbawiona jest możliwości dokonania ewentualnej weryfikacji prawidłowości deklarowanych dotychczas podstaw opodatkowania budowli podatkiem od nieruchomości. Zamierzone więc przez nią zlecenie uprawnionemu rzeczoznawcy sporządzenia inwentaryzacji budowli i operatu szacunkowego określającego wartość rynkową budowli miałoby na celu wyodrębnienie poszczególnych budowli oraz stwierdzenie ich wartości na potrzeby opodatkowania podatkiem od nieruchomości.

Wobec powyższego - zdaniem Spółki - nieuznanie możliwości przyjęcia jako podstawy opodatkowania podatkiem od nieruchomości wartości rynkowej budowli wskazanej przez uprawnionego rzeczoznawcę wyłączy dla Spółki jakąkolwiek możliwość zbadania, czy opłacany przez nią podatek od nieruchomości jest odpowiednio skalkulowany i zgodny z rzeczywistością, który to skutek stanowiłby naruszenie podstawowych zasad współżycia społecznego.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze ustaliło i zważyło, co następuje:

Stosownie do treści art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej to budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy, chyba że nie są lub nie mogą być wykorzystywane do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych.

Wobec powyższego stwierdzić należy, iż o zaliczeniu do kategorii nieruchomości związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej decyduje tylko i wyłącznie posiadanie przez przedsiębiorcę przedmiotu opodatkowania (budynków, budowli i gruntów).

Zgodnie z zapisem art. 4 ust. 1 pkt 3 wyżej wskazanej ustawy podstawę opodatkowania dla budowli stanowi ich wartość ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego, stanowiąca podstawę obliczania amortyzacji w tym roku. Użyte przez ustawodawcę sformułowanie "wartość ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego" wskazuje jednoznacznie, że chodzi tu o "wartość do dokonywania odpisów amortyzacyjnych" na potrzeby podatkowe, określoną w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) oraz ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.).

W myśl zapisów powyższych aktów prawnych za wartość tę (podstawę opodatkowania budowli) należy uważać wartość początkową budowli, stanowiącą podstawę do dokonywania odpisów amortyzacyjnych, ustaloną na dzień 1 stycznia roku podatkowego. W przypadku budowli całkowicie zamortyzowanych podstawą opodatkowania jest ich wartość z dnia 1 stycznia roku podatkowego, w którym dokonano ostatniego odpisu amortyzacyjnego.

Zgodnie z art. 16g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za wartość początkową środków trwałych uważa się m.in.:

Jedyną sytuacją, kiedy podstawą opodatkowania budowli jest ich wartość rynkowa określona przez podatnika, jest regulacja art. 4 ust. 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, mająca zastosowanie do budowli niepodlegających amortyzacji. Regulacja ta nie może jednakże stanowić alternatywnego sposobu określenia podstawy opodatkowania budowli lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, od których dokonywane są odpisy amortyzacyjne, z uwagi na - jak to ma miejsce w sytuacji Spółki - niedostosowanie danych księgowych podatnika do potrzeb podatku od nieruchomości.

Zarzuty Spółki podnoszone w tej materii nie zasługują na uwzględnienie, bowiem w myśl przepisów ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.) zobowiązana ona była stosować przyjęte zasady (politykę) rachunkowości w sposób rzetelny, jasno przedstawiając sytuację majątkową i finansową oraz wynik finansowy, oraz ujmując w księgach rachunkowych zdarzenia gospodarcze zgodnie z ich treścią ekonomiczną (art. 4 ust. 1 i 2 ustawy o rachunkowości). Zasady rzetelnego, kompletnego i zgodnego z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczych prowadzenia ksiąg rachunkowych zawierają również przepisy rozdziału 2 wskazanej ustawy.

Prowadzenie ksiąg w sposób odpowiadający powyższym regulacjom pozwoliłoby Spółce na określenie wartości początkowej do amortyzacji budowli stosownie do przepisów w przedmiocie podatku dochodowego, a w konsekwencji na bezbłędne ustalenie podstawy opodatkowania podatkiem od nieruchomości. Organy podatkowe nie mogą być obarczone przez Spółkę odpowiedzialnością za nieodpowiadające zapisom ustawy o rachunkowości prowadzenie przez nią ksiąg rachunkowych.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w przedmiocie określenia wartości początkowej budowli, jak również przepisy ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w przedmiocie ustalenia podstawy ich opodatkowania podatkiem od nieruchomości nie pozostawiają żadnych wątpliwości interpretacyjnych.

Zgodzić się wobec powyższego należy ze stanowiskiem organu pierwszej instancji, iż w przedmiotowej sprawie Spółka powinna opodatkować budowlę lub jej część zgodnie z regułą wynikającą z art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach o opłatach lokalnych, tj. według wartości, o której mowa w przepisach dotyczących podatku dochodowego, ustalonej na dzień 1 stycznia roku podatkowego, stanowiącej podstawę obliczania amortyzacji w tym roku, niepomniejszonej o odpisy amortyzacyjne, a w przypadku budowli całkowicie zamortyzowanych - ich wartości z dnia 1 stycznia roku, w którym dokonano odpisu amortyzacyjnego.

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w sentencji decyzji.

Mając na uwadze powyższe, należało orzec jak na wstępie.

Niniejsza decyzja jest ostateczna.

Na decyzję służy Stronie prawo wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie za pośrednictwem Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie.