S-ILPB2/415-405/13/18-S/MK - Określenie skutków podatkowych uczestnictwa w imprezach integracyjnych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 Ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 13 września 2017 r. sygn. akt I SA/Po 639/17 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 17 listopada 2017 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 kwietnia 2013 r. (data wpływu 24 kwietnia 2013 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych uczestnictwa w imprezach integracyjnych - jest prawidłowe.

W dniu 24 kwietnia 2013 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych uczestnictwa w imprezach integracyjnych.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 24 lipca 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację (...), w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy stwierdzając, że w przypadku uczestnictwa pracowników w imprezach integracyjnych - pracownikom tym Spółka zobowiązana jest przypisać przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i od łącznego dochodu z tytułu wypłaconego wynagrodzenia w danym miesiącu obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy. Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 24 lipca 2013 r. (...) wniósł pismem z 1 sierpnia 2013 r. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów pismem z 20 sierpnia 2013 r. nr ILPB2/415W-62/13-2/JWP stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 24 lipca 2013 r. nr (...) złożył bezpośrednio do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skargę z 27 sierpnia 2013 r. (data wpływu do WSA w Poznaniu: 6 września 2013 r.). Pismem z dnia 6 września 2013 r. przesłał skargę do Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu - Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie - jako mylnie skierowaną bezpośrednio do sądu.

Pismem z dnia 8 października 2013 r. nr ILPB2/4160-69/13-2/JWP Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu udzielił odpowiedzi na ww. skargę z wnioskiem o jej oddalenie.

Następnie w dniu 28 października 2013 r. Sąd Administracyjny wydał postanowienie o zawieszeniu postępowania sądowego stosownie do treści art. 125 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.). W dniu 29 maja 2017 r. sygn. akt I SA/Po 1048/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny wydał postanowienie - stosownie do treści art. 128 § 1 pkt 4 ww. ustawy - o podjęciu zawieszonego postępowania z urzędu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z 13 września 2017 r. uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 24 lipca 2013 r. (...). W przywołanym wyroku Sąd wskazał, że przychód z nieodpłatnego świadczenia powstaje bowiem, gdy można to świadczenie zindywidualizować, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę, a także gdy świadczenie to udzielone zostało w interesie odbiorcy świadczenia (w konsekwencji zostało przez niego otrzymane). Odnosząc się natomiast do przypadków opisanych przez skarżącą, a zatem gdy konkretnych świadczeń nie można przyporządkować do konkretnie oznaczonego pracownika, gdzie koszt ponoszony jest przez pracodawcę ryczałtowo za wszystkich pracowników bez względu na to, czy pracownik ze świadczeń skorzysta, czy też nie, wówczas brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę (skarżącą) kosztów imprez integracyjnych.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie skutków podatkowych uczestnictwa w imprezach integracyjnych wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej jako: Spółka) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji samochodów i części do samochodów. Spółka zatrudnia w sumie około 6 200 pracowników. Są to pracownicy zarówno działu produkcyjnego Spółki, jak i pracownicy administracyjni. Wnioskodawca organizuje w ciągu roku dla swoich pracowników oraz ich rodzin szereg spotkań integracyjnych i okolicznościowych, turnieje piłki nożnej oraz inne, opisane poniżej.

Celem organizacji wszystkich spotkań jest budowanie więzi zespołowych między pracownikami, jak również więzi pracowników z firmą. Motywem organizacji imprez jest chęć poprawy komunikacji między pracownikami, budowania pozytywnej atmosfery, jak również wiedzy o działalności Spółki, jak i jej produktach. Ponadto w ramach imprez integracyjnych Wnioskodawca stara się propagować wśród pracowników zdrowy styl życia, czynne uprawianie sportu oraz budowanie świadomości ekologicznej.

Poniżej przedstawiono krótką charakterystykę przykładowych, organizowanych przez Spółkę imprez.

Bieg (...) - to impreza sportowa, która ma za zadanie integrować pracowników Spółki oraz szerzyć idee zdrowego stylu życia i czynnego uprawiania sportu. Bieg (...) wspiera działania Spółki także w zakresie zdrowia pracowników. W imprezie mogą wziąć udział pracownicy ich rodziny. Część pracowników i członków ich rodzin bierze udział w biegu, a część kibicuje.

Organizowany jest również turniej piłkarski o Puchar Wnioskodawcy dla pracowników Spółki oraz ich rodzin. Są to zawody, w których rywalizują ze sobą drużyny sformowane z pracowników Spółki, a członkowie ich rodzin i pracownicy nie biorący udziału w turnieju kibicują. Również w przypadku tej imprezy naczelnym jej celem jest propagowanie zdrowego trybu życia.

Z kolei w trakcie imprezy Rajd (...) pracownicy Spółki oraz ich rodziny mają możliwość (...) wziąć udział w wyścigu, podczas którego sprawdzają swoje umiejętności orientacyjne oraz sprawnościowe.

Dodatkowo w trakcie trwania imprezy organizowane są różnego rodzaju atrakcje zarówno dla dzieci, jak i ich rodziców.

Wszystkie spotkania mają charakter otwarty i dobrowolny, mogą z nich korzystać wszyscy pracownicy, wedle własnego uznania. Spółka, ze względu na liczbę zatrudnionych, nie jest w stanie wskazać, którzy pracownicy wzięli udział w imprezie, jak również w jakim zakresie poszczególni uczestnicy skorzystali z oferowanych w trakcie imprez atrakcji, w tym postawionego do dyspozycji pracowników poczęstunku.

Koszt wszystkich imprez finansowany jest w całości ze środków obrotowych Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wartość poniesionych przez Spółkę wydatków w związku z organizacją spotkań integracyjnych stanowi dla pracowników przychód z nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w przepisie art. 12. ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako: ustawa o PIT)?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 ustawy o PIT za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z kolei, zgodnie z przepisem art. 11 ust. 1 ustawy o PIT przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle powyższych przepisów, w opinii Wnioskodawcy, należy stwierdzić, iż ażeby pieniądze i wartości pieniężne mogły zostać zaliczone do przychodów pracowników jako nieodpłatne świadczenia wystarczającym jest, aby były one postawione do dyspozycji pracowników. W przypadku natomiast świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń mogą być uznane za przychód jedynie po otrzymaniu tych świadczeń przez podatnika.

Zatem, biorąc powyższe przepisy pod uwagę, zdaniem Spółki, w przypadku świadczeń w naturze przychód u pracownika może powstać wyłącznie, jeżeli świadczenia te zostały faktycznie otrzymane przez pracownika, a nie jedynie postawione do dyspozycji pracownika.

Taka wykładnia przepisu art. 11 ust. 1 ustawy o PIT jest zgodna z przepisem art. 2 i 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej pozwala bowiem na precyzyjne i jednoznaczne określenie zakresu opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Spółki, ze względu na fakt, iż nie jest możliwe ustalenie przez Wnioskodawcę, czy pracownicy faktycznie otrzymali dane świadczenie oraz jaka jest ewentualnie wartość indywidualnego świadczenia otrzymanego przez poszczególnych pracowników - nie istnieje również możliwość ustalenia przychodu tego pracownika. Przedmiotem opodatkowania może być tylko i wyłącznie rzeczywista i skonkretyzowana wartość świadczenia, a nie wartość statystycznie ustalona. Spółka, aby przypisać poszczególnym pracownikom wartość nieodpłatnego świadczenia musiałaby dokonać statystycznego podziału wartości wydatków poniesionych przez Spółkę na organizację imprez przez statystyczną liczbę pracowników. Takie działanie powodowałoby, że każdemu z pracowników przypisana zostałaby nieprawdziwa wartość nieodpłatnego świadczenia.

W opinii Wnioskodawcy, prawidłowość powyższego stanowiska została potwierdzona w orzecznictwie sądów administracyjnych, w tym także przez Naczelny Sąd Administracyjny. W wyroku z dnia 24 stycznia 2013 r. sygn. akt I FSK 1064/11 NSA uznał, że w odniesieniu do świadczeń w naturze przychód podatkowy powstaje wówczas, gdy świadczenia w naturze nie tylko zostały postawione do dyspozycji pracownika, lecz zostały również przez niego otrzymane. W ocenie NSA zwrot otrzymane odnosi się zarówno do samego faktu uzyskania świadczenia, jak i jego wielkości. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że w przypadku, gdy brak jest możliwości przypisania konkretnemu pracownikowi skonkretyzowanej wartości świadczenia, jakie otrzymał, nie można przypisać pracownikowi tych wartości w sposób statystyczny i opodatkować wartości świadczeń, które faktycznie przez pracownika nie zostały otrzymane.

Spółka wskazuje, iż podobnie w orzeczeniu z dnia 20 lutego 2013 r. NSA w sprawie o sygn. akt II FSK 1256/11 uznał, że nieodpłatne świadczenia w postaci uczestnictwa przez pracowników w imprezie integracyjnej stanowi przychód pracowników podlegający opodatkowaniu podatkiem PIT tylko wtedy, gdy można precyzyjnie określić wartość świadczenia konkretnemu pracowników.

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość wydatków poniesionych przez Spółki na organizację imprez opisanych w stanie faktycznym nie stanowi dla pracowników przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń również ze względu na ich charakter. Wydatki te ponoszone są przez Spółkę w celu realizacji zadań nałożonych na Spółkę jako pracodawcy i wynikających z Kodeksu pracy (art. 94 pkt 10 Kodeksu pracy), jak również leżą one w interesie Spółki. Celem tych wydatków bowiem nie jest spowodowanie przysporzenia po stronie pracowników, lecz osiągnięcie oczekiwanych rezultatów związanych z działalnością Spółki. Działania te ze swej istoty nie są nakierowane na rzecz pracownika, ale na lepsze wyniki Wnioskodawcy.

W opinii Spółki, w niniejszym stanie faktycznym ze względu na cel i charakter działań Wnioskodawcy nie można uznać, iż są one tożsame z wydatkami ponoszonymi wyłącznie w interesie pracowników lub z wydatkami, co do których, otrzymania pracownik może decydować samodzielnie (np. pakiety medyczne).

W związku z faktem, iż w przypadku Spółki i imprez przez nią organizowanych nie jest możliwe określenie zindywidualizowanej wartości nieodpłatnego świadczenia przypadającego na poszczególnych pracowników oraz ze względu na cel i charakter spotkań, których faktycznym beneficjentem jest Wnioskodawca kwota wydatków poniesionych przez Spółkę na ich organizacje nie stanowi dla pracowników przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 13 września 2017 r.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 200), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10, ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub j5ostawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zasady ustalenia wartości nieodpłatnych świadczeń zostały określone m.in. w art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Stąd też, w sytuacji usług zakupionych przez pracodawcę, wartość pieniężną tych świadczeń ustala się według cen zakupu.

W tym miejscu należy wskazać, że skoro sposób obliczania wartości dla wymienionych kategorii świadczeń został przez ustawodawcę określony odmiennie (art. 12 ust. 2 i 3 oraz art. 11 ust. 2, 2a i 2b ustawy), to dla potrzeb wykazania, że dane świadczenie jest przychodem, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy, konieczne jest jego przyporządkowanie do jednej z kategorii świadczeń wymienionych w tym przepisie i zastosowanie właściwej metody obliczenia jego wartości, pamiętając, że ustawodawca nie przewidział możliwości ustalania wartości powyższych świadczeń w inny sposób niż określony w przepisach ustawy.

Istota sporu w rozpatrywanej sprawie sprowadza się do rozstrzygnięcia, czy możliwość wzięcia udziału w spotkaniu integracyjnym zorganizowanym przez skarżącą spółkę, jako pracodawcę, prowadzi do powstania u jej pracowników przychodu ze stosunku pracy z tytułu nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc pod uwagę stanowisko Sądu zaprezentowane w orzeczeniu z 13 września 2017 r. odpowiedź na ww. pytanie jest negatywna.

Przede wszystkim z tego względu, że przepis art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkuje możliwość uznania wartości innych nieodpłatnych świadczeń za przychód faktycznym otrzymaniem tych świadczeń. Inaczej mówiąc, w przypadku świadczeń nieodpłatnych, opodatkowaniu może podlegać, tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania ze świadczenia). Ponadto, o przychodzie pracownika można mówić wówczas, gdy - poza wskazanym warunkiem otrzymania nieodpłatnego świadczenia - możliwe jest ustalenie jego wartości według zasad określonych w art. 11 ust. 2a w zw. z art. 12 ust. 3 ustawy.

Powyższe potwierdza ukształtowana linia orzecznicza Naczelnego Sądu Administracyjnego (por. wyroki NSA w Warszawie: z dnia 2 czerwca 2015 r. o sygn. akt II FSK 1126/13, z dnia 6 lutego 2015 r. o sygn. akt II FSK 3501/14, z dnia 23 kwietnia 2015 r. o sygn. akt II FSK 1157/13, z dnia 21 kwietnia 2015 r. o sygn. akt II FSK 792/13. Co ważne pogląd wyrażony w przywołanych orzeczeniach opiera się na tezach zawartych w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. o sygn. K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. poz. 947). Trybunał Konstytucyjny w powyższym wyroku uznał, że mimo bardzo szerokiego ujęcia przychodów ze stosunku pracy, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika, bez ustalonej za nie zapłaty, jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu. Trybunał wskazał na obiektywne kryteria, którymi należy się kierować przy określaniu, czy w analizowanym przypadku mamy do czynienia z nieodpłatnym świadczeniem na rzecz pracownika. Przede wszystkim kryterium tym musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leżało w interesie pracownika. Jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Obiektywne kryterium - wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) - nie jest spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy. W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie spotkanie integracyjne organizowane przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. W ocenie Trybunału nie można uznać także, że przychodem pracownika z umowy o pracę, czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania. Trybunał przypomniał, że ustawodawca nie określił, jak należy rozumieć pojęcie otrzymanie nieodpłatnych świadczeń, ale według językowego rozumienia otrzymać oznacza: stać się odbiorcą czegoś; dostać coś w darze lub w zamian za coś. W art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dla określenia warunku powstania przysporzenia ustawodawca posłużył się trybem dokonanym otrzymane (a nie otrzymywane), akcentując zaistniały już fakt spełnienia innego nieodpłatnego świadczenia. Nie wystarczy zatem możliwość uzyskania świadczenia, czyli postawienie go do dyspozycji pracownika. Przychód ze stosunku pracy powstaje wyłącznie w razie realnego uzyskania przysporzenia w postaci nieodpłatnego świadczenia, nie jest natomiast związany z potencjalną możliwością uzyskania go. W konkluzji omawianego orzeczenia Trybunał stwierdził, że za inne nieodpłatne świadczenia, jako przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą być uznane świadczenia, które - po pierwsze - zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie), po drugie - zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, po trzecie - korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, co do zasady, nie można uznać, że świadczenie zostało spełnione w interesie pracownika i przyniosło mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść. Nie można przy tym zakładać, że gdyby spotkanie nie zostało zorganizowane przez skarżącą spółkę i gdyby skarżąca nie sfinansowała spotkań, to osoby w nim uczestniczące poniosłyby wydatki na podobny cel. Nie sposób także przypisać indywidualnie uczestnikowi spotkania uzyskania konkretnej, wymiernej korzyści, która mogłaby stanowić jego przychód w przypadku pracownika ze stosunku pracy (por. postanowienie NSA w składzie 7 sędziów z dnia 13 października 2014 r. o sygn. akt II FPS 6/14). Jak podkreślił Trybunał Konstytucyjny w cytowanym powyżej wyroku, istotne jest m.in.:

Przychód z nieodpłatnego świadczenia powstaje bowiem, gdy można to świadczenie zindywidualizować, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę, a także gdy świadczenie to udzielone zostało w interesie odbiorcy świadczenia (w konsekwencji zostało przez niego otrzymane). Odnosząc się natomiast do przypadków opisanych przez Wnioskodawcę, a zatem gdy konkretnych świadczeń nie można przyporządkować do konkretnie oznaczonego pracownika, gdzie koszt ponoszony jest przez pracodawcę ryczałtowo za wszystkich pracowników bez względu na to, czy pracownik ze świadczeń skorzysta, czy też nie, wówczas brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę (skarżącą) kosztów imprez integracyjnych.

W tym stanie rzeczy, uwzględniając wnioski płynące z treści art. 153 ustawy - prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zaprezentowane we wniosku stanowisko Spółki należało ocenić jako prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.