Podatek od nieruchomości w zakresie stawki podatku dla miejsc postojowych.

Prezydent Olsztyna, na podstawie przepisów art. 14j § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) w związku z art. 1c ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn.: z 2010 r., Dz. U. Nr 95, poz. 613 z późn. zm.) wydaje interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego, uznając stanowisko wnioskującego za nieprawidłowe, tj. wobec budynków lub ich części o funkcji niemieszkalnej, prawnie wyodrębnionych w stosunku do budynku mieszkalnego wielorodzinnego w którego bryle się znajdują, stanowiących własność przedsiębiorcy, stosuje się stawki podatku od nieruchomości dotyczące budynków lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

W piśmie (...). wystąpił o pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego w której zawarta będzie informacja czy miejsca postojowe położone w budynku mieszkalnym, wielorodzinnym, przeznaczone do dalszej sprzedaży tj. będące w posiadaniu spółki lecz niewykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej, będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. e u. p. o. I.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny wraz ze stanowiskiem podatnika.

(...) prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie: robót budowlano - montażowych, usług developerskich oraz usług zarządzania nieruchomościami. W ramach prowadzonej działalności, spółka wybudowała i oddała do użytkowania (w 2010 r.) budynek mieszkalny, wielorodzinny, w którym znajdowały się: lokale mieszkalne, lokale użytkowe oraz miejsca postojowe usytuowane na dwóch najniższych kondygnacjach budynku. Zaznaczyć należy, że wszystkie miejsca postojowe położone na dwóch najniższych kondygnacjach nieruchomości stanowią lokal o funkcji niemieszkalnej, prawnie wyodrębniony w stosunku do budynku mieszkalnego wielorodzinnego w którego bryle się znajduje. W dalszej części pisma wnioskujący podnosi, że spółka przejęła na stan środków trwałych dwa lokale użytkowe oraz dwa miejsca postojowe usytuowane na niższych kondygnacjach wspomnianego budynku. Pozostałe lokale zostały przez spółkę przeznaczone do sprzedaży. W okresie 2011 - 2012 spółka sukcesywnie zbywała lokale mieszkalne, użytkowe oraz miejsca postojowe. Na dzień złożenia wniosku strona pozostaje posiadaczem jedynie 10 miejsc postojowych z czego:

Mając na uwadze powyższe, "zdaniem spółki miejsca postojowe znajdujące się na dwóch najniższych kondygnacjach budynku mieszkalnego wielorodzinnego przeznaczone do dalszej odsprzedaży, będące w posiadaniu przez Spółkę i niezwiązane z prowadzeniem działalności gospodarczej podlegają opodatkowaniu stawką niższą, określoną zgodnie z zasadami art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. e (u. p. o. I. - przyp. organ podatkowy), tj. jak dla pozostałych części budynku mieszkalnego.".

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy miejsca postojowe położone na najniższych kondygnacjach budynku mieszkalnego wielorodzinnego przeznaczone do dalszej odsprzedaży tj. będące w posiadaniu spółki lecz niewykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej, będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. e u. p. o. I., tj. według niższej stawki podatku?

Organ podatkowy dokonując interpretacji zważył co następuje:

"Wymaga podkreślenia, że podany we wniosku stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będzie stanowić jedyną podstawę faktyczną wydanej interpretacji i tym samym wyznaczy granice, w jakich interpretacja będzie mogła wywołać określone w ustawie skutki prawne."

W stanie faktycznym przytoczonym przez (...).wszystkie miejsca postojowe położone na dwóch najniższych kondygnacjach nieruchomości stanowią lokal o funkcji niemieszkalnej, prawnie wyodrębniony w stosunku do budynku mieszkalnego wielorodzinnego w którego bryle się znajduje, dla którego Sąd Rejonowy w Olsztynie prowadzi odrębną od budynku mieszkalnego księgę wieczystą. Stosownie do treści art. 2 ust. 1 u.p.o.l. opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają budynki lub ich części. Powyższy przepis wskazuje, że przedmiotem opodatkowania poza samym budynkiem są również wyodrębnione lokale. W związku z powyższym, jeśli w budynku nie ma wyodrębnionych lokali to przedmiotem opodatkowania będzie sam budynek. Natomiast jeśli w takim budynku są wyodrębnione lokale, wówczas to one będą podlegały opodatkowaniu, przy zastosowaniu stawki właściwej dla poszczególnych lokali, których funkcja została określona zgodnie z odrębnymi przepisami. W związku z powyższym zauważyć należy, że mimo usytuowania przedmiotowego lokalu w bryle budynku mieszkalnego nie ma on tożsamej z nim funkcji. W sensie prawnym, stanowi odrębną nieruchomość o funkcji niemieszkalnej a co za tym idzie, nie należy wobec niego stosować stawek w podatku od nieruchomości odnoszących się do budynków lub ich części o funkcji mieszkalnej.

Garaż umiejscowiony jako odrębny przedmiot własności w większej całości - budynku mieszkalnym nie może podlegać opodatkowaniu stawką przewidzianą dla budynków mieszkalnych, ani ich części, gdyż nie sposób zaliczyć go do obiektów tego rodzaju. Garaż nie spełnia w jakikolwiek sposób funkcji mieszkalnej, gdyż nie jest to część obiektu budowlanego przeznaczonego na cele mieszkalne. W związku z tym garaż będący częścią budynku mieszkalnego z własną księgą wieczystą na potrzeby prawa podatkowego winien być uznany za odrębną nieruchomość, nie podlegającą opodatkowaniu stawkami dla budynków mieszkalnych. Tożsame stanowisko zaprezentował Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale podjętej dnia 27 lutego 2012 r. (sygn. akt: II FPS 4/11) ustalił "że garaż może stanowić pomieszczenie przynależne do samodzielnego lokalu mieszkalnego albo może stanowić odrębną własność lokalową. W sytuacji, gdy garaż został wyodrębniony jako lokal o innym niż mieszkalnym przeznaczeniu, stanowiącym odrębną nieruchomość i odrębny przedmiot opodatkowania, nie dzieli losu budynku lub jego części. (...) Gdy stanowi on odrębny od innych części budynku, przedmiot opodatkowania nie dzieli losu innych części tego budynku (mieszkalnych), nawet jeżeli cały budynek ma charakter mieszkalny.".

Nie bez znaczenia dla określenia rodzaju stawki w podatku od nieruchomości jaką należałoby wobec przedmiotowego lokalu użyć jest fakt prowadzenia przez wnioskującego działalności gospodarczej. Stosownie do treści art. 1a ust. 1 pkt 3 oraz 4 u. p. o. I., użyte we wskazanej ustawie określenie "grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej" oznaczają grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b, chyba ze przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych. W związku z tym, "wszystkie budynki, budowle i grunty będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z dwoma wyjątkami, są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, chyba że przedmiot opodatkowania nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych. Te wyjątki to budynki mieszkalne i zajęte pod nie grunty oraz grunty pod jeziorami i zajęte na zbiorniki wodne retencyjne lub elektrowni wodnych."

Wyraźnego podkreślenia wymaga zwrot "będące w posiadaniu" co w związku z literalną interpretacją zwrotu pozwala na stwierdzenie, że dana nieruchomość nie musi być faktycznie wykorzystywana do prowadzenia działalności aby uznać ją za związaną z prowadzeniem działalności gospodarczej. Zdarzeniem uzasadniającym skorzystanie ze stawki dotyczącej działalności gospodarczej, w tym wypadku, jest samo posiadanie nieruchomości przez przedsiębiorcę prowadzącego działalność gospodarczą. W przedmiotowej sprawie nie ulega wątpliwości, iż wnioskujący prowadzi działalność gospodarczą o której mowa w art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807). Objęte wnioskiem nieruchomości spełniają zatem pozytywną przesłankę uznania ich za nieruchomości związane z prowadzeniem działalności gospodarczej w myśl art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. Wobec wskazanej wyżej definicji podstawowym kryterium związku z działalnością gospodarczą jest samo posiadanie danej nieruchomości przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą. Ponadto, sam zwrot dotyczący nieruchomości "związanych z prowadzeniem działalności gospodarczych" należy traktować szerzej w stosunku do zwrotu "zajętych na prowadzenie działalności gospodarczych" co zostało zawyrokowane przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie (wyrok z dnia 16 grudnia 2006 r., sygnatura akt: II FSK 667/09). Do uznania zatem, że nieruchomości są związane z prowadzona działalnością gospodarczą, nie jest konieczne stwierdzenie, iż działalność gospodarcza jest na nich faktycznie prowadzona, a wystarczy stwierdzenie, że są one w posiadaniu przedsiębiorcy, nawet jeśli nie prowadzi on tam działalności gospodarczej (Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, wyrok z dnia 18 lipca 2009 r., sygn. akt I SA/GL 223/09). Obiekt niewykorzystywany faktycznie, w danym momencie, do prowadzenia działalności gospodarczej uznaje się już za związany z działalnością, bowiem definicja ustawowa nie nawiązuje do przesłanki wykorzystywania nieruchomości na cele związane bezpośrednio z działalnością gospodarczą (wyrok Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego z dnia 25 lipca 2012 r., sygn. akt I SA/Sz 32/12).

Reasumując, w stanie faktycznym przytoczonym przez wnioskującego, (...) winien opodatkować miejsca postojowe położone na dwóch najniższych kondygnacjach nieruchomości, stanowiące lokal o funkcji niemieszkalnej prawnie wyodrębniony w stosunku do budynku mieszkalnego wielorodzinnego w którego bryle się znajdują, podatkiem od nieruchomości z użyciem stawki dotyczącej budynków lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Na niniejszą interpretację stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację, w terminie 14 dni od dnia w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 ww. ustawy) w terminie 30 dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie 60 dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy).