PO 3-IP-722/16/97 - Wierzytelności odpisane jako nieściągalne.

W związku z pismem z 30 grudnia 1996 r. (...) Ministerstwo Finansów informuje, że sytuacje, w jakich wierzytelność może być uznana jako koszty uzyskania przychodów, regulują przepisy art. 16 ust. 1 pkt 25 i 26 oraz odpowiednio ust. 2 i 2a ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 1993 r. Nr 106, poz. 482 z późn. zm.). Z ww. przepisów wynika, że najważniejszym warunkiem jest, aby wierzytelność taka była uprzednio zarachowana jako przychody należne. Następnie, w przypadku gdy na daną wierzytelność podatnik pragnie utworzyć rezerwę - musi jedynie uprawdopodobnić jej nieściągalność.

W przypadku jednak gdy daną wierzytelność chce uznać za nieściągalną, wówczas nieściągalność musi być udokumentowana.

Uprawdopodobnienie nieściągalności (potrzebne dla utworzenia rezerwy w koszty uzyskania przychodów) następuje np. w przypadku, gdy wierzytelność (będąca uprzednio przychodem należnym) została potwierdzona prawomocnym wyrokiem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego.

Natomiast uznanie wierzytelności za nieściągalną następuje m.in. na podstawie postanowienia o nieściągalności, uznanego przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanego przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego.

W konkretnej sprawie z pisma przedsiębiorstwa nie wynika, aby na podstawie posiadanych dokumentów można było uznać wierzytelność za nieściągalną i uznać ją za koszty uzyskania przychodów.