PO 4/N-802-201/97 - Skutki podatkowe udostępnienia sprzedawcom urządzeń niezbędnych do sprzedaży towarów pochodzących od podmiotów udostępniających te urządzenia.

Odpowiadając na pismo z dnia 12 marca 1997 roku Ministerstwo Finansów - w części dotyczącej kwestii związanych z opodatkowaniem podatkiem dochodowym - uprzejmie wyjaśnia:

Przepis § 5 ust. 4 pkt 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 stycznia 1997 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (Dz. U. Nr 6, poz. 35 z późn. zm.) ma zastosowanie do sytuacji, w której podatnik właściciel środków trwałych przekazuje te środki nieodpłatnie innemu podmiotowi do używania, a więc wyłącza je z wykorzystywania na potrzeby wykonywanej przez siebie działalności gospodarczej, tj. w sytuacji zawierania typowych umów użyczenia. Z pisma Izby natomiast wynika, że niektóre podmioty, zwłaszcza prowadzące działalność w branżach spożywczych, takich jak np. produkcja napojów chłodzących i orzeźwiających, produkcja lodów, dokonując sprzedaży swoich wyrobów za pośrednictwem sieci dystrybucji detalicznej (sklepy, restauracje itp.) wyposażają nieodpłatnie te placówki w urządzenia (chłodziarki, lodówki, dystrybutory do rozlewania napojów itp.) stanowiące ich własność.

Odnosząc się do tych kwestii Ministerstwo Finansów informuje:

Zgodnie z zasadą określoną w art. 65 § 2 kodeksu cywilnego w umowach należy raczej badać jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, a nie opierać się na dosłownym jej brzmieniu.

W świetle przedstawionego w piśmie Izby stanu faktycznego nie można uznać, że strony zawierają umowy określone w kodeksie cywilnym jako umowy użyczenia, mimo, że tak z reguły te umowy są nazywane przez strony. Przez umowę użyczenia bowiem użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu na bezpłatne użyczenie oddanej mu w tym celu rzeczy (art. 710 k.c.). Bezpłatnym zaś można nazwać tylko takie świadczenie, które nie powoduje powstania u otrzymującego rzecz obowiązku dokonania jakichkolwiek wzajemnych świadczeń na rzecz dającego. Tymczasem niejednokrotnie z treści tych umów wynika, że strony zawierają umowy wzajemne; dający rzecz zobowiązuje się do jej przekazania, zaś otrzymujący zobowiązuje się świadczyć pewne usługi na rzecz dającego (np. przechowywać w tych urządzeniach wyłącznie produkty podmiotu dającego dane urządzenie, reklamować oraz zamawiać jego wyroby).

W świetle pisma Izby uznać należy, że w takich sytuacjach mamy do czynienia ze sprzedażą wyrobów danego producenta połączoną z udostępnieniem sprzedawcom do używania urządzeń niezbędnych do sprzedaży. Fakt ten ma niewątpliwie wpływ na wielkość przychodów osiąganych przez producentów wyrobów.

Uwzględniając powyższe, producenci wyrobów - stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 1993 r. Nr 106, poz. 482 z późn. zm.) - mają prawo dla celów podatku dochodowego zaliczyć wszelkie koszty, jeśli ich poniesienie ma (lub może mieć) wpływ na wysokość osiąganych przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Takimi kosztami są również odpisy amortyzacyjne dokonywane przez producentów wyrobów od urządzeń przekazanych do nieodpłatnego używania sprzedawcom ich wyrobów.

W tym przypadku nie ma zatem zastosowania przepis § 5 ust. 4 pkt 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 stycznia 1997 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych... (Dz. U. Nr 6, poz. 35 z późn. zm.) zgodnie z którym podatnik nie może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku oddanych przez niego do nieodpłatnego używania, a tym samym zaliczać tych odpisów do kosztów uzyskania przychodów, jak również przepis art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kreujący u sprzedawcy dodatkowo przychód z tytułu otrzymanych nieodpłatnie świadczeń. (...)