PP2-7405-10/00/TT - Podstawa opodatkowania w imporcie towarów.

W związku z pismem (...) Ministerstwo Finansów uprzejmie informuje:

1. Zgodnie z art. 11 a ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. (J. Nr 11, poz. 50 ze zm.) w zakresie nie uregulowanym w art. 4 pkt 3 i 4, art. 5 ust. 1 pkt 3 i 3a, art. 6 ust. 7 i 7a oraz art. 11 stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu celnego dotyczące poboru cła, z wyjątkiem przepisów dotyczących przedłużenia terminu zapłaty, odroczenia płatności oraz innych ułatwień płatniczych przewidzianych w tym kodeksie. W związku z tym, że w przepisie art. 11 nie zostały określone metody obliczania podatków, m.in. według jakiego kursu powinny być obliczane elementy stanowiące podstawę opodatkowania w imporcie towarów, należy stosować odpowiednie przepisy dotyczące poboru cła. Oznacza to zatem, że powinien być stosowany ww. przepis art. 11a ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, a zatem kursy takie jak stosowane przy obliczaniu przez urzędy celne wartości celnej.

2. Zgodnie z art. 15 ust. 4c ww. ustawy do podstawy opodatkowania w imporcie towarów wlicza się m.in. transport, który został bądź będzie poniesiony do pierwszego miejsca przeznaczenia w kraju.

Jeżeli wystawiono fakturę łącznie z podatkiem, to do podstawy opodatkowania powinna być włączona wartość usługi transportu bez kwoty podatku. Trzeba przy tym podkreślić, że zgodnie z § 62 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 1999 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 109, poz. 1245) opodatkowaniu obniżoną do wysokości O % stawką podatku VAT podlegają usługi dotyczące importu towarów, w przypadku gdy wartość tych usług została włączona do podstawy opodatkowania, zgodnie z art. 15 ust. 4c cyt. ustawy, z wyjątkiem usług w zakresie ubezpieczenia towarów oraz usług dotyczących importu towarów zwolnionych od podatku.

Ministerstwo Finansów jednocześnie informuje, iż kwestie związane z korektą błędnie wystawionych faktur regulują wprost przepisy § 43 i 44 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 1999 r.

3. Zgodnie z art. 15 ust. 4c cyt. ustawy 2 dnia 8 stycznia 1993 r. pierwsze miejsca przeznaczenia określa się na podstawie listu przewozowego lub innego dokumentu, na podstawie którego towary są importowane. Jednocześnie z przepisu tego wynika, że do podstawy opodatkowania włącza się wartości, o których mowa w tym przepisie, poniesione lub które będą poniesione do pierwszego miejsca przeznaczenia w kraju, a nie do granicy państwa. Jeżeli zatem towar zostanie dostarczony do granicy, to nie oznacza to, że jest to pierwsze miejsce przeznaczenia w kraju.

Zarówno dokumenty przewozowe związane z transportem kolejowym, jak i drogowym zawierają pola, które powinny być odpowiednio wypełnione i w których podawane powinno być m.in. miejsce przeznaczenia towaru (np. pole 3 Międzynarodowego Samochodowego Listu Przewozowego CMR bądź pole 30 Listu Przewozowego CIM). Jednocześnie Ministerstwo Finansów zauważa, że zgodnie z § 206 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 10 listopada 1999 r. w sprawie deklaracji skróconych i zgłoszeń celnych (Dz. U. Nr 104, poz. 1193 ze zm.), do zgłoszenia celnego objęcia procedurą dopuszczenia do obrotu importer zobowiązany jest do przedstawienia dokumentów przewozowych. Oczywiście, w przypadku gdy towar został sprowadzony zgodnie np. z warunkami dostawy DAF, tj. do granicy państwa i towar został "na granicy" sprzedany innemu podmiotowi (po dokonaniu odprawy celnej) i nabywca (nie importer towaru) ponosi dalsze koszty związane z jego przewozem - koszty te nie są wliczane do podstawy opodatkowania, o której mowa w art. 15 ust. 4c ww. ustawy, gdyż nie są ponoszone przez importera.

4. Dodatkowo Ministerstwo Finansów zwraca uwagę, iż zgodnie z art. 11 ww. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. urzędy celne obowiązane są do sprawdzenia zadeklarowanych kwot przez importerów, a w przypadku wątpliwości do ich skorygowania. W związku z tym nie mogą one przerzucić tego obowiązku (sprawdzenia i skorygowania kwot) na importera, poprzestając na przedstawionych przez nich oświadczeniach. Jeżeli zadeklarowane przez importera wartości budzą wątpliwości, organ celny powinien zażądać dokumentów umożliwiających ich zweryfikowanie. Przepis art. 11 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym stanowi zatem dla organu celnego podstawę do żądania od importera dokumentów umożliwiających wykonanie ustawowego obowiązku płatnika, tj. sprawdzenia zadeklarowanych przez importera kwot, co jest możliwe jedynie po sprawdzeniu dokumentów przewozowych, umów lub faktur z tym związanych.