SKO-205/G/06 - Kwalifikacja nieruchomości zajętych bezpośrednio na zakwaterowanie żołnierzy.

Na podstawie art. 14a § 1, art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, zm. Dz. U. Nr 85, poz. 727, Nr 86, poz. 732, Nr 143, poz. 1199, z 2006 r. Nr 66, poz. 470) Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Toruniu na posiedzeniu w dniu 10 sierpnia 2006 r., po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 26 czerwca 2006 r. (...) w (...) na postanowienie Prezydenta Miasta Grudziądza znak FN.II.3110-275/06 z dnia 19 czerwca 2006 r. w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego - art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych

uchylić zaskarżone postanowienie i uznać stanowisko (...) dotyczące zakwalifikowania budynków koszarowych zajętych na zbiorowe zakwaterowanie żołnierzy jako budynków mieszkalnych za prawidłowe.

Wnioskiem z dnia 20 marca 20006 roku (...) zwrócił się do Prezydenta Miasta Grudziądza o udzielenie interpretacji prawa podatkowego w sprawie kwalifikacji nieruchomości zajętych bezpośrednio na zakwaterowanie żołnierzy dla celów złożenia deklaracji podatkowych. W ocenie Podatnika, zgodnie z rozumieniem pojęć "budynek mieszkalny", "mieszkać" zawartym w Słowniku języka polskiego budynek mieszkalny to budynek służący lub nadający się do mieszkania, natomiast mieszkać to "przebywać gdzieś stale lub czasowo, zajmować jakiś lokal, zamieszkiwać". Wykładnia językowa przemawia za uznaniem budynku, w który czasowo zamieszkują żołnierze Wojska Polskiego za budynek mieszkalny. Powyższe, zdaniem Zarządu, potwierdza art. 6 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z którym na zakwaterowanie zbiorowe żołnierzy przeznacza się wspólne kwatery stałe będące pomieszczeniami mieszkalnymi w budynkach położonych na terenach zamkniętych. Przytoczono też treść § 1 pkt 3 zarządzenia nr 9 Ministra Obrony Narodowej, który stanowi, że pomieszczenia izb żołnierskich traktuje się jako pomieszczenia przeznaczone na stały pobyt ludzi, tj. na zaspokojenie potrzeb mieszkalnych osób w nich przebywających. Wskazano także na orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 stycznia 2004 r. sygn. akt III SA 1117/03, z dnia 16 czerwca 2004 r. sygn. akt III SA 487/03 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 czerwca 2005 r. sygn. akt FSK 1936/04, które potwierdzają prawidłowość stanowiska przedstawionego przez (...).

Postanowieniem z dnia 19 czerwca 2006 r. znak: FN.II.3110-275/06, wydanym w oparciu o przepis art. 14a § 1 i § 4 Ordynacji podatkowej Prezydent Miasta Grudziądza uznał za niewłaściwe stanowisko Rejonowego Zarządu Infrastruktury w Bydgoszczy w kwestii zakwalifikowania budynków zajętych bezpośrednio na zakwaterowanie żołnierzy jako mieszkalnych stwierdzając, że budynki koszarowe zajęte bezpośrednio na zakwaterowanie żołnierzy powołanych do pełnienia czynnej służby w wojsku na czas określony są opodatkowane stawką przewidzianą dla budynków pozostałych. W uzasadnieniu wskazano, że przepisy ustawy o podatkach i opłatach lokalnych nie zawierają definicji budynków mieszkalnych, dlatego też, zdaniem organu I instancji, należy zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ostatnio przywołanej ustawy przyjąć, że budynek to obiekt budowlany w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych i posiadający fundamenty oraz dach. Wskazano, że zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych budynki koszarowe zaliczone są do kategorii "budynków niemieszkalnych".

W ocenie organu podatkowego budynki te spełniają odmienną funkcję niż zapewnienie mieszkaniowych potrzeb osób w nich zamieszkujących. Na gruncie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych budynki koszarowe, jako przeznaczone do okresowego pobytu ludzi, poza stałym miejscem zamieszkania nie są budynkami mieszkalnymi, a w związku z tym należy je kwalifikować, zgodnie z ich przeznaczeniem i pełnioną funkcją, jako budynki pozostałe.

Na powyższe postanowienie zażalenie wniósł (...) powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych, w tym wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 czerwca 2005 r. sygn. akt FSK 193 6/04, oraz orzecznictwo Samorządowych Kolegiów Odwoławczych potwierdzają zasadność prezentowanego przez Podatnika stanowiska.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze po przeprowadzeniu postępowania stwierdziło, co następuje:

Zgodnie art. 14a Ordynacji podatkowej, stosownie do swojej właściwości, naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. Wniosek składa się do właściwego naczelnika urzędu skarbowego, naczelnika urzędu celnego lub wójta, burmistrza (prezydenta miasta), starosty albo marszałka województwa. Składając wniosek, podatnik, płatnik lub inkasent jest obowiązany do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego oraz własnego stanowiska w sprawie. Interpretacja, o której wyżej mowa, zawiera ocenę prawną stanowiska pytającego z przytoczeniem przepisów prawa. Udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie. Interpretacja, o której mowa w art. 14a § 1, nie jest wiążąca dla podatnika płatnika lub inkasenta. Jeżeli jednak podatnik, płatnik lub inkasent zastosowali się do tej interpretacji, organ nie może wydać decyzji określającej lub ustalającej ich zobowiązanie podatkowe bez zmiany albo uchylenia postanowienia, o którym mowa w art. 14a § 4, jeżeli taka decyzja byłaby niezgodna z interpretacją zawartą w tym postanowieniu.

Interpretacja, o której mowa w art. 14a § 1, jest wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej właściwych dla wnioskodawcy i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji. Z kolei organ odwoławczy w drodze decyzji zmienia albo uchyla postanowienie, o którym mowa w art. 14a § 4, jeżeli uzna, że zażalenie wniesione przez podatnika, płatnika lub inkasenta zasługuje na uwzględnienie, lub z urzędu, jeżeli postanowienie rażąco narusza prawo, orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, w tym także jeżeli niezgodność z prawem jest wynikiem zmiany przepisów. Zmiana albo uchylenie postanowienia wywiera skutek, począwszy od rozliczenia podatku za miesiąc następujący po miesiącu, w którym decyzja została doręczona podatnikowi, płatnikowi lub inkasentowi, a gdy zmiana lub uchylenie postanowienia dotyczy podatków rozliczanych za rok podatkowy - począwszy od rozliczenia podatku za rok następujący po roku, w którym decyzja została doręczona podatnikowi, płatnikowi lub inkasentowi.

W niniejszej sprawie Podatnik zwrócił się do organu podatkowego z wnioskiem o ocenę zasadności zakwalifikowania budynków koszarowych zajętych na zbiorowe zakwaterowanie żołnierzy jako budynków mieszkalnych.

Stosownie do art. 21 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2000 r. Nr 100, poz. 1086 z późn. zm.) podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej i gospodarki nieruchomościami stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Sposób prowadzenia ewidencji określony został w rozporządzeniu Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. Nr 38, poz. 454). W § 65 ust. 1 tego rozporządzenia wymienia się rodzaje budynków ze względu na ich podstawie funkcje użytkowe, w tym m.in. budynki mieszkalne, inne budynki niemieszkalne. Przynależność budynku do odpowiedniego rodzaju ustala się zgodnie z zasadami Klasyfikacji Środków Trwałych. W rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.) budynki mieszkalne zostały określone jako obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej budynku jest wykorzystywana na cele mieszkalne. Budynki niemieszkalne są to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych. Budynki niemieszkalne dzielą się na 9 rodzajów. Kategoria "inne budynki niemieszkalne" obejmuje: hotele i podobne budynki krótkotrwałego zakwaterowania (...) schroniska młodzieżowe, górskie, domki kempingowe, domy wypoczynkowe oraz pozostałe budynki zakwaterowania turystycznego. Ponadto rodzaj ten obejmuje zakłady karne i poprawcze, areszty śledcze, schroniska dla nieletnich oraz budynki koszarowe. Rodzaj ten nie obejmuje budynków mieszkalnych na terenie koszar, które zostały zakwalifikowane do budynków mieszkalnych.

W wyroku z dnia 7 czerwca 2005 r. sygn. akt FSK 1936/04 Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że ustawa o podatkach i opłatach lokalnych nie zawiera definicji pojęcia "budynki mieszkalne". Sąd odwołał się do potocznego rozumienia tego pojęcia zgodnego z definicją zawartą w Słowniku języka polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN) gdzie budynek mieszkalny to budynek służący lub nadający się do mieszkania; "mieszkać - to przebywać gdzieś stale lub czasowo, zajmować jakiś lokal, mieć mieszkanie, zamieszkiwać". Wykładnia językowa przemawia za uznaniem budynku zamieszkiwanego przez żołnierzy Wojska Polskiego za budynek mieszkalny. Zdaniem Sądu przesądzające znaczenie dla zaliczenia budynku, w którym znajdują się wspólne kwatery przeznaczone na zakwaterowanie żołnierzy, do budynków o charakterze mieszkalnym mają przepisy ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP. Zgodnie z art. 6 i art. 7 ostatnio przywołanej ustawy na zakwaterowanie zbiorowe żołnierzy przeznacza się wspólne kwatery stałe będące pomieszczeniami mieszkalnymi w budynkach położonych na terenach zamkniętych. Wspólne kwatery stałe są przeznaczone na zakwaterowanie żołnierzy pełniących zasadniczą służbę wojskową, pełniących nadterminową zasadniczą służbę wojskową, odbywających przeszkolenie wojskowe, odbywających ćwiczenia wojskowe, pełniących czynną służbę wojskową jako służbę kandydacką, zawodowych lub pełniących okresową służbę wojskową, będących słuchaczami szkół albo innych form szkolenia w wojsku. Sąd podkreślił, że pojęcie "zakwaterowanie" oznacza "czasowe pomieszczenia mieszkalne; zakwaterować to przydzielić komuś kwaterę, zakwaterować się to mieszkać gdzieś tymczasowo".

Podobny pogląd zawarty jest w orzeczeniach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 stycznia 2004 r. sygn. akt III SA1117/03 oraz z dnia 16 czerwca 2004 r. sygn. akt III SA 487/03.

Wykładnie językowa i systemowa wskazują na zasadność zakwalifikowania budynków koszarowych zajętych na zbiorowe zakwaterowanie żołnierzy jako budynków mieszkalnych. Kolegium podziela argumentację zawartą w powołanych orzeczeniach, wskazującą na wadliwość rozstrzygnięcia organu I instancji. Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji. Niniejsza decyzja jest ostateczna.

POUCZENIE

W przypadku uznania, iż decyzja jest niezgodna z prawem, przysługuje na nią prawo wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, którą wnosi się w dwóch egzemplarzach, w terminie trzydziestu dni od dnia jej doręczenia, za pośrednictwem tut. Kolegium.