PO 4/AK-722-602/95 - Ograniczony obowiązek podatkowy

Odpowiadając na pisma z 22 maja 1995 r., Nr 70/SCS/95 oraz z 4 lipca 1995 r., Nr 79/SCS/95 uprzejmie wyjaśniam:

Przepisy ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 1993 r. Nr 106 poz. 482 z późn. zm.), podobnie jak przepisy ustawy z 16 grudnia 1972 r. o podatku dochodowym (Dz. U. z 1989 r. Nr 27 poz. 147 z późn. zm.) określały, że osoby zagraniczne nie mające miejsca zamieszkania lub siedziby na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają opodatkowaniu od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jednocześnie przepisy § 10 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z 23 maja 1977 r. w sprawie opodatkowania zagranicznych osób fizycznych i osób prawnych (Dz. U. z 1977 r. Nr 18 poz. 71 z późn. zm.), zmienionego rozporządzeniem Ministra Finansów z 13 lutego 1982 r. w sprawie zasad opodatkowania niektórych zagranicznych osób fizycznych i prawnych (Dz. U. z 1982 r. Nr 6 poz. 46 z późn. zm.), określały stawkę opodatkowania podmiotów zagranicznych posiadających siedzibę lub zarząd na terytorium krajów, z którymi Polska nie zawarła umów o unikaniu podwójnego opodatkowania od dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a także nakładały obowiązek poboru podatku w formie ryczałtu przez jednostki gospodarki uspołecznionej wypłacając należności między innymi z tytułu odsetek od kredytów przy każdej wypłacie tych odsetek. Podobne rozwiązania obowiązują od 1992 r. na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów z 3 kwietnia 1992 r. w sprawie podatku dochodowego od niektórych rodzajów dochodów zagranicznych osób fizycznych i prawnych (Dz. U. z 1992 r. Nr 32 poz. 137, zm. Nr 42 poz. 195), z tym, że stawka podatku została obniżona z 30% do 20%, a do poboru podatku zobowiązane są wszystkie podmioty wypłacające należności osobom zagranicznym, bez względu na formy własności polskiego podmiotu.

Nie można zatem podzielić stanowiska Spółki, iż opodatkowanie dochodów zagranicznych osób fizycznych i prawnych nie posiadających siedziby lub zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zostało wprowadzone wyżej wspomnianym rozporządzeniem Ministra Finansów z 3 kwietnia 1992 r. Tak więc od początku realizacji umowy zawartej z B. ten był podatnikiem podatku dochodowego od dochodu uzyskanego w Polsce, a H. płatnikiem tego podatku. W mojej opinii H. zawierając umowę z bankiem argentyńskim prawdopodobnie w sposób niewystarczający informował ten Bank o obowiązujących w Polsce przepisach podatkowych, w szczególności zaś dotyczących opodatkowania przepływów kapitałowych, gdy między Polską a Argentyną brak stosownej umowy o zapobieżeniu podwójnemu opodatkowaniu. Przedstawiając powyższe pragnę poinformować, iż nie znalazłem podstaw do uwzględnienia wniosku o zaniechanie poboru podatku dochodowego od dochodów uzyskiwanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez B.